The HistorianΑρχειοθετήθηκε 2007-04-27 στο Wayback Machine., άρθρο "The Pardoner's Promises: Preaching and Policing Indulgences in the Fourteenth-Century English Church", του Robert W. Shaffern, Τόμ. 68, τεύχ. 1, Άνοιξη 2006, διαθέσιμο στο ίντερνετ εδώΑρχειοθετήθηκε 2008-03-27 στο Wayback Machine. στον ιστότοπο encyclopedia.com. Επίσης, East and West: From Apostolic Times Until the Council of Florence, Henry Chadwick, 2003, Oxford University Press, σελ. 256.
«ΚΑΝΟΝΑΣ ΠΕΡΙ ΣΥΓΧΩΡΗΤΗΡΙΩΝ: Δεδομένου ότι η αρμοδιότητα για τη χορήγηση Συγχωρητηρίων εκχωρήθηκε στην Εκκλησία από τον Χριστό· ότι η Εκκλησία χρησιμοποιεί από αρχαιοτάτων χρόνων την εν λόγω αρμοδιότητα, την οποία ο Θεός της παραχώρησε· η άγια και ιερή Σύνοδος διδάσκει και επιτάσσει ότι η διάθεση των Συγχωρητηρίων, τα οποία αποτελούν υπέρτατο σωτήριο μέσο για τους Χριστιανούς και έχουν την έγκριση της εξουσίας των Συνόδων, παραμένει προνόμιο της Εκκλησίας· επίσης αναθεματίζει όσους ισχυρίζονται ότι είναι άχρηστα και όσους αρνούνται ότι η Εκκλησία κατέχει την αρμοδιότητα να τα χορηγεί. Ωστόσο, σύμφωνα με το αρχαίο και έγκριτο ήθος της Εκκλησίας, η Εκκλησία επιθυμεί να προχωρήσει στη διάθεσή τους με μέτρο, ούτως ώστε να μην ατονήσει η εκκλησιαστική πειθαρχία εξαιτίας υπερβολικής αξιοποίησής τους. Επιθυμώντας, δε, να επανορθώσει και να επαναφέρει σε τάξη τα κρούσματα καταχρήσεων που υπεισεχώρησαν με αποτέλεσμα να βλασφημείται το έντιμο όνομα των Συγχωρητηρίων από τους αιρετικούς, η Εκκλησία εντέλλεται μέσω του παρόντος διατάγματος την παντελή κατάργηση της αισχροκέρδειας, η οποία έχει αποτελέσει κατεξοχήν αίτιο καθύβρισης εναντίον των Χριστιανών. Όμως, αναφορικά με τις λοιπές καταχρήσεις, οι οποίες προέρχονται από δεισιδαιμονία, άγνοια, ασέβεια και οποιαδήποτε άλλη πηγή, αυτές δεν είναι εύκολο να απαγορευθούν ονομαστικά, εξαιτίας του πλήθους των κρουσμάτων διαφθοράς στους τόπους και τις επαρχίες όπου έχουν διαπραχθεί· διατάσσει τους επισκόπους να σημειώσουν κάθε κατάχρηση τέτοιου είδους που απαντά στην εκκλησία τους και να τις αναφέρουν στην πρώτη επαρχιακή Σύνοδο. Ώστε, αφού εξεταστούν οι γνώμες και των λοιπών επισκόπων, να παραπεμφθούν άμεσα στον Ύπατο Ποντίφηκα της Ρώμης, όπως μέσω της εξουσίας και της σύνεσής του επιλυθούν οριστικά για την οικουμενική Εκκλησία· ώστε το χάρισμα των αγίων Συγχωρητηρίων να είναι διαθέσιμο σε όλους τους πιστούς, με ευλάβεια, αγιότητα και αδιαφθορία». (The Council of Trent: The Twenty-Fifth Session. The canons and decrees of the sacred and oecumenical Council of Trent, J. Waterworth, 1848, Λονδίνο, Dolman, σελ. 232-89, διαθέσιμο στο ιντερνέτ εδώ, στον ιστότοπο history.hanover.edu.)
phialphatheta.org
The HistorianΑρχειοθετήθηκε 2007-04-27 στο Wayback Machine., άρθρο "The Pardoner's Promises: Preaching and Policing Indulgences in the Fourteenth-Century English Church", του Robert W. Shaffern, Τόμ. 68, τεύχ. 1, Άνοιξη 2006, διαθέσιμο στο ίντερνετ εδώΑρχειοθετήθηκε 2008-03-27 στο Wayback Machine. στον ιστότοπο encyclopedia.com. Επίσης, East and West: From Apostolic Times Until the Council of Florence, Henry Chadwick, 2003, Oxford University Press, σελ. 256.
The HistorianΑρχειοθετήθηκε 2007-04-27 στο Wayback Machine., άρθρο "The Pardoner's Promises: Preaching and Policing Indulgences in the Fourteenth-Century English Church", του Robert W. Shaffern, Τόμ. 68, τεύχ. 1, Άνοιξη 2006, διαθέσιμο στο ίντερνετ εδώΑρχειοθετήθηκε 2008-03-27 στο Wayback Machine. στον ιστότοπο encyclopedia.com. Επίσης, East and West: From Apostolic Times Until the Council of Florence, Henry Chadwick, 2003, Oxford University Press, σελ. 256.
