Koncerne la fonton de la termino naiva aroteorio, Jeff Miller diris: “Naïve aroteorio (kontrastante al aksioma aroteorio) estis uzita foje en la 1940-aj jaroj kaj iĝis enradikiĝinta termino en la 1950-aj jaroj. Ĝi troviĝas en recenzo de Hermann Weyl pri P. A. Schilpp (ed) La Filozofio de Bertrand Russell en la Amerika Matematika Monataĵo, 53., Ne. 4. (1946), p. 210 kaj en la recenzo de Laszlo Kalmar pri La Paradokso de Kleene kaj Rosser en Ĵurnalo de Signa Logiko, 11, Ne. 4. (1946), p. 136. (JSTOR).” [1] La terminon poste popularigis la libro de (Paŭlo, Bono) Halmos, Naiva Ara Teorio (1960).
