حدیث حسن: حدیثی است که شیعه و ممدوح بوده است ولی تصریح به عدالت وی نشده است. حدیث موثق: حدیثی است که در سلسلهٔ سند آن، فرد مسلمان غیرشیعهٔ مورد وثوق باشد. حدیث قوی: حدیثی است که در سلسلهٔ سند آن فرد شیعه وجود دارد که مدح و ذمی دربارهٔ او نرسیده است. (رک: هاشمی خانعباسی و رجایی‌پور، «کتب اربعه، مزیت‌ها و اشکالات»، فقه و تاریخ تمدن، ۲۰۳.) هاشمی خانعباسی، سید علی؛ رجایی‌پور، مصطفی (۱۳۸۹). «کتب اربعه مزیت‌ها و اشکالات». فقه و تاریخ تمدن (بیست و ششم): ۱۹۴–۲۳۸.
این منع از جانب سه خلیفهٔ اول صورت گرفته و دلایلش اینگونه عنوان شده است: دلایل سیاسی، از بین بردن روایات با موضوع فضیلت یا رذیلت افراد، جلوگیری از اختلاف بین مسلمانان، ترس از نسبت دادن دروغ به پیامبر اسلام، عدم نیاز به حدیث با وجود قرآن، ترس از اختلاف حدیث با قرآن و ترس از ترک قرآن. (رک: معارف، معینی و هوشنگی، «تدوین حدیث»، دانشنامه جهان اسلام.) معارف، مجید؛ معینی، محسن؛ هوشنگی، لیلا (۱۳۸۸). «تدوین حدیث». دانشنامه جهان اسلام. قم: دایرة المعارف بزرگ اسلام.
