Neobyzantine Octoechos (English Wikipedia)

A controversial discussion of Karas' extended notation was published by the Forum Analogion. "Η σημειογραφία του Σίμωνος Καρά Κριτική θεώρηση / The Notation of Simon Karas: An Evaluation". Archived from the original on 17 June 2012. Retrieved 23 July 2012.
In his essay "The Heavy Mode (ēchos varys) on the Fret Arak" Oliver Gerlach described a particular melos taken from certain complex compositions of makam sabā which was used in several compositions by Gregorios the Protopsaltes. But several makamlar can be discussed in connection with compositions notated according to the New Method, which have the modal signature of the diatonic echos varys (have a look on the discussions collected in a blog of the internet forum Analogion). "Is Barys Tetraphonos the same as maqam Bestenigar?". Barys tetraphonos in John Koukouzeles' Mega Ison, sung by the Papadike's Maistores under direction of Gregorios Stathis. Retrieved 23 July 2012.
In a first contribution to a conference dedicated to the tradition and reform of Byzantine Chant, Ioannis Arvanitis (1997) evaluated the attitude of the 18th-century reformers by a comparison with older sources, and defined already several own methods of doing the thesis like "long", "short", and "syllabic exegesis". Lykourgos Angelopoulos' contribution to the same proceedings had been focused on Chourmouzios' transcription of compositions ascribed to John Koukouzeles. During the last years Ioannis Arvanitis confounded his ideas in an intensive study of the sources and elaborated their interpretation within his PhD thesis (2010) under supervision of Gregorios Stathis and Maria Alexandru. It is worth to read the general discussion of "speculative reconstructions" at Analogion. Arvanitis, Ioannis (1997). Troelsgård, Christian (ed.). "A Way to the Transcription of Old Byzantine Chant by means of Written and Oral Tradition". Byzantine Chant: Tradition and Reform — Acts of a Meeting Held at the Danish Institute at Athens, 1993. Monographs of the Danish Institute at Athens. 4. Aarhus: Aarhus University Press: 123–141. Arvanitis, Ioannis (2010). "Ο ρυθμός των εκκλησιαστικών μελών μέσα από τη παλαιογραφική έρευνα και την εξήγηση της παλαιάς σημειογραφίας [The rhythm of the ecclesiastic chants through the paleographic research and the transcription of the old notation]". Corfu: Ionian University. doi:10.12681/eadd/21885. hdl:10442/hedi/21885. Retrieved 30 September 2012. {{cite journal}}: Cite journal requires |journal= (help) "Medieval Byzantine Chant: Speculative Reconstructions - Story in a Nutshell". Archived from the original on 12 June 2012. Retrieved 5 September 2012.
See the Cherouvikarion of Psaltologion (2010, pp. 23-34). Levkopoulos, Neoklis, ed. (2010). "Cherouvikarion of Psaltologion". Thessaloniki. Retrieved 5 September 2012.

archive.org

In fact, the later equal temperament of whole and half tone (200 and 100 C') comes closer to the Pythagorean tuning (9:8 = 204 C' and 256:243 = 90 C') than the just intonation. The latter needs three different intervals (9:8 = 204 C', 10:9 = 182 'C, 16:15 = 112 'C), while the soft diatonic "small tone" (ἐλάχιστος τόνος) is much larger (88:81 = 143 C') in comparison with the Western half tone, whether equally tempered or Pythagorean. In his first chapter of the third book (Mega Theoretikon), Chrysanthos defined the phthongoi of the diatonic genus according to his new Greek solmisation of seven syllables. The latter's tetrachord πα—βου—γα—δι or κε—ζω—νη—Πα was divided by the forementioned intervals (α'—β'—γ'—δ' = 12:11 x 88:81 x 9:8) which made up a pure octave. In his opinion the Latin solmisation re—mi—fa—sol (10:9 x 16:15 x 9:8) had an intonation different from la—si—ut—re (9:8 x 16:15 x 9:8), because the fifth re—la according to just intonation was diminished. This concept of just intonation was probably taken from Zarlino. Chrysanthos of Madytos (1832). Pelopides, Panagiotes G. (ed.). Θεωρητικόν μέγα της μουσικής συνταχθέν μεν παρά Χρυσάνθου αρχιεπισκόπου Διρραχίου του εκ Μαδύτων εκδοθέν δε υπό Παναγιώτου Γ. Πελοπίδου Πελοποννησίου διά φιλοτίμου συνδρομής των ομογενών. Triest: Michele Weis. Retrieved 11 April 2012.
Chrysanthos' chapter "About the diapason system" (Μερ. Α', Βιβ. α', κεφ. η' Περὶ τοῦ Διαπασῶν συστήματος, p. 28) introduced into the chord lengths as mentioned (note 26) and recognised in a schematic representation of the tetrachord (12+9+7=28). Chrysanthos of Madytos (1832). Pelopides, Panagiotes G. (ed.). Θεωρητικόν μέγα της μουσικής συνταχθέν μεν παρά Χρυσάνθου αρχιεπισκόπου Διρραχίου του εκ Μαδύτων εκδοθέν δε υπό Παναγιώτου Γ. Πελοπίδου Πελοποννησίου διά φιλοτίμου συνδρομής των ομογενών. Triest: Michele Weis. Retrieved 11 April 2012.
Chrysanthos (1832, Μερ. Α', Βιβ. α', κεφ. θ' Περὶ τοῦ Τροχοῦ, p. 28, § 66). Chrysanthos of Madytos (1832). Pelopides, Panagiotes G. (ed.). Θεωρητικόν μέγα της μουσικής συνταχθέν μεν παρά Χρυσάνθου αρχιεπισκόπου Διρραχίου του εκ Μαδύτων εκδοθέν δε υπό Παναγιώτου Γ. Πελοπίδου Πελοποννησίου διά φιλοτίμου συνδρομής των ομογενών. Triest: Michele Weis. Retrieved 11 April 2012.
Chrysanthos (1832, p. 219, § 454). Chrysanthos of Madytos (1832). Pelopides, Panagiotes G. (ed.). Θεωρητικόν μέγα της μουσικής συνταχθέν μεν παρά Χρυσάνθου αρχιεπισκόπου Διρραχίου του εκ Μαδύτων εκδοθέν δε υπό Παναγιώτου Γ. Πελοπίδου Πελοποννησίου διά φιλοτίμου συνδρομής των ομογενών. Triest: Michele Weis. Retrieved 11 April 2012.
Chrysanthos (1832, p. 16, § 43). Chrysanthos of Madytos (1832). Pelopides, Panagiotes G. (ed.). Θεωρητικόν μέγα της μουσικής συνταχθέν μεν παρά Χρυσάνθου αρχιεπισκόπου Διρραχίου του εκ Μαδύτων εκδοθέν δε υπό Παναγιώτου Γ. Πελοπίδου Πελοποννησίου διά φιλοτίμου συνδρομής των ομογενών. Triest: Michele Weis. Retrieved 11 April 2012.
Chrysanthos (1832, pp. 105-106, § 244). Chrysanthos of Madytos (1832). Pelopides, Panagiotes G. (ed.). Θεωρητικόν μέγα της μουσικής συνταχθέν μεν παρά Χρυσάνθου αρχιεπισκόπου Διρραχίου του εκ Μαδύτων εκδοθέν δε υπό Παναγιώτου Γ. Πελοπίδου Πελοποννησίου διά φιλοτίμου συνδρομής των ομογενών. Triest: Michele Weis. Retrieved 11 April 2012.
Chrysanthos (1832, p. 108, § 247). Chrysanthos of Madytos (1832). Pelopides, Panagiotes G. (ed.). Θεωρητικόν μέγα της μουσικής συνταχθέν μεν παρά Χρυσάνθου αρχιεπισκόπου Διρραχίου του εκ Μαδύτων εκδοθέν δε υπό Παναγιώτου Γ. Πελοπίδου Πελοποννησίου διά φιλοτίμου συνδρομής των ομογενών. Triest: Michele Weis. Retrieved 11 April 2012.
Chrysanthos (1832, p. 106, § 245). Chrysanthos of Madytos (1832). Pelopides, Panagiotes G. (ed.). Θεωρητικόν μέγα της μουσικής συνταχθέν μεν παρά Χρυσάνθου αρχιεπισκόπου Διρραχίου του εκ Μαδύτων εκδοθέν δε υπό Παναγιώτου Γ. Πελοπίδου Πελοποννησίου διά φιλοτίμου συνδρομής των ομογενών. Triest: Michele Weis. Retrieved 11 April 2012.
Chrysanthos (1832, pp. 113-114, § 258). Chrysanthos of Madytos (1832). Pelopides, Panagiotes G. (ed.). Θεωρητικόν μέγα της μουσικής συνταχθέν μεν παρά Χρυσάνθου αρχιεπισκόπου Διρραχίου του εκ Μαδύτων εκδοθέν δε υπό Παναγιώτου Γ. Πελοπίδου Πελοποννησίου διά φιλοτίμου συνδρομής των ομογενών. Triest: Michele Weis. Retrieved 11 April 2012.
Chrysanthos (1832, p. 119, § 270, footnote). Chrysanthos of Madytos (1832). Pelopides, Panagiotes G. (ed.). Θεωρητικόν μέγα της μουσικής συνταχθέν μεν παρά Χρυσάνθου αρχιεπισκόπου Διρραχίου του εκ Μαδύτων εκδοθέν δε υπό Παναγιώτου Γ. Πελοπίδου Πελοποννησίου διά φιλοτίμου συνδρομής των ομογενών. Triest: Michele Weis. Retrieved 11 April 2012.
Chrysanthos (1832, p. 114, § 261). Chrysanthos of Madytos (1832). Pelopides, Panagiotes G. (ed.). Θεωρητικόν μέγα της μουσικής συνταχθέν μεν παρά Χρυσάνθου αρχιεπισκόπου Διρραχίου του εκ Μαδύτων εκδοθέν δε υπό Παναγιώτου Γ. Πελοπίδου Πελοποννησίου διά φιλοτίμου συνδρομής των ομογενών. Triest: Michele Weis. Retrieved 11 April 2012.
Chrysanthos (1832, footnote on p. 100 & § 235, p. 102). Chrysanthos of Madytos (1832). Pelopides, Panagiotes G. (ed.). Θεωρητικόν μέγα της μουσικής συνταχθέν μεν παρά Χρυσάνθου αρχιεπισκόπου Διρραχίου του εκ Μαδύτων εκδοθέν δε υπό Παναγιώτου Γ. Πελοπίδου Πελοποννησίου διά φιλοτίμου συνδρομής των ομογενών. Triest: Michele Weis. Retrieved 11 April 2012.
Chrysanthos (1832, p. 117, §§ 265f). Chrysanthos of Madytos (1832). Pelopides, Panagiotes G. (ed.). Θεωρητικόν μέγα της μουσικής συνταχθέν μεν παρά Χρυσάνθου αρχιεπισκόπου Διρραχίου του εκ Μαδύτων εκδοθέν δε υπό Παναγιώτου Γ. Πελοπίδου Πελοποννησίου διά φιλοτίμου συνδρομής των ομογενών. Triest: Michele Weis. Retrieved 11 April 2012.
Chrysanthos (1832, p. 119, § 271). Chrysanthos of Madytos (1832). Pelopides, Panagiotes G. (ed.). Θεωρητικόν μέγα της μουσικής συνταχθέν μεν παρά Χρυσάνθου αρχιεπισκόπου Διρραχίου του εκ Μαδύτων εκδοθέν δε υπό Παναγιώτου Γ. Πελοπίδου Πελοποννησίου διά φιλοτίμου συνδρομής των ομογενών. Triest: Michele Weis. Retrieved 11 April 2012.
Chrysanthos (1832, p. 120, § 272). Chrysanthos of Madytos (1832). Pelopides, Panagiotes G. (ed.). Θεωρητικόν μέγα της μουσικής συνταχθέν μεν παρά Χρυσάνθου αρχιεπισκόπου Διρραχίου του εκ Μαδύτων εκδοθέν δε υπό Παναγιώτου Γ. Πελοπίδου Πελοποννησίου διά φιλοτίμου συνδρομής των ομογενών. Triest: Michele Weis. Retrieved 11 April 2012.
Chrysanthos (1832, pp. 120-121, § 273). Chrysanthos of Madytos (1832). Pelopides, Panagiotes G. (ed.). Θεωρητικόν μέγα της μουσικής συνταχθέν μεν παρά Χρυσάνθου αρχιεπισκόπου Διρραχίου του εκ Μαδύτων εκδοθέν δε υπό Παναγιώτου Γ. Πελοπίδου Πελοποννησίου διά φιλοτίμου συνδρομής των ομογενών. Triest: Michele Weis. Retrieved 11 April 2012.
Chrysanthos reported in his historical volume (1832, Μερ. Β', pp. LIII-LIV, § 79) that Petros Byzantios was the only one who had the proper knowledge of his teacher's, Petros Peloponnesios', method, but he would go to any part of the world, if he only could learn the cheironomia—the simple way which was so clear, that even a whole choir could follow the gestures of the protopsaltis. In fact, the concept of hypostaseis which had been so often identified with the cheironomia of the Kontakarion notation, was very confused among different psaltes. Their needs to abridge, to embellish, to transform certain chant between different genres and their methods of the thesis, had created the opposed need to find back to the simple traditional method of just one chant genre, but this separation had been probably lost centuries since the Papadic synthesis. The school of Petros Peloponnesios was the most radical with respect to the creation of a rhythmic and abridged style of a certain chant book. Chrysanthos of Madytos (1832). Pelopides, Panagiotes G. (ed.). Θεωρητικόν μέγα της μουσικής συνταχθέν μεν παρά Χρυσάνθου αρχιεπισκόπου Διρραχίου του εκ Μαδύτων εκδοθέν δε υπό Παναγιώτου Γ. Πελοπίδου Πελοποννησίου διά φιλοτίμου συνδρομής των ομογενών. Triest: Michele Weis. Retrieved 11 April 2012.
In § 183 (1832, p. 81) he offers an example, how he used the pous daktylos in the transcription of the first ode of the Pentecost canon Θείῳ καλυφθείς. Maria Alexandru (2000, p. 270, ex. III.20) compared his thesis of the melos with Petros' own use of Byzantine notation (British Library, Add MS 16971) and Chourmouzios' transcription of this ode according to Petros' Heirmologion argon and Petros Byzantios' Heirmologion syntomon (1825) and found at least the use of the same period in Chourmouzios' transcription of the Petros' Katavaseion. Chrysanthos of Madytos (1832). Pelopides, Panagiotes G. (ed.). Θεωρητικόν μέγα της μουσικής συνταχθέν μεν παρά Χρυσάνθου αρχιεπισκόπου Διρραχίου του εκ Μαδύτων εκδοθέν δε υπό Παναγιώτου Γ. Πελοπίδου Πελοποννησίου διά φιλοτίμου συνδρομής των ομογενών. Triest: Michele Weis. Retrieved 11 April 2012. Alexandru, Maria (2000). Studie über die 'großen Zeichen' der byzantinischen musikalischen Notation unter besonderer Berücksichtigung der Periode vom Ende des 12. bis Anfang des 19. Jahrhunderts. Universität Kopenhagen. Petros Peloponnesios. "London, British Library, Ms. Add. 16971". Katavasiai (Heirmologion argon), Prosomoia, and an incomplete Anthology for the Divine Liturgies (18th century). British Library. Petros Peloponnesios the Lampadarios; Petros Byzantios (1825). Chourmouzios Chartophylakos (ed.). Ειρμολόγιον των καταβασιών Πέτρου του Πελοποννησίου μετά του συντόμου Ειρμολογίου Πέτρου Πρωτοψάλτου του Βυζαντίου: Εξηγημένα κατά την νέαν της μουσικής μέθοδον μετά προσθήκης ικανών μαθημάτων, ων εστερούντο εις το παλαιόν. Επιθεωρηθέντα ήδη, και ακριβώς διορθωθέντα παρά του Διδασκάλου Χουρμουζίου Χαρτοφύλακος. Istanbul: Isaac De Castro.
Spiridon Anastasiou & Ioannis Keïvelis (1856, pp. Ι'-ΙΘ'), but already Chrysanthos of Madytos mentioned in the Theoretikon Mega (1832, book 2, ch. 10, § 179-182, pp. 179-180: Παρακαταλογὴ τῶν Ὁθωμανικῶν ῥυθμῶν) the integration of certain "Ottoman rhythms" like düyek, semai etc. Anastasiou, Spiridon; Keïvelis, Ioannis G. (1856). Απάνθισμα ή Μεδζμουαϊ μακαμάτ περιέχον μεν διάφορα τουρκικά άσματα. Istanbul: Taddaios Tividesian. Retrieved 23 July 2012. Chrysanthos of Madytos (1832). Pelopides, Panagiotes G. (ed.). Θεωρητικόν μέγα της μουσικής συνταχθέν μεν παρά Χρυσάνθου αρχιεπισκόπου Διρραχίου του εκ Μαδύτων εκδοθέν δε υπό Παναγιώτου Γ. Πελοπίδου Πελοποννησίου διά φιλοτίμου συνδρομής των ομογενών. Triest: Michele Weis. Retrieved 11 April 2012.
On the one hand, the most important source of the New Method is still Chrysanthos' "Mega Theoretikon" (1832), on the other hand, Konstantinos the Protopsaltes (Keltzanides 1881) defined on a drawn scheme of the tambur keyboard as well the Byzantine phthongoi as the Ottoman fret names and also added calculations of the used intervals (diastemata) in certain echoi and in certain makamlar. Chrysanthos of Madytos (1832). Pelopides, Panagiotes G. (ed.). Θεωρητικόν μέγα της μουσικής συνταχθέν μεν παρά Χρυσάνθου αρχιεπισκόπου Διρραχίου του εκ Μαδύτων εκδοθέν δε υπό Παναγιώτου Γ. Πελοπίδου Πελοποννησίου διά φιλοτίμου συνδρομής των ομογενών. Triest: Michele Weis. Retrieved 11 April 2012. Keltzanides, Panagiotes (1881). Μεθοδική διδασκαλία θεωρητική τὲ καὶ πρακτική πρὸς ἐκμάθησιν καὶ διάδοσιν τοῦ γνησίου ἐξωτερικοῦ μέλους τῆς καθ᾿ ἡμᾶς Ἑλληνικῆς Μουσικῆς κατ᾿ ἀντιπαράθεσιν πρὸς τὴν Ἀραβοπερσικήν. Istanbul: A. Koromela & Sons.
See Chrysanthos "Mega Theoretikon" (1832, vol. 1, p. 178-179, §. 400 & 402) as it has been published by his students, based on Chrysanthos' manuscripts. Chrysanthos of Madytos (1832). Pelopides, Panagiotes G. (ed.). Θεωρητικόν μέγα της μουσικής συνταχθέν μεν παρά Χρυσάνθου αρχιεπισκόπου Διρραχίου του εκ Μαδύτων εκδοθέν δε υπό Παναγιώτου Γ. Πελοπίδου Πελοποννησίου διά φιλοτίμου συνδρομής των ομογενών. Triest: Michele Weis. Retrieved 11 April 2012.
Chrysanthos' "Mega Theoretikon" (1832, vol. 1, p. 179, §. 402-403). Chrysanthos of Madytos (1832). Pelopides, Panagiotes G. (ed.). Θεωρητικόν μέγα της μουσικής συνταχθέν μεν παρά Χρυσάνθου αρχιεπισκόπου Διρραχίου του εκ Μαδύτων εκδοθέν δε υπό Παναγιώτου Γ. Πελοπίδου Πελοποννησίου διά φιλοτίμου συνδρομής των ομογενών. Triest: Michele Weis. Retrieved 11 April 2012.
See Chrysanthos (§ 404). The contemporary Anthology written in Late Byzantine notation (Athens, Historical and paleographic Archiv, MIET, Ms. Pezarou 15) has two collections of kekragaria which are recognised as the "palaia kalophonika" of Panagiotes the New Chrysaphes (fol. 15ff), the kalophonic elaboration of the "syntoma" by Balasios Iereos (fol. 229ff), and the simple syntoma by Antonios (fol. 233ff). Chrysanthos of Madytos (1832). Pelopides, Panagiotes G. (ed.). Θεωρητικόν μέγα της μουσικής συνταχθέν μεν παρά Χρυσάνθου αρχιεπισκόπου Διρραχίου του εκ Μαδύτων εκδοθέν δε υπό Παναγιώτου Γ. Πελοπίδου Πελοποννησίου διά φιλοτίμου συνδρομής των ομογενών. Triest: Michele Weis. Retrieved 11 April 2012.

auth.gr

invenio.lib.auth.gr

The manuscript belongs to the collection of Antonios Sigalas preserved at the Pontian's National Library of Argyroupolis 'Kyriakides' in Naoussa (Ms. 52, Anastasimatarion: fol. 1r-44v; Menaion, Triodion, and Pentekostarion: fol. 45r-85v). Petros Peloponnesios (c. 1818). Gregorios the Protopsaltes (transcription) (ed.). "Αναστασιματάριον σύντομον κατά το ύφος της μεγάλης εκκλησίας μελοποιηθέν παρά κυρ Πέτρου Λαμπαδαρίου του Πελοποννησίου· εξηγηθέν κατά τον νέον της μουσικής τρόπον παρά Γρηγορίου Πρωτοψάλτου". Naoussa, Pontian's National Library of Argyroupolis 'Kyriakides', Ms. Sigalas 52. Naoussa: Aristotle University of Thessaloniki. Retrieved 9 August 2012.

bl.uk

See for instance the two enechemata on folio 7 recto and verso of Panagiotes the New Chrysaphes' Anastasimatarion (London, British Library, Ms. Harley 5544).
In § 183 (1832, p. 81) he offers an example, how he used the pous daktylos in the transcription of the first ode of the Pentecost canon Θείῳ καλυφθείς. Maria Alexandru (2000, p. 270, ex. III.20) compared his thesis of the melos with Petros' own use of Byzantine notation (British Library, Add MS 16971) and Chourmouzios' transcription of this ode according to Petros' Heirmologion argon and Petros Byzantios' Heirmologion syntomon (1825) and found at least the use of the same period in Chourmouzios' transcription of the Petros' Katavaseion. Chrysanthos of Madytos (1832). Pelopides, Panagiotes G. (ed.). Θεωρητικόν μέγα της μουσικής συνταχθέν μεν παρά Χρυσάνθου αρχιεπισκόπου Διρραχίου του εκ Μαδύτων εκδοθέν δε υπό Παναγιώτου Γ. Πελοπίδου Πελοποννησίου διά φιλοτίμου συνδρομής των ομογενών. Triest: Michele Weis. Retrieved 11 April 2012. Alexandru, Maria (2000). Studie über die 'großen Zeichen' der byzantinischen musikalischen Notation unter besonderer Berücksichtigung der Periode vom Ende des 12. bis Anfang des 19. Jahrhunderts. Universität Kopenhagen. Petros Peloponnesios. "London, British Library, Ms. Add. 16971". Katavasiai (Heirmologion argon), Prosomoia, and an incomplete Anthology for the Divine Liturgies (18th century). British Library. Petros Peloponnesios the Lampadarios; Petros Byzantios (1825). Chourmouzios Chartophylakos (ed.). Ειρμολόγιον των καταβασιών Πέτρου του Πελοποννησίου μετά του συντόμου Ειρμολογίου Πέτρου Πρωτοψάλτου του Βυζαντίου: Εξηγημένα κατά την νέαν της μουσικής μέθοδον μετά προσθήκης ικανών μαθημάτων, ων εστερούντο εις το παλαιόν. Επιθεωρηθέντα ήδη, και ακριβώς διορθωθέντα παρά του Διδασκάλου Χουρμουζίου Χαρτοφύλακος. Istanbul: Isaac De Castro.

doi.org

The discussion about the complex chromatic transformation of the diatonic devteros echoi is still controversial (Makris 2005, Amargianakis 1977). Makris, Eustathios (2005). "The Chromatic Scales of the Deuteros Modes in Theory and Practice". Plainsong and Medieval Music. 14: 1–10. doi:10.1017/S0961137104000075. ISSN 0961-1371. S2CID 162385479. Amargianakis, George (1977). An Analysis of Stichera in the Deuteros Modes: The Stichera idiomela for the Month of September in the Modes Deuteros, Plagal Deuteros, and Nenano; transcribed from the Manuscript Sinai 1230 <A.D. 1365>. Cahiers de l'Institut du Moyen-Âge Grec et Latin. Vol. 22–23. Copenhague: Univ.
In a first contribution to a conference dedicated to the tradition and reform of Byzantine Chant, Ioannis Arvanitis (1997) evaluated the attitude of the 18th-century reformers by a comparison with older sources, and defined already several own methods of doing the thesis like "long", "short", and "syllabic exegesis". Lykourgos Angelopoulos' contribution to the same proceedings had been focused on Chourmouzios' transcription of compositions ascribed to John Koukouzeles. During the last years Ioannis Arvanitis confounded his ideas in an intensive study of the sources and elaborated their interpretation within his PhD thesis (2010) under supervision of Gregorios Stathis and Maria Alexandru. It is worth to read the general discussion of "speculative reconstructions" at Analogion. Arvanitis, Ioannis (1997). Troelsgård, Christian (ed.). "A Way to the Transcription of Old Byzantine Chant by means of Written and Oral Tradition". Byzantine Chant: Tradition and Reform — Acts of a Meeting Held at the Danish Institute at Athens, 1993. Monographs of the Danish Institute at Athens. 4. Aarhus: Aarhus University Press: 123–141. Arvanitis, Ioannis (2010). "Ο ρυθμός των εκκλησιαστικών μελών μέσα από τη παλαιογραφική έρευνα και την εξήγηση της παλαιάς σημειογραφίας [The rhythm of the ecclesiastic chants through the paleographic research and the transcription of the old notation]". Corfu: Ionian University. doi:10.12681/eadd/21885. hdl:10442/hedi/21885. Retrieved 30 September 2012. {{cite journal}}: Cite journal requires |journal= (help) "Medieval Byzantine Chant: Speculative Reconstructions - Story in a Nutshell". Archived from the original on 12 June 2012. Retrieved 5 September 2012.

ec-patr.net

The anecdote is referred in the English translation of Georgios Papadopoulos' "Overview on the History of Byzantine Church Music (1-1900 AD)" (1904), published on the page of the Ecumenical Patriarchate of Istanbul. Papadopoulos, Georgios (1904). Ιστορική επισκόπησις της βυζαντινής εκκλησιαστικής μουσικής από των αποστολικών χρόνων μέχρι των καθ΄ ημάς (1-1900 μ.Χ.). Athens: Typois Praxitelous. Retrieved 2 April 2014. {{cite book}}: |work= ignored (help)

ekt.gr

phdtheses.ekt.gr

In a first contribution to a conference dedicated to the tradition and reform of Byzantine Chant, Ioannis Arvanitis (1997) evaluated the attitude of the 18th-century reformers by a comparison with older sources, and defined already several own methods of doing the thesis like "long", "short", and "syllabic exegesis". Lykourgos Angelopoulos' contribution to the same proceedings had been focused on Chourmouzios' transcription of compositions ascribed to John Koukouzeles. During the last years Ioannis Arvanitis confounded his ideas in an intensive study of the sources and elaborated their interpretation within his PhD thesis (2010) under supervision of Gregorios Stathis and Maria Alexandru. It is worth to read the general discussion of "speculative reconstructions" at Analogion. Arvanitis, Ioannis (1997). Troelsgård, Christian (ed.). "A Way to the Transcription of Old Byzantine Chant by means of Written and Oral Tradition". Byzantine Chant: Tradition and Reform — Acts of a Meeting Held at the Danish Institute at Athens, 1993. Monographs of the Danish Institute at Athens. 4. Aarhus: Aarhus University Press: 123–141. Arvanitis, Ioannis (2010). "Ο ρυθμός των εκκλησιαστικών μελών μέσα από τη παλαιογραφική έρευνα και την εξήγηση της παλαιάς σημειογραφίας [The rhythm of the ecclesiastic chants through the paleographic research and the transcription of the old notation]". Corfu: Ionian University. doi:10.12681/eadd/21885. hdl:10442/hedi/21885. Retrieved 30 September 2012. {{cite journal}}: Cite journal requires |journal= (help) "Medieval Byzantine Chant: Speculative Reconstructions - Story in a Nutshell". Archived from the original on 12 June 2012. Retrieved 5 September 2012.

ensembleison.de

Chrysanthos' concept might also be compared with Manuel Chrysaphes' (1985, pp. 38-41) and Gabriel Hieromonachos' (1985, pp. 100-101) expectations concerning the "perfect psaltis" in the 15th century (Gerlach 2009). Hannick, Christian; Wolfram, Gerda, eds. (1985), Gabriel Hieromonachus: [Περὶ τῶν ἐν τῇ ψαλτικῇ σημαδίων καὶ τῆς τούτων ἐτυμολογίας] Abhandlung über den Kirchengesang, Monumenta Musicae Byzantinae - Corpus Scriptorum de Re Musica, vol. 1, Vienna: Verlag der Österreichischen Akademie der Wissenschaften, ISBN 3-7001-0729-3.
In his essay "The Heavy Mode (ēchos varys) on the Fret Arak" Oliver Gerlach described a particular melos taken from certain complex compositions of makam sabā which was used in several compositions by Gregorios the Protopsaltes. But several makamlar can be discussed in connection with compositions notated according to the New Method, which have the modal signature of the diatonic echos varys (have a look on the discussions collected in a blog of the internet forum Analogion). "Is Barys Tetraphonos the same as maqam Bestenigar?". Barys tetraphonos in John Koukouzeles' Mega Ison, sung by the Papadike's Maistores under direction of Gregorios Stathis. Retrieved 23 July 2012.
For instance a Sticherarion kalophonikon written by Gabriel of Yeniköy (today a district of Istanbul) during the 1770s, which contains only the cycle of the Menaion: Berlin, Staatsbibliothek, Music Department, Mus. ms. 25059 (Gerlach 2009). Chourmouzios Chartophylakos (the Archivist) just filled 8 volumes with own transcriptions and he called these books "Μαθηματάρια τοῦ στιχηραρίου" (Ms. ΜΠΤ 727-734 of the National Library of Athens, EBE).

handle.net

hdl.handle.net

In a first contribution to a conference dedicated to the tradition and reform of Byzantine Chant, Ioannis Arvanitis (1997) evaluated the attitude of the 18th-century reformers by a comparison with older sources, and defined already several own methods of doing the thesis like "long", "short", and "syllabic exegesis". Lykourgos Angelopoulos' contribution to the same proceedings had been focused on Chourmouzios' transcription of compositions ascribed to John Koukouzeles. During the last years Ioannis Arvanitis confounded his ideas in an intensive study of the sources and elaborated their interpretation within his PhD thesis (2010) under supervision of Gregorios Stathis and Maria Alexandru. It is worth to read the general discussion of "speculative reconstructions" at Analogion. Arvanitis, Ioannis (1997). Troelsgård, Christian (ed.). "A Way to the Transcription of Old Byzantine Chant by means of Written and Oral Tradition". Byzantine Chant: Tradition and Reform — Acts of a Meeting Held at the Danish Institute at Athens, 1993. Monographs of the Danish Institute at Athens. 4. Aarhus: Aarhus University Press: 123–141. Arvanitis, Ioannis (2010). "Ο ρυθμός των εκκλησιαστικών μελών μέσα από τη παλαιογραφική έρευνα και την εξήγηση της παλαιάς σημειογραφίας [The rhythm of the ecclesiastic chants through the paleographic research and the transcription of the old notation]". Corfu: Ionian University. doi:10.12681/eadd/21885. hdl:10442/hedi/21885. Retrieved 30 September 2012. {{cite journal}}: Cite journal requires |journal= (help) "Medieval Byzantine Chant: Speculative Reconstructions - Story in a Nutshell". Archived from the original on 12 June 2012. Retrieved 5 September 2012.

kozlib.gr

The manuscript or a copy of it had been published by the Koventareios Public Library. Georgios of Crete (1790s). "Δοξαστάριο Ιακώβου Πρωτοψάλτου (πρωτότυπο, παλαιά γραφή)". Kozan: Κοβεντάρειος Δημοτική Βιβλιοθήκη. Retrieved 27 September 2012.

librariasophia.ro

The Doxastarion syntomon of Petros Peloponnesios was transcribed and published by Petros Ephesios in Bucarest (1820), and, together with the latter's Anastasimatarion (1820), they were the first printed chant books. But there was not only one Anastasimatarion neon. The one published by Petros Ephesios was simply called "according to the Constantinopolitan teachers and their New Method", Nicolae Gheorghiţă wrote in his essay "The Anastasimatarion of Dionysios Photeinos (1777-1821)" (2010, pp. 91-101) about a manuscript already written by Dionysios in 1809. Together with his Doxastarion both books had been published and translated into Romanian language by his student Anton Pann. Petros Peloponnesios the Lampadarios (1820). Ephesios, Petros Manuel (ed.). Σύντομον δοξαστάριον του αοιδίμου Πέτρου Λαμπαδαρίου του Πελοποννησίουν: Μεταφρασθέν κατά την νέαν μέθοδον της Μουσικής των Μουσικολογιωτάτων Διδασκάλων του νέου Συστήματος. Bucharest. Ephesios, Petros Manuel, ed. (1820). Νέον Αναστασιματάριον μεταφρασθέν κατά την καινοφανή μέθοδον της μουσικής υπό των εν Κωνσταντινουπόλει μουσικολογιωτάτων Διδασκάλων και εφευρετών του νέου μουσικού συστήματος. Bucharest. Gheorghiţă, Nicolae (2010). "Secular Music at the Romanian Princely Courts during the Phanariot Epoch (1711-1821)". Byzantine Chant between Constantinopole and the Danubian Principalities: Studies in Byzantine Musicology. Bucharest: Sophia. ISBN 978-973-136-227-4.

myriobiblos.gr

The anecdote is referred in the English translation of Georgios Papadopoulos' "Overview on the History of Byzantine Church Music (1-1900 AD)" (1904), published on the page of the Ecumenical Patriarchate of Istanbul. Papadopoulos, Georgios (1904). Ιστορική επισκόπησις της βυζαντινής εκκλησιαστικής μουσικής από των αποστολικών χρόνων μέχρι των καθ΄ ημάς (1-1900 μ.Χ.). Athens: Typois Praxitelous. Retrieved 2 April 2014. {{cite book}}: |work= ignored (help)

nationallibrary.bg

Nevertheless, the reception of Chrysanthos' Mega Theoretikon had already started before its late publication. Vasileios Nikolaides' "Theoretical and Practical Grammar of Music" (Iaşi 1825) which paraphrased and restructured the first 4 books of part I into 3 books, might serve here as an example (Sofia, Sv. Kyrill and Method National Library, Ms. gr. 90 Archived 2014-03-14 at the Wayback Machine). Parts of this manuscript which had obviously been of particular interest like the trochos image of § 68 (lost between folio 16 verso and 17 recto), had been torn out. Based on manuscripts in Chrysanthos' leavings, there have been later publications in his name.

psalticnotes.com

Here it was Stephanos the Domestikos, who transcribed and published a third Doxastarion in the version of Konstantinos (1841). Konstantinos Terzopoulos (2003) analysed the latter's "synthesis" in a comparison with the other two Doxastaria (see also the Greek script Archived 2016-03-04 at the Wayback Machine with the paper behind the presentation) and concluded that he abridged moderately Iakovos' Doxastarion. Konstantinos the Protopsaltes (1841). Stephanos the Domestikos (ed.). Δοξαστάριον περιέχον τα δοξαστικά όλων των δεσποτικών και θεομητορικών εορτών των τε εορταζομένων αγίων του όλου ενιαυτού του τε Τριωδίου και Πεντηκοσταρίου μελοποιηθέν παρά Κωνσταντίνου Πρωτοψάλτου της του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας. Εξηγηθέν απαραλλάκτως εις την Νέαν της Μουσικής Μέθοδον παρά πρώτου Δομεστίχου Στεφάνου. Vol. 1–2. Istanbul: Patriarchate. Terzopoulos, Konstantinos (2003). 'Poikilia terpousa': A Detailed Study of Konstantinos Byzantios' Sticheraric Melic Compositions. Second Pan-Hellenic Conference on the Psaltic Art (Athens: 15–19 October 2003). Athens. Archived from the original on 1 July 2014. Retrieved 31 December 2012.

semanticscholar.org

api.semanticscholar.org

The discussion about the complex chromatic transformation of the diatonic devteros echoi is still controversial (Makris 2005, Amargianakis 1977). Makris, Eustathios (2005). "The Chromatic Scales of the Deuteros Modes in Theory and Practice". Plainsong and Medieval Music. 14: 1–10. doi:10.1017/S0961137104000075. ISSN 0961-1371. S2CID 162385479. Amargianakis, George (1977). An Analysis of Stichera in the Deuteros Modes: The Stichera idiomela for the Month of September in the Modes Deuteros, Plagal Deuteros, and Nenano; transcribed from the Manuscript Sinai 1230 <A.D. 1365>. Cahiers de l'Institut du Moyen-Âge Grec et Latin. Vol. 22–23. Copenhague: Univ.

uoc.gr

anemi.lib.uoc.gr

In § 183 (1832, p. 81) he offers an example, how he used the pous daktylos in the transcription of the first ode of the Pentecost canon Θείῳ καλυφθείς. Maria Alexandru (2000, p. 270, ex. III.20) compared his thesis of the melos with Petros' own use of Byzantine notation (British Library, Add MS 16971) and Chourmouzios' transcription of this ode according to Petros' Heirmologion argon and Petros Byzantios' Heirmologion syntomon (1825) and found at least the use of the same period in Chourmouzios' transcription of the Petros' Katavaseion. Chrysanthos of Madytos (1832). Pelopides, Panagiotes G. (ed.). Θεωρητικόν μέγα της μουσικής συνταχθέν μεν παρά Χρυσάνθου αρχιεπισκόπου Διρραχίου του εκ Μαδύτων εκδοθέν δε υπό Παναγιώτου Γ. Πελοπίδου Πελοποννησίου διά φιλοτίμου συνδρομής των ομογενών. Triest: Michele Weis. Retrieved 11 April 2012. Alexandru, Maria (2000). Studie über die 'großen Zeichen' der byzantinischen musikalischen Notation unter besonderer Berücksichtigung der Periode vom Ende des 12. bis Anfang des 19. Jahrhunderts. Universität Kopenhagen. Petros Peloponnesios. "London, British Library, Ms. Add. 16971". Katavasiai (Heirmologion argon), Prosomoia, and an incomplete Anthology for the Divine Liturgies (18th century). British Library. Petros Peloponnesios the Lampadarios; Petros Byzantios (1825). Chourmouzios Chartophylakos (ed.). Ειρμολόγιον των καταβασιών Πέτρου του Πελοποννησίου μετά του συντόμου Ειρμολογίου Πέτρου Πρωτοψάλτου του Βυζαντίου: Εξηγημένα κατά την νέαν της μουσικής μέθοδον μετά προσθήκης ικανών μαθημάτων, ων εστερούντο εις το παλαιόν. Επιθεωρηθέντα ήδη, και ακριβώς διορθωθέντα παρά του Διδασκάλου Χουρμουζίου Χαρτοφύλακος. Istanbul: Isaac De Castro.
The anecdote is referred in the English translation of Georgios Papadopoulos' "Overview on the History of Byzantine Church Music (1-1900 AD)" (1904), published on the page of the Ecumenical Patriarchate of Istanbul. Papadopoulos, Georgios (1904). Ιστορική επισκόπησις της βυζαντινής εκκλησιαστικής μουσικής από των αποστολικών χρόνων μέχρι των καθ΄ ημάς (1-1900 μ.Χ.). Athens: Typois Praxitelous. Retrieved 2 April 2014. {{cite book}}: |work= ignored (help)
Spiridon Anastasiou & Ioannis Keïvelis (1856, pp. Ι'-ΙΘ'), but already Chrysanthos of Madytos mentioned in the Theoretikon Mega (1832, book 2, ch. 10, § 179-182, pp. 179-180: Παρακαταλογὴ τῶν Ὁθωμανικῶν ῥυθμῶν) the integration of certain "Ottoman rhythms" like düyek, semai etc. Anastasiou, Spiridon; Keïvelis, Ioannis G. (1856). Απάνθισμα ή Μεδζμουαϊ μακαμάτ περιέχον μεν διάφορα τουρκικά άσματα. Istanbul: Taddaios Tividesian. Retrieved 23 July 2012. Chrysanthos of Madytos (1832). Pelopides, Panagiotes G. (ed.). Θεωρητικόν μέγα της μουσικής συνταχθέν μεν παρά Χρυσάνθου αρχιεπισκόπου Διρραχίου του εκ Μαδύτων εκδοθέν δε υπό Παναγιώτου Γ. Πελοπίδου Πελοποννησίου διά φιλοτίμου συνδρομής των ομογενών. Triest: Michele Weis. Retrieved 11 April 2012.
On the one hand, the most important source of the New Method is still Chrysanthos' "Mega Theoretikon" (1832), on the other hand, Konstantinos the Protopsaltes (Keltzanides 1881) defined on a drawn scheme of the tambur keyboard as well the Byzantine phthongoi as the Ottoman fret names and also added calculations of the used intervals (diastemata) in certain echoi and in certain makamlar. Chrysanthos of Madytos (1832). Pelopides, Panagiotes G. (ed.). Θεωρητικόν μέγα της μουσικής συνταχθέν μεν παρά Χρυσάνθου αρχιεπισκόπου Διρραχίου του εκ Μαδύτων εκδοθέν δε υπό Παναγιώτου Γ. Πελοπίδου Πελοποννησίου διά φιλοτίμου συνδρομής των ομογενών. Triest: Michele Weis. Retrieved 11 April 2012. Keltzanides, Panagiotes (1881). Μεθοδική διδασκαλία θεωρητική τὲ καὶ πρακτική πρὸς ἐκμάθησιν καὶ διάδοσιν τοῦ γνησίου ἐξωτερικοῦ μέλους τῆς καθ᾿ ἡμᾶς Ἑλληνικῆς Μουσικῆς κατ᾿ ἀντιπαράθεσιν πρὸς τὴν Ἀραβοπερσικήν. Istanbul: A. Koromela & Sons.
Panagiotes Keltzanides (1881, pp. 55-165). Keltzanides, Panagiotes (1881). Μεθοδική διδασκαλία θεωρητική τὲ καὶ πρακτική πρὸς ἐκμάθησιν καὶ διάδοσιν τοῦ γνησίου ἐξωτερικοῦ μέλους τῆς καθ᾿ ἡμᾶς Ἑλληνικῆς Μουσικῆς κατ᾿ ἀντιπαράθεσιν πρὸς τὴν Ἀραβοπερσικήν. Istanbul: A. Koromela & Sons.
See page 59.
See page 79.
The Doxastarion syntomon of Petros Peloponnesios was transcribed and published by Petros Ephesios in Bucarest (1820), and, together with the latter's Anastasimatarion (1820), they were the first printed chant books. But there was not only one Anastasimatarion neon. The one published by Petros Ephesios was simply called "according to the Constantinopolitan teachers and their New Method", Nicolae Gheorghiţă wrote in his essay "The Anastasimatarion of Dionysios Photeinos (1777-1821)" (2010, pp. 91-101) about a manuscript already written by Dionysios in 1809. Together with his Doxastarion both books had been published and translated into Romanian language by his student Anton Pann. Petros Peloponnesios the Lampadarios (1820). Ephesios, Petros Manuel (ed.). Σύντομον δοξαστάριον του αοιδίμου Πέτρου Λαμπαδαρίου του Πελοποννησίουν: Μεταφρασθέν κατά την νέαν μέθοδον της Μουσικής των Μουσικολογιωτάτων Διδασκάλων του νέου Συστήματος. Bucharest. Ephesios, Petros Manuel, ed. (1820). Νέον Αναστασιματάριον μεταφρασθέν κατά την καινοφανή μέθοδον της μουσικής υπό των εν Κωνσταντινουπόλει μουσικολογιωτάτων Διδασκάλων και εφευρετών του νέου μουσικού συστήματος. Bucharest. Gheorghiţă, Nicolae (2010). "Secular Music at the Romanian Princely Courts during the Phanariot Epoch (1711-1821)". Byzantine Chant between Constantinopole and the Danubian Principalities: Studies in Byzantine Musicology. Bucharest: Sophia. ISBN 978-973-136-227-4.
Please note that this late double edition ascribed to Petros Peloponnesios and Ioannes the Protopsaltes (1905) was not imitated elsewhere, the small Osmoglasnik was an abridged version of the Kekragarion known as Petros' Anastasimatarion neon, but still composed within the same melos. Petros Peloponnesios; Ioannes the Protopsaltes (1905). Αναστασιματάριον νέον άργον και σύντομον μετά προσθηκής των στίχων, κανώνων, καταβασίων και τινών αλλών αναγκαίων. Istanbul: Publisher of the Patriarchate.
See the edition of 1820 and 1832. Ephesios, Petros Manuel, ed. (1820). Νέον Αναστασιματάριον μεταφρασθέν κατά την καινοφανή μέθοδον της μουσικής υπό των εν Κωνσταντινουπόλει μουσικολογιωτάτων Διδασκάλων και εφευρετών του νέου μουσικού συστήματος. Bucharest. Petros Peloponnesios the Lampadarios; Chourmouzios Chartophylakos (1832). Theodoros Phokaeos (ed.). Αναστασιματάριον νέον μεταφρασθέντα εις το νέον της μουσικής σύστημα παρά του διδασκάλου Χουρμουζίου Χαρτοφύλακος, και του κυρίου Θεοδώρου Φωκέως. Περιέχον τα Αναστάσιμα του Εσπερινού, Όρθρου, και Λειτουργίας, μετά των αναστασίμων Κανόνων, Μαρτυρικών, και Νεκρωσίμων της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, των τε Εωθινών, και των συντόνων Τιμιωτέρων. Τα πάντα καθώς την σήμερον ψάλλονται εις το Πατριαρχείον μεταφρασθέντα εις το νέον της μουσικής σύστημα παρά του διδασκάλου Χουρμουζίου Χαρτοφύλακος, και του κυρίου Θεοδώρου Φωκέως. Istanbul: Isaac De Castro.
Here it was Stephanos the Domestikos, who transcribed and published a third Doxastarion in the version of Konstantinos (1841). Konstantinos Terzopoulos (2003) analysed the latter's "synthesis" in a comparison with the other two Doxastaria (see also the Greek script Archived 2016-03-04 at the Wayback Machine with the paper behind the presentation) and concluded that he abridged moderately Iakovos' Doxastarion. Konstantinos the Protopsaltes (1841). Stephanos the Domestikos (ed.). Δοξαστάριον περιέχον τα δοξαστικά όλων των δεσποτικών και θεομητορικών εορτών των τε εορταζομένων αγίων του όλου ενιαυτού του τε Τριωδίου και Πεντηκοσταρίου μελοποιηθέν παρά Κωνσταντίνου Πρωτοψάλτου της του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας. Εξηγηθέν απαραλλάκτως εις την Νέαν της Μουσικής Μέθοδον παρά πρώτου Δομεστίχου Στεφάνου. Vol. 1–2. Istanbul: Patriarchate. Terzopoulos, Konstantinos (2003). 'Poikilia terpousa': A Detailed Study of Konstantinos Byzantios' Sticheraric Melic Compositions. Second Pan-Hellenic Conference on the Psaltic Art (Athens: 15–19 October 2003). Athens. Archived from the original on 1 July 2014. Retrieved 31 December 2012.
Gregorios the Protopsaltes (1835). Gregorios the Protopsaltes (1835). Theodoros Phokaeos (ed.). Ειρμολόγιον καλοφωνικόν: Μελοποιηθέν παρά διαφόρων ποιητών παλαιών τε και νέων διδασκάλων μεταφρασθέν δε εις την νέαν της μουσικής μέθοδον Και μετά πάσης Επιμελείας διορθωθέν παρά του ενός των τριών Διδασκάλων της ρηθείσης Μεθόδου Γρηγορίου Πρωτοψάλτου της του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας. Νυν πρώτον εκδοθέν εις τύπον παρά Θεοδώρου Π. Παράσκου Φωκέως. Επιστασία του αυτού, Αναλώμασι δε του τε ιδίου Και των Φιλομούσων Συνδρομητών. Istanbul: Isaac De Castro.
The long and short heirmologion of Petros Peloponnesios and his student Petros Byzantios had been transcribed and published by Chourmouzios together in one volume (Chourmouzios 1825). Petros Peloponnesios the Lampadarios; Petros Byzantios (1825). Chourmouzios Chartophylakos (ed.). Ειρμολόγιον των καταβασιών Πέτρου του Πελοποννησίου μετά του συντόμου Ειρμολογίου Πέτρου Πρωτοψάλτου του Βυζαντίου: Εξηγημένα κατά την νέαν της μουσικής μέθοδον μετά προσθήκης ικανών μαθημάτων, ων εστερούντο εις το παλαιόν. Επιθεωρηθέντα ήδη, και ακριβώς διορθωθέντα παρά του Διδασκάλου Χουρμουζίου Χαρτοφύλακος. Istanbul: Isaac De Castro.

vatopedi.gr

Petros Peloponnesios' version can be listened in a performance according to his own notation system (Demetrios Nerantzes). Iakovos the Protopsaltes' version is only rarely performed (Monks of Vatopaidia). Nerantzes, Demetrios (16 August 2011). "Doxastikon oktaechon: Θεαρχίῳ νεύματι". YouTube. Athos. Retrieved 17 September 2012. Iakovos the Protopsaltes. "Doxastikon oktaechon: Θεαρχίῳ νεύματι". Holy Mount Athos: Monks of the Vatopaidia Monastery. Retrieved 17 September 2012.^{[permanent dead link]}

web.archive.org

Nevertheless, the reception of Chrysanthos' Mega Theoretikon had already started before its late publication. Vasileios Nikolaides' "Theoretical and Practical Grammar of Music" (Iaşi 1825) which paraphrased and restructured the first 4 books of part I into 3 books, might serve here as an example (Sofia, Sv. Kyrill and Method National Library, Ms. gr. 90 Archived 2014-03-14 at the Wayback Machine). Parts of this manuscript which had obviously been of particular interest like the trochos image of § 68 (lost between folio 16 verso and 17 recto), had been torn out. Based on manuscripts in Chrysanthos' leavings, there have been later publications in his name.
A controversial discussion of Karas' extended notation was published by the Forum Analogion. "Η σημειογραφία του Σίμωνος Καρά Κριτική θεώρηση / The Notation of Simon Karas: An Evaluation". Archived from the original on 17 June 2012. Retrieved 23 July 2012.
Here it was Stephanos the Domestikos, who transcribed and published a third Doxastarion in the version of Konstantinos (1841). Konstantinos Terzopoulos (2003) analysed the latter's "synthesis" in a comparison with the other two Doxastaria (see also the Greek script Archived 2016-03-04 at the Wayback Machine with the paper behind the presentation) and concluded that he abridged moderately Iakovos' Doxastarion. Konstantinos the Protopsaltes (1841). Stephanos the Domestikos (ed.). Δοξαστάριον περιέχον τα δοξαστικά όλων των δεσποτικών και θεομητορικών εορτών των τε εορταζομένων αγίων του όλου ενιαυτού του τε Τριωδίου και Πεντηκοσταρίου μελοποιηθέν παρά Κωνσταντίνου Πρωτοψάλτου της του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας. Εξηγηθέν απαραλλάκτως εις την Νέαν της Μουσικής Μέθοδον παρά πρώτου Δομεστίχου Στεφάνου. Vol. 1–2. Istanbul: Patriarchate. Terzopoulos, Konstantinos (2003). 'Poikilia terpousa': A Detailed Study of Konstantinos Byzantios' Sticheraric Melic Compositions. Second Pan-Hellenic Conference on the Psaltic Art (Athens: 15–19 October 2003). Athens. Archived from the original on 1 July 2014. Retrieved 31 December 2012.
In a first contribution to a conference dedicated to the tradition and reform of Byzantine Chant, Ioannis Arvanitis (1997) evaluated the attitude of the 18th-century reformers by a comparison with older sources, and defined already several own methods of doing the thesis like "long", "short", and "syllabic exegesis". Lykourgos Angelopoulos' contribution to the same proceedings had been focused on Chourmouzios' transcription of compositions ascribed to John Koukouzeles. During the last years Ioannis Arvanitis confounded his ideas in an intensive study of the sources and elaborated their interpretation within his PhD thesis (2010) under supervision of Gregorios Stathis and Maria Alexandru. It is worth to read the general discussion of "speculative reconstructions" at Analogion. Arvanitis, Ioannis (1997). Troelsgård, Christian (ed.). "A Way to the Transcription of Old Byzantine Chant by means of Written and Oral Tradition". Byzantine Chant: Tradition and Reform — Acts of a Meeting Held at the Danish Institute at Athens, 1993. Monographs of the Danish Institute at Athens. 4. Aarhus: Aarhus University Press: 123–141. Arvanitis, Ioannis (2010). "Ο ρυθμός των εκκλησιαστικών μελών μέσα από τη παλαιογραφική έρευνα και την εξήγηση της παλαιάς σημειογραφίας [The rhythm of the ecclesiastic chants through the paleographic research and the transcription of the old notation]". Corfu: Ionian University. doi:10.12681/eadd/21885. hdl:10442/hedi/21885. Retrieved 30 September 2012. {{cite journal}}: Cite journal requires |journal= (help) "Medieval Byzantine Chant: Speculative Reconstructions - Story in a Nutshell". Archived from the original on 12 June 2012. Retrieved 5 September 2012.

worldcat.org

search.worldcat.org

The discussion about the complex chromatic transformation of the diatonic devteros echoi is still controversial (Makris 2005, Amargianakis 1977). Makris, Eustathios (2005). "The Chromatic Scales of the Deuteros Modes in Theory and Practice". Plainsong and Medieval Music. 14: 1–10. doi:10.1017/S0961137104000075. ISSN 0961-1371. S2CID 162385479. Amargianakis, George (1977). An Analysis of Stichera in the Deuteros Modes: The Stichera idiomela for the Month of September in the Modes Deuteros, Plagal Deuteros, and Nenano; transcribed from the Manuscript Sinai 1230 <A.D. 1365>. Cahiers de l'Institut du Moyen-Âge Grec et Latin. Vol. 22–23. Copenhague: Univ.

youtube.com

Petros Peloponnesios' version can be listened in a performance according to his own notation system (Demetrios Nerantzes). Iakovos the Protopsaltes' version is only rarely performed (Monks of Vatopaidia). Nerantzes, Demetrios (16 August 2011). "Doxastikon oktaechon: Θεαρχίῳ νεύματι". YouTube. Athos. Retrieved 17 September 2012. Iakovos the Protopsaltes. "Doxastikon oktaechon: Θεαρχίῳ νεύματι". Holy Mount Athos: Monks of the Vatopaidia Monastery. Retrieved 17 September 2012.^{[permanent dead link]}