Οι συνεχιστές της κίνησης των αποσχισθέντων θεωρούν ότι η παύση τους από τα διευθυντικά τους καθήκοντα βρισκόταν σε αντίθεση με τις επιθυμίες του Ρώσσελ, ο οποίος στη διαθήκη του εξέφραζε την επιθυμία του να έχουν τις θέσεις μόνιμα. Από την άλλη μεριά ο Χ. Μακμίλαν υποστηρίζει ότι οι τέσσερις διαφωνούντες προσπάθησαν να πάρουν εξουσίες τις οποίες ούτε η διαθήκη ούτε το καταστατικό ούτε ο τρόπος της μέχρι τότε οργάνωσης επεφύλασσε για εκείνους. (Α. H. MacMillan, «Faith on the March» [Πίστις εν πορεία], Englewood Cliffs: Prentice-Hall, Inc, 1957. Το βιβλίο έχει προλογίσει ο Νάθαν Νορ, τότε πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, και βρίσκεται εδώ,Αρχειοθετήθηκε 2007-10-09 στο Wayback Machine. στα αγγλικά. Δεν αποτελεί έκδοση της Εταιρίας Σκοπιά.) Επιπλέον, ο Ρώσσελ είχε προβλέψει στη διαθήκη του τη δυνατότητα παραίτησης ενός μέλος του συμβουλίου σε περίπτωση που έχανε το αρχικό πνευματικό του φρόνημα: «Αναμένεται από εμένα ότι οι κατονομαζόμενοι ως μέλη της Επιτροπής Συγγραφής θα είναι πλήρως όσιοι στις διδασκαλίες των Γραφών. [...] Αν κάποιος από τους προαναφερόμενους οποτεδήποτε αντιληφθεί ότι δεν εναρμονίζεται πλέον με αυτή την πρόβλεψη θα παραβιάζει τη συνείδησή του και συνεπώς θα διαπράττει αμαρτία αν συνεχίσει να παραμένει μέλος της Επιτροπής Συγγραφής—γνωρίζοντας ότι κάτι τέτοιο θα βρισκόταν σε αντίθεση με το πνεύμα και την πρόθεση αυτής της πρόβλεψης». (Η διαθήκη του Ρώσσελ βρίσκεται διαθέσιμη εδώ,Αρχειοθετήθηκε 2020-06-19 στο Wayback Machine. στα αγγλικά)
Το βιβλίο Το Τετελεσμένον Μυστήριον παρουσιάστηκε ως έργο του Ρώσσελ που εκδόθηκε μετά το θάνατό του και αποτέλεσε κατά βάση συρραφή κειμένων που είχε ήδη δημοσιεύσει ο ίδιος. Σύμφωνα με τον Ρέυμοντ Φραντς, στην πραγματικότητα το βιβλίο αυτό είχε γραφτεί από τον Clayton J. Woodworth και τον George H. Fisher, στενούς συνεργάτες του Ρώσσελ. Ανεξάρτητα με το ποιος είναι πραγματικά ο συγγραφέας, τα μέλη του συμβουλίου κατήγγειλαν ότι ο Ρόδερφορντ δεν είχε συσκεφθεί μαζί τους για την κυκλοφορία του βιβλίου, ως όφειλε σύμφωνα με τη διαθήκη του Ρώσσελ, κι ότι εκείνοι δεν ήξεραν καν ότι το βιβλίο είχε εκδοθεί μέχρι που ο Ρόδερφορντ το πρωτοπαρουσίασε στο προσωπικό των κεντρικών γραφείων. (Βλ. φυλλάδιο "When Pastor Russel Died", εδώ,Αρχειοθετήθηκε 2006-12-10 στο Wayback Machine. έκδοση της Dawn Bible Students Association.)
reexamine.info
Κάτω από τον υπότιτλο «Εσωτερικός Στασιασμός» αναφέρονται συγκεκριμένα:
«Λίγο πριν το θάνατό του, ο κ. Ρώσσελ είχε κάνει διευθετήσεις ώστε να αναδιοργανωθεί το προσωπικό των κεντρικών γραφείων, ή αλλιώς Μπέθελ. Η απομάκρυνση κάποιων με υψηλότερες θέσεις, περιλαμβανομένου και του αντιπροέδρου, και ο διορισμός κάποιων από τις χαμηλότερες βαθμίδες ήταν μέρος του σχεδίου του. Αν ζούσε ο Πάστορας και έκανε αυτές τις αλλαγές τα μέλη που είχαν υποβιβασθεί μπορεί και να κατέπνιγαν την υπερηφάνεια τους. Όταν όμως ο Ρόδερφορντ εφάρμοσε αυτές τις διευθετήσεις, δεν μπόρεσαν να τις αποδεχτούν. Μέσα στους πρώτους πέντε μήνες αφότου ανέλαβε την προεδρία, τέσσερα από τα εφτά μέλη του διοικητικού συμβουλίου αμφισβήτησαν την εξουσία του. Αιτία των προστριβών αποτελούσε ο Αλεξάντερ Χαφ Μακμίλαν. Τις τελευταίες μέρες του στο Μπρούκλιν, ο Πάστορας Ρώσσελ είχε εκφράσει μεγάλη εμπιστοσύνη προς τον Μακμίλαν. Δεν τον είχε διορίσει ο ίδιος—ούτε και κανείς άλλος—μέλος του διοικητικού συμβουλίου. Αλλά ο Ρόδερφορντ, όταν έγινε πρόεδρος, διόρισε τον Μακμίλαν βοηθό του. Τα τέσσερα μέλη ήθελαν να γίνει αναδιοργάνωση. Κατά πρώτο λόγο, ήθελαν οτιδήποτε έκανε ο Ρόδερφορντ να υποβάλλεται για έγκριση στο Συμβούλιο. Σύμφωνα με την άποψή τους, το Συμβούλιο ήταν η ανώτερη εξουσία. Ο πρόεδρος ήταν τυπικά ο επικεφαλής. Όπως ήταν τα πράγματα, ο πρόεδρος ασκούσε τη διοίκηση. Δεν τους συμβουλευόταν. Τους γνωστοποιούσε αυτά που έκανε εκ των υστέρων. Τους καθιστούσε συμβούλους σε νομικά ζητήματα της εταιρίας».
»Ο Ρόδερφορντ δεν μασούσε τα λόγια του όταν έλεγε ότι "θα προχωρήσουμε μπροστά". Ο Πάστορας πριν από εκείνον ενεργούσε με αυτό τον τρόπο. Ο Πάστορας έπαιρνε αποφάσεις. Ο Πάστορας εξέδιδε διοικητικές εντολές χωρίς την προηγούμενη συγκατάθεση του Συμβουλίου. Δεν είχαν αμφισβητήσει τον Πάστορα. Αλλά ο Ρόδερφορντ δεν ήταν ο Πάστορας Ρώσσελ».
Και στη συνέχεια, κάτω από τον υπότιτλο «Διορίζει Νέα Μέλη του Συμβουλίου», αναφέρει:
«Όταν προσπάθησαν να τον περιορίσουν, η εμπειρία των τεσσάρων μελών του συμβουλίου έμοιαζε με εκείνη τεσσάρων φελλών που πλησιάζουν στο Γιβραλτάρ. Ο Ρόδερφορντ ήταν άτομο με φοβερή δύναμη χαρακτήρα. Απέναντι στη σθεναρή προσωπικότητά του, λίγοι άνθρωποι μπορούσαν να σταθούν. Ήταν επίσης διορατικός. Αλλά μόνοι τους το είχαν προκαλέσει, και παρουσίασε στους δυστυχείς παραπονούμενους κάποια πράγματα που ούτε τα είχαν φανταστεί». (Marley Cole, "Jehovah’s Witnesses – The New World Society" (New York: Vantage Press, 1955) σελ. 86-89. Το βιβλίο αυτό δεν εκδόθηκε επίσημα από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά αλλά μπορούσε κανείς να το προμηθευτεί και από τα κεντρικά τους γραφεία, εκτός από τα βιβλιοπωλεία. (Η Σκοπιά 15 Αυγούστου 1955, σελ. 511) Το βιβλίο βρίσκεται εδώ,Αρχειοθετήθηκε 2011-07-21 στο Wayback Machine. στα αγγλικά)
watchtowermemorabilia.com
Οι συνεχιστές της κίνησης των αποσχισθέντων θεωρούν ότι η παύση τους από τα διευθυντικά τους καθήκοντα βρισκόταν σε αντίθεση με τις επιθυμίες του Ρώσσελ, ο οποίος στη διαθήκη του εξέφραζε την επιθυμία του να έχουν τις θέσεις μόνιμα. Από την άλλη μεριά ο Χ. Μακμίλαν υποστηρίζει ότι οι τέσσερις διαφωνούντες προσπάθησαν να πάρουν εξουσίες τις οποίες ούτε η διαθήκη ούτε το καταστατικό ούτε ο τρόπος της μέχρι τότε οργάνωσης επεφύλασσε για εκείνους. (Α. H. MacMillan, «Faith on the March» [Πίστις εν πορεία], Englewood Cliffs: Prentice-Hall, Inc, 1957. Το βιβλίο έχει προλογίσει ο Νάθαν Νορ, τότε πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, και βρίσκεται εδώ,Αρχειοθετήθηκε 2007-10-09 στο Wayback Machine. στα αγγλικά. Δεν αποτελεί έκδοση της Εταιρίας Σκοπιά.) Επιπλέον, ο Ρώσσελ είχε προβλέψει στη διαθήκη του τη δυνατότητα παραίτησης ενός μέλος του συμβουλίου σε περίπτωση που έχανε το αρχικό πνευματικό του φρόνημα: «Αναμένεται από εμένα ότι οι κατονομαζόμενοι ως μέλη της Επιτροπής Συγγραφής θα είναι πλήρως όσιοι στις διδασκαλίες των Γραφών. [...] Αν κάποιος από τους προαναφερόμενους οποτεδήποτε αντιληφθεί ότι δεν εναρμονίζεται πλέον με αυτή την πρόβλεψη θα παραβιάζει τη συνείδησή του και συνεπώς θα διαπράττει αμαρτία αν συνεχίσει να παραμένει μέλος της Επιτροπής Συγγραφής—γνωρίζοντας ότι κάτι τέτοιο θα βρισκόταν σε αντίθεση με το πνεύμα και την πρόθεση αυτής της πρόβλεψης». (Η διαθήκη του Ρώσσελ βρίσκεται διαθέσιμη εδώ,Αρχειοθετήθηκε 2020-06-19 στο Wayback Machine. στα αγγλικά)
web.archive.org
Κάτω από τον υπότιτλο «Εσωτερικός Στασιασμός» αναφέρονται συγκεκριμένα:
«Λίγο πριν το θάνατό του, ο κ. Ρώσσελ είχε κάνει διευθετήσεις ώστε να αναδιοργανωθεί το προσωπικό των κεντρικών γραφείων, ή αλλιώς Μπέθελ. Η απομάκρυνση κάποιων με υψηλότερες θέσεις, περιλαμβανομένου και του αντιπροέδρου, και ο διορισμός κάποιων από τις χαμηλότερες βαθμίδες ήταν μέρος του σχεδίου του. Αν ζούσε ο Πάστορας και έκανε αυτές τις αλλαγές τα μέλη που είχαν υποβιβασθεί μπορεί και να κατέπνιγαν την υπερηφάνεια τους. Όταν όμως ο Ρόδερφορντ εφάρμοσε αυτές τις διευθετήσεις, δεν μπόρεσαν να τις αποδεχτούν. Μέσα στους πρώτους πέντε μήνες αφότου ανέλαβε την προεδρία, τέσσερα από τα εφτά μέλη του διοικητικού συμβουλίου αμφισβήτησαν την εξουσία του. Αιτία των προστριβών αποτελούσε ο Αλεξάντερ Χαφ Μακμίλαν. Τις τελευταίες μέρες του στο Μπρούκλιν, ο Πάστορας Ρώσσελ είχε εκφράσει μεγάλη εμπιστοσύνη προς τον Μακμίλαν. Δεν τον είχε διορίσει ο ίδιος—ούτε και κανείς άλλος—μέλος του διοικητικού συμβουλίου. Αλλά ο Ρόδερφορντ, όταν έγινε πρόεδρος, διόρισε τον Μακμίλαν βοηθό του. Τα τέσσερα μέλη ήθελαν να γίνει αναδιοργάνωση. Κατά πρώτο λόγο, ήθελαν οτιδήποτε έκανε ο Ρόδερφορντ να υποβάλλεται για έγκριση στο Συμβούλιο. Σύμφωνα με την άποψή τους, το Συμβούλιο ήταν η ανώτερη εξουσία. Ο πρόεδρος ήταν τυπικά ο επικεφαλής. Όπως ήταν τα πράγματα, ο πρόεδρος ασκούσε τη διοίκηση. Δεν τους συμβουλευόταν. Τους γνωστοποιούσε αυτά που έκανε εκ των υστέρων. Τους καθιστούσε συμβούλους σε νομικά ζητήματα της εταιρίας».
»Ο Ρόδερφορντ δεν μασούσε τα λόγια του όταν έλεγε ότι "θα προχωρήσουμε μπροστά". Ο Πάστορας πριν από εκείνον ενεργούσε με αυτό τον τρόπο. Ο Πάστορας έπαιρνε αποφάσεις. Ο Πάστορας εξέδιδε διοικητικές εντολές χωρίς την προηγούμενη συγκατάθεση του Συμβουλίου. Δεν είχαν αμφισβητήσει τον Πάστορα. Αλλά ο Ρόδερφορντ δεν ήταν ο Πάστορας Ρώσσελ».
Και στη συνέχεια, κάτω από τον υπότιτλο «Διορίζει Νέα Μέλη του Συμβουλίου», αναφέρει:
«Όταν προσπάθησαν να τον περιορίσουν, η εμπειρία των τεσσάρων μελών του συμβουλίου έμοιαζε με εκείνη τεσσάρων φελλών που πλησιάζουν στο Γιβραλτάρ. Ο Ρόδερφορντ ήταν άτομο με φοβερή δύναμη χαρακτήρα. Απέναντι στη σθεναρή προσωπικότητά του, λίγοι άνθρωποι μπορούσαν να σταθούν. Ήταν επίσης διορατικός. Αλλά μόνοι τους το είχαν προκαλέσει, και παρουσίασε στους δυστυχείς παραπονούμενους κάποια πράγματα που ούτε τα είχαν φανταστεί». (Marley Cole, "Jehovah’s Witnesses – The New World Society" (New York: Vantage Press, 1955) σελ. 86-89. Το βιβλίο αυτό δεν εκδόθηκε επίσημα από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά αλλά μπορούσε κανείς να το προμηθευτεί και από τα κεντρικά τους γραφεία, εκτός από τα βιβλιοπωλεία. (Η Σκοπιά 15 Αυγούστου 1955, σελ. 511) Το βιβλίο βρίσκεται εδώ,Αρχειοθετήθηκε 2011-07-21 στο Wayback Machine. στα αγγλικά)
Οι συνεχιστές της κίνησης των αποσχισθέντων θεωρούν ότι η παύση τους από τα διευθυντικά τους καθήκοντα βρισκόταν σε αντίθεση με τις επιθυμίες του Ρώσσελ, ο οποίος στη διαθήκη του εξέφραζε την επιθυμία του να έχουν τις θέσεις μόνιμα. Από την άλλη μεριά ο Χ. Μακμίλαν υποστηρίζει ότι οι τέσσερις διαφωνούντες προσπάθησαν να πάρουν εξουσίες τις οποίες ούτε η διαθήκη ούτε το καταστατικό ούτε ο τρόπος της μέχρι τότε οργάνωσης επεφύλασσε για εκείνους. (Α. H. MacMillan, «Faith on the March» [Πίστις εν πορεία], Englewood Cliffs: Prentice-Hall, Inc, 1957. Το βιβλίο έχει προλογίσει ο Νάθαν Νορ, τότε πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, και βρίσκεται εδώ,Αρχειοθετήθηκε 2007-10-09 στο Wayback Machine. στα αγγλικά. Δεν αποτελεί έκδοση της Εταιρίας Σκοπιά.) Επιπλέον, ο Ρώσσελ είχε προβλέψει στη διαθήκη του τη δυνατότητα παραίτησης ενός μέλος του συμβουλίου σε περίπτωση που έχανε το αρχικό πνευματικό του φρόνημα: «Αναμένεται από εμένα ότι οι κατονομαζόμενοι ως μέλη της Επιτροπής Συγγραφής θα είναι πλήρως όσιοι στις διδασκαλίες των Γραφών. [...] Αν κάποιος από τους προαναφερόμενους οποτεδήποτε αντιληφθεί ότι δεν εναρμονίζεται πλέον με αυτή την πρόβλεψη θα παραβιάζει τη συνείδησή του και συνεπώς θα διαπράττει αμαρτία αν συνεχίσει να παραμένει μέλος της Επιτροπής Συγγραφής—γνωρίζοντας ότι κάτι τέτοιο θα βρισκόταν σε αντίθεση με το πνεύμα και την πρόθεση αυτής της πρόβλεψης». (Η διαθήκη του Ρώσσελ βρίσκεται διαθέσιμη εδώ,Αρχειοθετήθηκε 2020-06-19 στο Wayback Machine. στα αγγλικά)
Το βιβλίο Το Τετελεσμένον Μυστήριον παρουσιάστηκε ως έργο του Ρώσσελ που εκδόθηκε μετά το θάνατό του και αποτέλεσε κατά βάση συρραφή κειμένων που είχε ήδη δημοσιεύσει ο ίδιος. Σύμφωνα με τον Ρέυμοντ Φραντς, στην πραγματικότητα το βιβλίο αυτό είχε γραφτεί από τον Clayton J. Woodworth και τον George H. Fisher, στενούς συνεργάτες του Ρώσσελ. Ανεξάρτητα με το ποιος είναι πραγματικά ο συγγραφέας, τα μέλη του συμβουλίου κατήγγειλαν ότι ο Ρόδερφορντ δεν είχε συσκεφθεί μαζί τους για την κυκλοφορία του βιβλίου, ως όφειλε σύμφωνα με τη διαθήκη του Ρώσσελ, κι ότι εκείνοι δεν ήξεραν καν ότι το βιβλίο είχε εκδοθεί μέχρι που ο Ρόδερφορντ το πρωτοπαρουσίασε στο προσωπικό των κεντρικών γραφείων. (Βλ. φυλλάδιο "When Pastor Russel Died", εδώ,Αρχειοθετήθηκε 2006-12-10 στο Wayback Machine. έκδοση της Dawn Bible Students Association.)
