Παρόλο που ο Θουκυδίδης, στο Ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου (8.89), ισχυρίζεται ότι το μήνυμα των μετριοπαθών για την κυβέρνηση των Πεντακοσίων ήταν ειρηνικό κομμάτι της προπαγάνδας. Οι σημερινοί μελετητές διαφωνούν με αυτή την άποψη, θεωρώντας ορθότερη αυτή του Αριστοτέλη (Ath. Pol.29) ως ένδειξη ότι οι μετριοπαθείς ήταν ειλικρινείς - δες: Kagan, The Peloponnesian War, 392–3, and Hornblower, The Greek World, 147.
Για τη μάχη δείτε: Διόδωρος Σικελιώτης, Βιβλιοθήκη, 13.50–51 και Ξενοφών, Ελληνικά, 1.1.11–18 - για σύγχρονη σύνθεση, δείτε: Kagan, The Ancient Greeks, 411–13.
Για τη μάχη και τις αποφάσεις των στρατηγών δείτε: Διόδωρος, Βιβλιοθήκη, 13.98–100 και Ξενοφών, Ελληνικά, 1.6.29–35. Για σύγχρονη σύνθεση δείτε: Kagan, The Peloponnesian War, 454–61.
Η πηγή των πληροφοριών αποτελεί ο Διόδωρος, 13.101. Ο Ξενοφών (1.7) δίνει διαφορετικές πληροφορίες, οι οποίες δείχνουν ότι ρίχνει περισσότερη ευθύνη στους ώμους του Θηραμένη. Οι σύγχρονοι μελετητές (Φάιν, The Ancient Greeks, 514–15, Κάγκαν, The Peloponnesian War, 461–66, και Χόρνμπλαουερ, The Greek World, 151) θεωρούν ορθότερο τον Διόδωρο.
Δείτε: Λυσίας, Κατά του Ερατοσθένη, 68–71[νεκρός σύνδεσμος] και Κατά του Αγόρατου9–14 και Ξενοφών, Ελληνικά, 2.2.16–20 - για σύγχρονες πηγές, δείτε: Χόρνμπλαουερ, The Greek World, 151–2, και Κάγκαν, The Peloponnesian War, 480–1.
Ο Διόδωρος, στο 14.3.6–7, θα έχει τον Θηράμενη αντίθετο με αυτή την ιδέα μέχρι να τον αναγκάσει ο Λύσανδρος να δεχθεί, αλλά αυτός εμφανίζεται ως κομμάτι της προπαγάνδας που κυκλοφόρησαν οι συνεργάτες του μετά τον θάνατο του - δείτε: Harding, The Theramenes Myth, 107.
Δείτε: Λυσίας, Κατά του Ερατοσθένη, 68–71[νεκρός σύνδεσμος] και Κατά του Αγόρατου9–14 και Ξενοφών, Ελληνικά, 2.2.16–20 - για σύγχρονες πηγές, δείτε: Χόρνμπλαουερ, The Greek World, 151–2, και Κάγκαν, The Peloponnesian War, 480–1.
