Пасля адмовы Ягайлы каралём Чэхіі быў пастуляваны (абраны завочна) Вітаўт, але ён запэўніў Папу, што знаходзіцца ў апазіцыі да ератыкоў. Паміж 1422 і 1428 гадамі пляменнік Ягайлы і Вітаўта Жыгімонт Карыбутавіч быў накіраваны намеснікам у ахопленую вайной Чэхію, але без вялікага поспеху (Bideleux 1998, pp. 233–235; Turnbull & McBride 2004, pp. 11–12). Вітаўт прыняў прапанову Жыгімонта аб каралеўскай кароне ў 1429 годзе, верагодна, з дазвалення Ягайлы, хоць на шляху цераз Польшчу карона ўсё адно была перахоплена, і каранацыі не адбылося. Bideleux, Robert (1998), A History of Eastern Europe: Crisis and Change, Routledge, ISBN978-0-415-16111-4 Turnbull, Stephen & McBride, Angus (2004), The Hussite Wars: 1419–36, Osprey Publishing, ISBN978-1-84176-665-2
Гісторык Іван Меендорф[ru] выказаў меркаванне, што Ягайла ўжо мог быць праваслаўным: «У 1377 годзе Альгерд памёр, пакінуўшы Вялікае княства свайму сыну, Ягайле, праваслаўнаму…» (Meyendorff 1989, p. 205). Дзмітрый, аднак, зрабіў умовай шлюбу Ягайлы «павіннасць быць ахрышчаным у праваслаўную веру і аб’явіць сваё хрысціянства ўсім людзям» (Dvornik 1992, p. 221). Meyendorff, John (1989), Byzantium and the Rise of Russia (Reprint ed.), Crestwood, NY: Vladimir's Seminary Press, ISBN978-0-88141-079-2
Пытанне аб тым, ці быў ён польскім каралём, падвяргаецца сумненням: польскі гісторык прафесар Францішак Пекасінскі[ru] імкнецца давесці, што Ягайла быў толькі мужам польскай каралевы (каранаванай у 1384 годзе з тытулам «караля Польшчы», які яна насіла і ў шлюбе). Пасля смерці Ядвігі правы Ягайла на пасад былі пацверджаны каралеўскім саветам. З тых часоў і да 1795 года згода каралеўскага савета стала абавязковай для абрання караля.
Для Польшчы умовы Мельнскага дагавора можна разглядаць як неадназначныя, бо ў выніку Ягайла адмовіўся ад прэтэнзій на Памеранію, Усходняе Памор’е і Хелмінскую зямлю[ru], за што атрымаў усяго толькі частку Куявіі з Няшавай.
Так, у 1387 годзе Ядвіга ўзначальвала два паспяховыя ваенныя паходы да Чырвонай Русі, вяртаючы землі свайго бацькі Людовіка Венгерскага, якія былі перададзены ад Польшчы Венгрыі, і забяспечыла даніну Петру I, ваяводы Малдавіі[en]. У 1390 годзе яна таксама асабіста адкрыла перамовы з Тэўтонскім ордэнам.
pl.wikipedia.org
Так, паводле цытаты польскага гісторыка Ежы Клачоўскага[pl], «[пагадненне] адлюстроўвае выключную дальнабачнасць палітычных эліт, якія кіравалі абедзвюма дзяржавамі» (Kłoczowski 2000, p. 55).
