Analysis of information sources in references of the Wikipedia article "عثمان یکم" in Persian language version.
There is still not one authentic written document known from the time of ʿOsmān, and there are not many from the fourteenth century altogether.
That they hailed from the Kayı branch of the Oğuz confederacy seems to be a creative "rediscovery" in the genealogical concoction of the fifteenth century. It is missing not only in Ahmedi but also, and more importantly, in the Yahşi Fakih-Aşıkpaşazade narrative, which gives its own version of an elaborate genealogical family tree going back to Noah. If there was a particularly significant claim to Kayı lineage, it is hard to imagine that Yahşi Fakih would not have heard of it.
Based on these charters, all of which were drawn up between 1324 and 1360 (almost one hundred fifty years prior to the emergence of the Ottoman dynastic myth identifying them as members of the Kayı branch of the Oguz federation of Turkish tribes), we may posit that...
جدای از این تواریخ، منابع متاخری وجود دارد که شروع به تثبیت عثمان به عنوان یک شخصیت اسطوره ای می‌کند. از قرن شانزدهم به بعد، تعدادی از این اسطوره‌های سلسله ای توسط نویسندگان عثمانی و غربی مورد استفاده قرار می‌گیرد که به بنیانگذار این سلسله خاستگاه والاتری بدهد. از این اسطوره‌ها می‌توان به «خواب عثمان» اشاره کرد که گویا در خانه شیخی به نام اده بالی میهمان بوده‌است. [...] با این حال، این روایت بسیار نمادین را باید به عنوان نمونه‌ای از اسطوره‌شناسی فرجام‌شناسی درک کرد که برای اقدامات بعدی امارت عثمانی برای احاطه کردن مؤسس دودمان با بینشی ماوراءالطبیعی، پیروزی‌های مبتنی برخواسته الهی و اصل و نسبی درخشان لازم بود.
The attraction of Aşıkpasazade's story was not only that it furnished an episode proving that God had bestowed rulership on the Ottomans, but also that it provided, side by side with the physical descent from Oguz Khan, a spiritual descent. [...] Hence the physical union of Osman with a saint's daughter gave the dynasty a spiritual legitimacy and became, after the 1480s, an integral feature of dynastic mythology.
First communicated in this form in the later fifteenth century, a century and a half after Osman's death in about 1323, this dream became one of the most resilient founding myths of the empire
جدای از این تواریخ، منابع متاخری وجود دارد که شروع به تثبیت عثمان به عنوان یک شخصیت اسطوره ای می‌کند. از قرن شانزدهم به بعد، تعدادی از این اسطوره‌های سلسله ای توسط نویسندگان عثمانی و غربی مورد استفاده قرار می‌گیرد که به بنیانگذار این سلسله خاستگاه والاتری بدهد. از این اسطوره‌ها می‌توان به «خواب عثمان» اشاره کرد که گویا در خانه شیخی به نام اده بالی میهمان بوده‌است. [...] با این حال، این روایت بسیار نمادین را باید به عنوان نمونه‌ای از اسطوره‌شناسی فرجام‌شناسی درک کرد که برای اقدامات بعدی امارت عثمانی برای احاطه کردن مؤسس دودمان با بینشی ماوراءالطبیعی، پیروزی‌های مبتنی برخواسته الهی و اصل و نسبی درخشان لازم بود.
The attraction of Aşıkpasazade's story was not only that it furnished an episode proving that God had bestowed rulership on the Ottomans, but also that it provided, side by side with the physical descent from Oguz Khan, a spiritual descent. [...] Hence the physical union of Osman with a saint's daughter gave the dynasty a spiritual legitimacy and became, after the 1480s, an integral feature of dynastic mythology.
