Analysis of information sources in references of the Wikipedia article "Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου" in Greek language version.
Ο στρατός του Κεμάλ είχε διώξει ενάμιση εκατομμύριο Έλληνες από τον Πόντο, σκοτώνοντας 360.000 στην πορεία.
Τα ελληνικά καραβάνια του Πόντου υποβλήθηκαν σε επίπεδα βαρβαρότητας που ταιριάζουν με αυτό που έγινε στους Αρμένιους, που τεκμηριώνεται καλά από μια σειρά διεισδυτικών μελετών για τη γενοκτονία. Οι Teşkilât-ı Mahsusa και Çetes υπέβαλαν τους Έλληνες του Πόντου σε σωματική, ψυχική και σεξουαλική κακοποίηση και ταπείνωση κατά τη διάρκεια των εκτοπισμών. Όταν το επιθυμούσαν οι συνοδοί, χτυπούσαν θύματα, μερικές φορές διαπράττοντας σφαγές με άμεσες δολοφονίες. Τα καραβάνια κατευθύνονταν στις τουρκικές εστίες και ο θάνατος ήταν σχεδόν εγγυημένος. Οι δράστες χρησιμοποίησαν πολύ λίγες συνοδούς για να κατευθύνουν τα καραβάνια προς τα νότια, ζωτικό στοιχείο αυτής της γενοκτονίας, καθώς οι περιορισμοί του προσωπικού και του υλικού εν καιρώ πολέμου επιβάρυνε τις δυνάμεις που ήταν διαθέσιμες για επιχειρήσεις δολοφονίας. Από το 1916 έως το 1918 και το 1919-1923, οι Έλληνες του Πόντου καταστράφηκαν από αυτά τα καραβάνια θανάτου μέσω της σκληρής τουρκικής καρδιάς και τελικά της ερήμου της Συρίας. Ένας συσχετισμός στην Οθωμανική Γενοκτονία των Χριστιανικών Μειονοτήτων είναι ότι θεσπίστηκαν διαδικασίες δολοφονίας εναντίον χριστιανικών μειονοτήτων σε σχέση με επερχόμενες προσπάθειες εισβολής των εκστρατειών της Αντάντ (η ρωσική εισβολή από τον Βορρά και το βρετανικό μέτωπο της Μεσοποταμίας στο Νότο). Η παρουσία πολεμικών μετώπων μπορεί να ήταν ένας επιταχυντικός παράγοντας στην απόφαση να σκοτωθούν πιθανοί επαναστατικοί ή χριστιανικοί πληθυσμοί που θα μπορούσαν να είχαν «απελευθερωθεί» από άλλους χριστιανούς που εισέβαλαν, όπως αντιλαμβάνονται οι Τούρκοι. Συνολικά, 353.000 Έλληνες του Πόντου σκοτώθηκαν και οι άλλοι 347.000 εκτοπίστηκαν στην Ελλάδα. Μετά τη γενοκτονία, τις αναγκαστικές μετατροπές και την εκκαθάριση του πληθυσμού, η Τουρκία ομογενοποιήθηκε σχεδόν εξ ολοκλήρου και δεν είχε πλέον μεγάλους χριστιανικούς μειονοτικούς πληθυσμούς εντός των συνόρων της.
Ο αριθμός των Ποντίων στις αρχές του εικοστού αιώνα μπορεί να υπολογίζεται σε περίπου 750.000. Η διαδικασία της εξάλειψής τους πηγαίνει από το 1916 έως το 1923 ...Το 1916, λίγο μετά την ολοκλήρωση της γενοκτονίας των Αρμενίων, ξεκίνησε η διαδικασία εξολόθρευσης των Ποντίων. Οι μέθοδοι ήταν οι ίδιες: σφαγές, θηριωδίες, μαζικοί βιασμοί, απαγωγές γυναικών και παιδιών, βίαιες μετατροπές στο Ισλάμ, πορείες θανάτου σε άνυδρες περιοχές, σε απάνθρωπες συνθήκες πείνας, δίψας και ασθενειών που προορίζονταν για πλήρη εξαφάνιση. Τα μέτρα αυτά ονομάστηκαν «απέλαση» από τις αρχές και υποτίθεται ότι ελήφθησαν για λόγους ασφαλείας. Τα γεγονότα αυτά αναφέρονται από επιζώντες και από πολλούς ξένους μάρτυρες που επιβεβαιώνουν την εσκεμμένη καταστροφή της ποντιακής μειονότητας καθαυτή ... Η εξόντωση των Ποντίων συνεχίστηκε μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, στην πραγματικότητα συστηματικά μετά το 1919. Το γεγονός που θεωρείται αφετηρία ενός νέου σταδίου του τελικού ξεριζωμού είναι η άφιξη του Μουσταφά Κεμάλ στη Σαμψούντα στις 19 Μαΐου 1919. Πράγματι, επιχειρήσεις μαζικών δολοφονιών, διώξεων, «απέλασης» για εξάλειψη, ξεκίνησαν εκ νέου σε μεγάλη κλίμακα το 1919. Ορισμένες πράξεις η αυτοάμυνα ή η αντίσταση καταπιέστηκαν σοβαρά από τον τουρκικό στρατό. Δεκάδες χωριά κάηκαν μετά από λεηλασίες. Εκκλησίες και σπίτια λεηλατήθηκαν. Αρκετές εκκλησίες κατεδαφίστηκαν. Αυτή η προσχεδιασμένη καταστροφή σε διάστημα 6-7 ετών μετά το 1916, του 50 τοις εκατό περίπου των Ποντίων αποτελούσε γενοκτονία σύμφωνα με τα κριτήρια των Ηνωμένων Εθνών (άρθρο II της Σύμβασης για τη γενοκτονία, παράγραφοι (α), (β), (γ), ( δ), (ε)). Από το 1916 έως το 1923, περίπου 350.000 Πόντιοι εξαφανίστηκαν με σφαγές, διώξεις και πορείες θανάτου».
The number of Pontians in the beginning of the twentieth century may be estimated at about 750,000. The process of their elimination goes from 1916 to 1923 ...In 1916, shortly after the completion of the genocide of the Armenians, the elimination process of the Pontians, started. The methods were the same: massacres, atrocities, massive rapes, abduction of women and children, forcible conversions to Islam, death-marches into arid regions, in inhuman conditions of hunger, thirst and disease meant for full extinction. These measures were called "deportation" by the authorities and were supposedly taken for security reasons. These facts are related by survivors and by many foreign witnesses confirming the deliberate destruction of the Pontian minority as such ... The elimination of the Pontians was carried on after World War I, in fact systematically after 1919. The event which is considered as the starting point of a new stage of the final uprooting is the arrival of Mustafa Kemal at Samsun on 19 May 1919. Indeed, operations of mass killings, persecution, "deportation" for elimination, were resumed on a large scale in 1919. Some acts of self-defence or resistance were repressed severely by the Turkish army. Scores of villages were burnt after looting. Churches and houses were plundered. A number of churches were demolished. This preplanned destruction over 6–7 years after 1916, of about 50 per cent of the Pontians constituted a genocide under the United Nations criteria (Article II of the Convention on genocide, paragraphs (a), (b), (c), (d), (e)). From 1916 to 1923, about 350,000 Pontians disappeared through massacres, persecution and death-marches"
The number of Pontians in the beginning of the twentieth century may be estimated at about 750,000. The process of their elimination goes from 1916 to 1923 ...In 1916, shortly after the completion of the genocide of the Armenians, the elimination process of the Pontians, started. The methods were the same: massacres, atrocities, massive rapes, abduction of women and children, forcible conversions to Islam, death-marches into arid regions, in inhuman conditions of hunger, thirst and disease meant for full extinction. These measures were called "deportation" by the authorities and were supposedly taken for security reasons. These facts are related by survivors and by many foreign witnesses confirming the deliberate destruction of the Pontian minority as such ... The elimination of the Pontians was carried on after World War I, in fact systematically after 1919. The event which is considered as the starting point of a new stage of the final uprooting is the arrival of Mustafa Kemal at Samsun on 19 May 1919. Indeed, operations of mass killings, persecution, "deportation" for elimination, were resumed on a large scale in 1919. Some acts of self-defence or resistance were repressed severely by the Turkish army. Scores of villages were burnt after looting. Churches and houses were plundered. A number of churches were demolished. This preplanned destruction over 6–7 years after 1916, of about 50 per cent of the Pontians constituted a genocide under the United Nations criteria (Article II of the Convention on genocide, paragraphs (a), (b), (c), (d), (e)). From 1916 to 1923, about 350,000 Pontians disappeared through massacres, persecution and death-marches"
The number of Pontians in the beginning of the twentieth century may be estimated at about 750,000. The process of their elimination goes from 1916 to 1923 ...In 1916, shortly after the completion of the genocide of the Armenians, the elimination process of the Pontians, started. The methods were the same: massacres, atrocities, massive rapes, abduction of women and children, forcible conversions to Islam, death-marches into arid regions, in inhuman conditions of hunger, thirst and disease meant for full extinction. These measures were called "deportation" by the authorities and were supposedly taken for security reasons. These facts are related by survivors and by many foreign witnesses confirming the deliberate destruction of the Pontian minority as such ... The elimination of the Pontians was carried on after World War I, in fact systematically after 1919. The event which is considered as the starting point of a new stage of the final uprooting is the arrival of Mustafa Kemal at Samsun on 19 May 1919. Indeed, operations of mass killings, persecution, "deportation" for elimination, were resumed on a large scale in 1919. Some acts of self-defence or resistance were repressed severely by the Turkish army. Scores of villages were burnt after looting. Churches and houses were plundered. A number of churches were demolished. This preplanned destruction over 6–7 years after 1916, of about 50 per cent of the Pontians constituted a genocide under the United Nations criteria (Article II of the Convention on genocide, paragraphs (a), (b), (c), (d), (e)). From 1916 to 1923, about 350,000 Pontians disappeared through massacres, persecution and death-marches"
Ο αριθμός των Ποντίων στις αρχές του εικοστού αιώνα μπορεί να υπολογίζεται σε περίπου 750.000. Η διαδικασία της εξάλειψής τους πηγαίνει από το 1916 έως το 1923 ...Το 1916, λίγο μετά την ολοκλήρωση της γενοκτονίας των Αρμενίων, ξεκίνησε η διαδικασία εξολόθρευσης των Ποντίων. Οι μέθοδοι ήταν οι ίδιες: σφαγές, θηριωδίες, μαζικοί βιασμοί, απαγωγές γυναικών και παιδιών, βίαιες μετατροπές στο Ισλάμ, πορείες θανάτου σε άνυδρες περιοχές, σε απάνθρωπες συνθήκες πείνας, δίψας και ασθενειών που προορίζονταν για πλήρη εξαφάνιση. Τα μέτρα αυτά ονομάστηκαν «απέλαση» από τις αρχές και υποτίθεται ότι ελήφθησαν για λόγους ασφαλείας. Τα γεγονότα αυτά αναφέρονται από επιζώντες και από πολλούς ξένους μάρτυρες που επιβεβαιώνουν την εσκεμμένη καταστροφή της ποντιακής μειονότητας καθαυτή ... Η εξόντωση των Ποντίων συνεχίστηκε μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, στην πραγματικότητα συστηματικά μετά το 1919. Το γεγονός που θεωρείται αφετηρία ενός νέου σταδίου του τελικού ξεριζωμού είναι η άφιξη του Μουσταφά Κεμάλ στη Σαμψούντα στις 19 Μαΐου 1919. Πράγματι, επιχειρήσεις μαζικών δολοφονιών, διώξεων, «απέλασης» για εξάλειψη, ξεκίνησαν εκ νέου σε μεγάλη κλίμακα το 1919. Ορισμένες πράξεις η αυτοάμυνα ή η αντίσταση καταπιέστηκαν σοβαρά από τον τουρκικό στρατό. Δεκάδες χωριά κάηκαν μετά από λεηλασίες. Εκκλησίες και σπίτια λεηλατήθηκαν. Αρκετές εκκλησίες κατεδαφίστηκαν. Αυτή η προσχεδιασμένη καταστροφή σε διάστημα 6-7 ετών μετά το 1916, του 50 τοις εκατό περίπου των Ποντίων αποτελούσε γενοκτονία σύμφωνα με τα κριτήρια των Ηνωμένων Εθνών (άρθρο II της Σύμβασης για τη γενοκτονία, παράγραφοι (α), (β), (γ), ( δ), (ε)). Από το 1916 έως το 1923, περίπου 350.000 Πόντιοι εξαφανίστηκαν με σφαγές, διώξεις και πορείες θανάτου».
The number of Pontians in the beginning of the twentieth century may be estimated at about 750,000. The process of their elimination goes from 1916 to 1923 ...In 1916, shortly after the completion of the genocide of the Armenians, the elimination process of the Pontians, started. The methods were the same: massacres, atrocities, massive rapes, abduction of women and children, forcible conversions to Islam, death-marches into arid regions, in inhuman conditions of hunger, thirst and disease meant for full extinction. These measures were called "deportation" by the authorities and were supposedly taken for security reasons. These facts are related by survivors and by many foreign witnesses confirming the deliberate destruction of the Pontian minority as such ... The elimination of the Pontians was carried on after World War I, in fact systematically after 1919. The event which is considered as the starting point of a new stage of the final uprooting is the arrival of Mustafa Kemal at Samsun on 19 May 1919. Indeed, operations of mass killings, persecution, "deportation" for elimination, were resumed on a large scale in 1919. Some acts of self-defence or resistance were repressed severely by the Turkish army. Scores of villages were burnt after looting. Churches and houses were plundered. A number of churches were demolished. This preplanned destruction over 6–7 years after 1916, of about 50 per cent of the Pontians constituted a genocide under the United Nations criteria (Article II of the Convention on genocide, paragraphs (a), (b), (c), (d), (e)). From 1916 to 1923, about 350,000 Pontians disappeared through massacres, persecution and death-marches"
The number of Pontians in the beginning of the twentieth century may be estimated at about 750,000. The process of their elimination goes from 1916 to 1923 ...In 1916, shortly after the completion of the genocide of the Armenians, the elimination process of the Pontians, started. The methods were the same: massacres, atrocities, massive rapes, abduction of women and children, forcible conversions to Islam, death-marches into arid regions, in inhuman conditions of hunger, thirst and disease meant for full extinction. These measures were called "deportation" by the authorities and were supposedly taken for security reasons. These facts are related by survivors and by many foreign witnesses confirming the deliberate destruction of the Pontian minority as such ... The elimination of the Pontians was carried on after World War I, in fact systematically after 1919. The event which is considered as the starting point of a new stage of the final uprooting is the arrival of Mustafa Kemal at Samsun on 19 May 1919. Indeed, operations of mass killings, persecution, "deportation" for elimination, were resumed on a large scale in 1919. Some acts of self-defence or resistance were repressed severely by the Turkish army. Scores of villages were burnt after looting. Churches and houses were plundered. A number of churches were demolished. This preplanned destruction over 6–7 years after 1916, of about 50 per cent of the Pontians constituted a genocide under the United Nations criteria (Article II of the Convention on genocide, paragraphs (a), (b), (c), (d), (e)). From 1916 to 1923, about 350,000 Pontians disappeared through massacres, persecution and death-marches"
The number of Pontians in the beginning of the twentieth century may be estimated at about 750,000. The process of their elimination goes from 1916 to 1923 ...In 1916, shortly after the completion of the genocide of the Armenians, the elimination process of the Pontians, started. The methods were the same: massacres, atrocities, massive rapes, abduction of women and children, forcible conversions to Islam, death-marches into arid regions, in inhuman conditions of hunger, thirst and disease meant for full extinction. These measures were called "deportation" by the authorities and were supposedly taken for security reasons. These facts are related by survivors and by many foreign witnesses confirming the deliberate destruction of the Pontian minority as such ... The elimination of the Pontians was carried on after World War I, in fact systematically after 1919. The event which is considered as the starting point of a new stage of the final uprooting is the arrival of Mustafa Kemal at Samsun on 19 May 1919. Indeed, operations of mass killings, persecution, "deportation" for elimination, were resumed on a large scale in 1919. Some acts of self-defence or resistance were repressed severely by the Turkish army. Scores of villages were burnt after looting. Churches and houses were plundered. A number of churches were demolished. This preplanned destruction over 6–7 years after 1916, of about 50 per cent of the Pontians constituted a genocide under the United Nations criteria (Article II of the Convention on genocide, paragraphs (a), (b), (c), (d), (e)). From 1916 to 1923, about 350,000 Pontians disappeared through massacres, persecution and death-marches"
Ψήφισμα για τις γενοκτονίες που διαπράχθηκαν από την Οθωμανική Αυτοκρατορία ΕΚΤΙΜΩΝΤΑΣ ότι η άρνηση της γενοκτονίας αναγνωρίζεται ευρέως ως το τελικό στάδιο της γενοκτονίας, κατοχυρώνοντας την ατιμωρησία των δραστών της γενοκτονίας και ανοίγοντας αποδεδειγμένα το δρόμο για μελλοντικές γενοκτονίες· ΕΚΤΙΜΩΝΤΑΣ ότι η Οθωμανική γενοκτονία κατά των μειονοτήτων κατά τη διάρκεια και μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο απεικονίζεται συνήθως ως γενοκτονία μόνο κατά των Αρμενίων, με ελάχιστη αναγνώριση των ποιοτικά παρόμοιων γενοκτονιών εναντίον άλλων χριστιανικών μειονοτήτων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας· ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΤΑΙ ότι είναι η πεποίθηση της Διεθνούς Ένωσης Μελετητών Γενοκτονίας ότι η οθωμανική εκστρατεία κατά των χριστιανικών μειονοτήτων της Αυτοκρατορίας μεταξύ 1914 και 1923 αποτελούσε γενοκτονία κατά των Αρμενίων, των Ασσυρίων και των Ελλήνων του Πόντου και της Ανατολίας. ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΤΑΙ ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ότι ο Σύνδεσμος καλεί την κυβέρνηση της Τουρκίας να αναγνωρίσει τις γενοκτονίες εναντίον αυτών των πληθυσμών, να εκδώσει επίσημη συγγνώμη και να λάβει γρήγορα και ουσιαστικά βήματα για την αποκατάσταση.
Ο αριθμός των Ποντίων στις αρχές του εικοστού αιώνα μπορεί να υπολογίζεται σε περίπου 750.000. Η διαδικασία της εξάλειψής τους πηγαίνει από το 1916 έως το 1923 ...Το 1916, λίγο μετά την ολοκλήρωση της γενοκτονίας των Αρμενίων, ξεκίνησε η διαδικασία εξολόθρευσης των Ποντίων. Οι μέθοδοι ήταν οι ίδιες: σφαγές, θηριωδίες, μαζικοί βιασμοί, απαγωγές γυναικών και παιδιών, βίαιες μετατροπές στο Ισλάμ, πορείες θανάτου σε άνυδρες περιοχές, σε απάνθρωπες συνθήκες πείνας, δίψας και ασθενειών που προορίζονταν για πλήρη εξαφάνιση. Τα μέτρα αυτά ονομάστηκαν «απέλαση» από τις αρχές και υποτίθεται ότι ελήφθησαν για λόγους ασφαλείας. Τα γεγονότα αυτά αναφέρονται από επιζώντες και από πολλούς ξένους μάρτυρες που επιβεβαιώνουν την εσκεμμένη καταστροφή της ποντιακής μειονότητας καθαυτή ... Η εξόντωση των Ποντίων συνεχίστηκε μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, στην πραγματικότητα συστηματικά μετά το 1919. Το γεγονός που θεωρείται αφετηρία ενός νέου σταδίου του τελικού ξεριζωμού είναι η άφιξη του Μουσταφά Κεμάλ στη Σαμψούντα στις 19 Μαΐου 1919. Πράγματι, επιχειρήσεις μαζικών δολοφονιών, διώξεων, «απέλασης» για εξάλειψη, ξεκίνησαν εκ νέου σε μεγάλη κλίμακα το 1919. Ορισμένες πράξεις η αυτοάμυνα ή η αντίσταση καταπιέστηκαν σοβαρά από τον τουρκικό στρατό. Δεκάδες χωριά κάηκαν μετά από λεηλασίες. Εκκλησίες και σπίτια λεηλατήθηκαν. Αρκετές εκκλησίες κατεδαφίστηκαν. Αυτή η προσχεδιασμένη καταστροφή σε διάστημα 6-7 ετών μετά το 1916, του 50 τοις εκατό περίπου των Ποντίων αποτελούσε γενοκτονία σύμφωνα με τα κριτήρια των Ηνωμένων Εθνών (άρθρο II της Σύμβασης για τη γενοκτονία, παράγραφοι (α), (β), (γ), ( δ), (ε)). Από το 1916 έως το 1923, περίπου 350.000 Πόντιοι εξαφανίστηκαν με σφαγές, διώξεις και πορείες θανάτου».
Resolution on genocides committed by the Ottoman Empire WHEREAS the denial of genocide is widely recognized as the final stage of genocide, enshrining impunity for the perpetrators of genocide, and demonstrably paving the way for future genocides; WHEREAS the Ottoman genocide against minority populations during and following the First World War is usually depicted as a genocide against Armenians alone, with little recognition of the qualitatively similar genocides against other Christian minorities of the Ottoman Empire; BE IT RESOLVED that it is the conviction of the International Association of Genocide Scholars that the Ottoman campaign against Christian minorities of the Empire between 1914 and 1923 constituted a genocide against Armenians, Assyrians, and Pontian and Anatolian Greeks. BE IT FURTHER RESOLVED that the Association calls upon the government of Turkey to acknowledge the genocides against these populations, to issue a formal apology, and to take prompt and meaningful steps toward restitution.
The number of Pontians in the beginning of the twentieth century may be estimated at about 750,000. The process of their elimination goes from 1916 to 1923 ...In 1916, shortly after the completion of the genocide of the Armenians, the elimination process of the Pontians, started. The methods were the same: massacres, atrocities, massive rapes, abduction of women and children, forcible conversions to Islam, death-marches into arid regions, in inhuman conditions of hunger, thirst and disease meant for full extinction. These measures were called "deportation" by the authorities and were supposedly taken for security reasons. These facts are related by survivors and by many foreign witnesses confirming the deliberate destruction of the Pontian minority as such ... The elimination of the Pontians was carried on after World War I, in fact systematically after 1919. The event which is considered as the starting point of a new stage of the final uprooting is the arrival of Mustafa Kemal at Samsun on 19 May 1919. Indeed, operations of mass killings, persecution, "deportation" for elimination, were resumed on a large scale in 1919. Some acts of self-defence or resistance were repressed severely by the Turkish army. Scores of villages were burnt after looting. Churches and houses were plundered. A number of churches were demolished. This preplanned destruction over 6–7 years after 1916, of about 50 per cent of the Pontians constituted a genocide under the United Nations criteria (Article II of the Convention on genocide, paragraphs (a), (b), (c), (d), (e)). From 1916 to 1923, about 350,000 Pontians disappeared through massacres, persecution and death-marches"
The number of Pontians in the beginning of the twentieth century may be estimated at about 750,000. The process of their elimination goes from 1916 to 1923 ...In 1916, shortly after the completion of the genocide of the Armenians, the elimination process of the Pontians, started. The methods were the same: massacres, atrocities, massive rapes, abduction of women and children, forcible conversions to Islam, death-marches into arid regions, in inhuman conditions of hunger, thirst and disease meant for full extinction. These measures were called "deportation" by the authorities and were supposedly taken for security reasons. These facts are related by survivors and by many foreign witnesses confirming the deliberate destruction of the Pontian minority as such ... The elimination of the Pontians was carried on after World War I, in fact systematically after 1919. The event which is considered as the starting point of a new stage of the final uprooting is the arrival of Mustafa Kemal at Samsun on 19 May 1919. Indeed, operations of mass killings, persecution, "deportation" for elimination, were resumed on a large scale in 1919. Some acts of self-defence or resistance were repressed severely by the Turkish army. Scores of villages were burnt after looting. Churches and houses were plundered. A number of churches were demolished. This preplanned destruction over 6–7 years after 1916, of about 50 per cent of the Pontians constituted a genocide under the United Nations criteria (Article II of the Convention on genocide, paragraphs (a), (b), (c), (d), (e)). From 1916 to 1923, about 350,000 Pontians disappeared through massacres, persecution and death-marches"
The number of Pontians in the beginning of the twentieth century may be estimated at about 750,000. The process of their elimination goes from 1916 to 1923 ...In 1916, shortly after the completion of the genocide of the Armenians, the elimination process of the Pontians, started. The methods were the same: massacres, atrocities, massive rapes, abduction of women and children, forcible conversions to Islam, death-marches into arid regions, in inhuman conditions of hunger, thirst and disease meant for full extinction. These measures were called "deportation" by the authorities and were supposedly taken for security reasons. These facts are related by survivors and by many foreign witnesses confirming the deliberate destruction of the Pontian minority as such ... The elimination of the Pontians was carried on after World War I, in fact systematically after 1919. The event which is considered as the starting point of a new stage of the final uprooting is the arrival of Mustafa Kemal at Samsun on 19 May 1919. Indeed, operations of mass killings, persecution, "deportation" for elimination, were resumed on a large scale in 1919. Some acts of self-defence or resistance were repressed severely by the Turkish army. Scores of villages were burnt after looting. Churches and houses were plundered. A number of churches were demolished. This preplanned destruction over 6–7 years after 1916, of about 50 per cent of the Pontians constituted a genocide under the United Nations criteria (Article II of the Convention on genocide, paragraphs (a), (b), (c), (d), (e)). From 1916 to 1923, about 350,000 Pontians disappeared through massacres, persecution and death-marches"
Τα ελληνικά καραβάνια του Πόντου υποβλήθηκαν σε επίπεδα βαρβαρότητας που ταιριάζουν με αυτό που έγινε στους Αρμένιους, που τεκμηριώνεται καλά από μια σειρά διεισδυτικών μελετών για τη γενοκτονία. Οι Teşkilât-ı Mahsusa και Çetes υπέβαλαν τους Έλληνες του Πόντου σε σωματική, ψυχική και σεξουαλική κακοποίηση και ταπείνωση κατά τη διάρκεια των εκτοπισμών. Όταν το επιθυμούσαν οι συνοδοί, χτυπούσαν θύματα, μερικές φορές διαπράττοντας σφαγές με άμεσες δολοφονίες. Τα καραβάνια κατευθύνονταν στις τουρκικές εστίες και ο θάνατος ήταν σχεδόν εγγυημένος. Οι δράστες χρησιμοποίησαν πολύ λίγες συνοδούς για να κατευθύνουν τα καραβάνια προς τα νότια, ζωτικό στοιχείο αυτής της γενοκτονίας, καθώς οι περιορισμοί του προσωπικού και του υλικού εν καιρώ πολέμου επιβάρυνε τις δυνάμεις που ήταν διαθέσιμες για επιχειρήσεις δολοφονίας. Από το 1916 έως το 1918 και το 1919-1923, οι Έλληνες του Πόντου καταστράφηκαν από αυτά τα καραβάνια θανάτου μέσω της σκληρής τουρκικής καρδιάς και τελικά της ερήμου της Συρίας. Ένας συσχετισμός στην Οθωμανική Γενοκτονία των Χριστιανικών Μειονοτήτων είναι ότι θεσπίστηκαν διαδικασίες δολοφονίας εναντίον χριστιανικών μειονοτήτων σε σχέση με επερχόμενες προσπάθειες εισβολής των εκστρατειών της Αντάντ (η ρωσική εισβολή από τον Βορρά και το βρετανικό μέτωπο της Μεσοποταμίας στο Νότο). Η παρουσία πολεμικών μετώπων μπορεί να ήταν ένας επιταχυντικός παράγοντας στην απόφαση να σκοτωθούν πιθανοί επαναστατικοί ή χριστιανικοί πληθυσμοί που θα μπορούσαν να είχαν «απελευθερωθεί» από άλλους χριστιανούς που εισέβαλαν, όπως αντιλαμβάνονται οι Τούρκοι. Συνολικά, 353.000 Έλληνες του Πόντου σκοτώθηκαν και οι άλλοι 347.000 εκτοπίστηκαν στην Ελλάδα. Μετά τη γενοκτονία, τις αναγκαστικές μετατροπές και την εκκαθάριση του πληθυσμού, η Τουρκία ομογενοποιήθηκε σχεδόν εξ ολοκλήρου και δεν είχε πλέον μεγάλους χριστιανικούς μειονοτικούς πληθυσμούς εντός των συνόρων της.
Ένας εθνικά ελληνικός πληθυσμός που παραδοσιακά ζούσε στην περιοχή του Πόντου στη βορειοανατολική Τουρκία, στη νότια ακτή της Μαύρης Θάλασσας, οι Έλληνες του Πόντου διατήρησαν συνεχή παρουσία στην περιοχή για τρεις χιλιετίες. Μεταξύ 1914 και 1923 υπέστησαν αναρίθμητες σκληρότητες στα χέρια των Οθωμανών Τούρκων, κατά τις οποίες υπολογίζεται ότι 353.000 πέθαναν, πολλοί – όπως οι Αρμένιοι και οι Ασσύριοι – σε αναγκαστικές πορείες μέσω της Ανατολίας και της ερήμου της Συρίας».
