Hammond 1976, σελ. 54: "Η γραμμή διαχωρισμού μεταξύ του Illyricum και της ελληνικής περιοχής 'Epirus Nova', όσον αφορά τα όρια δικαιοδοσίας των ρωμαϊκών διοικητικών επαρχιών, περνούσε κάπου μεταξύ ης Σκόδρας και του Δυρραχείου και κατόπιν προς τα ανατολικά στη βόρεια πλευρά του ποταμού Σκούμπιν και της λίμνης της Αχρίδος..." Hammond, Nicholas Geoffrey Lemprière (1976). Migrations and Invasions in Greece and Adjacent Areas. Park Ridge, New Jersey: Noyes Press. ISBN0-8155-5047-2.
Lewis & Boardman 1994, σελ. 423: "Μέσω της επαφής τους με τους Έλληνες γείτονές τους κάποιοι ιλλυρικές φυλές έγιναν δίγλωσσες, ιδιαίτερα οι φυλές των Βυλλιόνων και των Ταυλαντίων κοντά στην Επίδαμνο". Στράβωνος Γεωγραφικά VII 7.8: "…αἰτιολογοῦντες ἅμα, ὅτι καὶ κουρᾶι καὶ διαλέκτωι καὶ χλαμύδι καὶ ἄλλοις τοιούτοις χρῶνται παραπλησίως• ἔνιοι δὲ καὶ δίγλωττοί εἰσι" Lewis, D. M.· Boardman, John (1994). The Cambridge Ancient History, Volume 6: The Fourth Century B.C. Cambridge, United Kingdom: Cambridge University Press. ISBN0-521-23348-8.
Webber & McBride 2001, σελ. 14: "Αναπαράσταση πομπής ζωγραφισμένης σε οπίσθιο τοίχο στον τάφο Sveshtari του 3ου π.Χ. αιώνα. Το πρωτότυπο είναι ζωγραφισμένο με κάρβουνο, καθώς παρέμεινε ημιτελές. Αναπαριστά τον εξελληνισμένο βασιλιά των Γετών να στέφεται από τη Θρακική Μητέρα Θεά." Webber, Christopher· McBride, Angus (2001). The Thracians, 700 BC – AD 46. Oxford, United Kingdom: Osprey Publishing. ISBN1-84176-329-2.
Boyce & Grenet 1975, σελ. 353: "Η Νότια Συρία έτσι, ήταν μια σχετικά τελευταία προσθήκη στην Αυτοκρατορία των Σελευκιδών, η κυρίως περιοχή της οποίας ήταν η Βόρεια Συρία. Εκεί ο ίδιος ο Σέλευκος είχε ιδρύσει τέσσερεις πόλεις—την πρωτεύουσά του Αντιόχεια (η επί του Ορόντου ή Αντιόχεια η Μεγάλη), την Απάμεια, τη Σελεύκεια, και Λαοδικεία —όλες νέες με ευρωπαϊκή πληθυσμό. Εκεί είναι γνωστές άλλες είκοσι ελληνιστικές πόλεις, και ο στρατός των Σελευκιδών ήταν ο μεγαλύτερος της περιοχής, είτε επανδρώνοντας της πόλεις είτε εγκατεστημένος ως εφεδρικός στις στρατιωτικές αποικίες. Ο εξελληνισμός, αν και εντατικός, φαίνεται κυρίως να είχε περιοριστεί σε αυτά τα αστικά κέντρα, όπου τα Ελληνικά ήταν η κοινώς ομιλούμενη γλώσσα. Οι άνθρωποι της επαρχίας φαίνεται να είχαν επηρεαστεί λίγο από την πολιτιστική αλλαγή, και συνέχισαν να μιλάνε τα Συριακά και να ακολουθούν τους δικούς τους παραδοσιακούς τρόπους. Παρά την πολιτική της σημασία, είναι λίγα πράγματα γνωστά για τη Συρία υπό τη Μακεδονική εξουσία, και ακόμα και η διαδικασία του Εξελληνισμού μπορεί να ανιχνευτεί κυρίως στη μία κοινότητα που διατήρησε κάποιες πηγές και αναφορές από την εποχή εκείνη, δηλαδή τους Εβραίους της Νότιας Συρίας." Boyce, Mary· Grenet, Frantz (1975). A History of Zoroastrianism, Vol. 3: Zoroastrianism under Macedonian and Roman Rule. Leiden, The Netherlands: E. J. Brill. ISBN90-04-09271-4.
Isaac 2004, σελ. 144: "Προφανώς η καλύτερη και πιο ευχάριστη φιλοφρόνηση που θα μπορούσε να κάνει κάποιος σε μια ελληνιστική πόλη στη Μικρά Ασία ήταν να επιμένει για την προγονική της καταβολή: δεν ήταν μια πόλη ακαθόριστων μεταναστών, αλλά γνήσιοι αίματος Έλληνες και Μακεδόνες. Και πάλι, βλέπουμε ότι τέτοιες απόψεις ήταν πολύ συνηθισμένες, αλλά υπήρχαν και κριτικές." Isaac, Benjamin H. (2004). The Invention of Racism in Classical Antiquity. Princeton, New Jersey: Princeton University Press. ISBN0-691-12598-8.
Lewis & Boardman 1994, σελ. 423: "Μέσω της επαφής τους με τους Έλληνες γείτονές τους κάποιοι ιλλυρικές φυλές έγιναν δίγλωσσες, ιδιαίτερα οι φυλές των Βυλλιόνων και των Ταυλαντίων κοντά στην Επίδαμνο". Στράβωνος Γεωγραφικά VII 7.8: "…αἰτιολογοῦντες ἅμα, ὅτι καὶ κουρᾶι καὶ διαλέκτωι καὶ χλαμύδι καὶ ἄλλοις τοιούτοις χρῶνται παραπλησίως• ἔνιοι δὲ καὶ δίγλωττοί εἰσι" Lewis, D. M.· Boardman, John (1994). The Cambridge Ancient History, Volume 6: The Fourth Century B.C. Cambridge, United Kingdom: Cambridge University Press. ISBN0-521-23348-8.
