Analysis of information sources in references of the Wikipedia article "Geoffroy Ier de Lusignan (seigneur de Vouvant)" in French language version.
« Ademarus de Sarra genuit Guidonem, Ademarum, et Guillermum qui dictus est Peregrinus, eo quod die nativitatis ejus pater Hierosolymam profisci cœpit ; filiam Margaretam filio Aimerici de Rupecavardi, postea filio Audeberti Petragorici comitis ; Aquiliam filio Guillermi de Gordon ; Humbergam Gaufredo de Lesigniaco ; Mariam Ebolo filio Eboli de Sybilla filia Radulfi de Faya, tradidit maritis. »
« Comes itaque Audebertus coram Guillermo de Axia Priore Grandimontensi, Engolismensi Episcopo, Isemberto S. Martialis, Raymundo S. Augustini Abbatibus, Bartholomæo, Petri de Scalanis, terram suam vendidit Henrico Regi Anglorum : acceptisque ab ipso quinque mille marchis argenti, abiit Hierosolymam. Sed Gaufredus de Lesigniaco cum fratribus restitit, dicens ad se ut hæredem Marchiam pertinere, et obtinuit... »
« Huic Henricus [II] Rex Angliæ dedit consanguineam suam Sarram, filiam Roberti Comitis de Glocestria, qui exstitit filius Henrici munifici Regis Anglorum, et frater Mathildis Imperatricis. »
« Universis presentes litteras inspecturis, Hugo Archiepiscopi, dominus Partiniaci et Volventi, et Valencia, ejus uxor, salutem. Noveritis quod nos nobili viro Bartholomeo, domino de Haya et Passavanto, nomine et racione liberorum et heredum suorum communium ipsius Bartholomei et defuncte Aeline, quondam uxoris sue, sororisque quondam mei dicte Valencie, pro octava parte quam dictus Bartholomeus petebat a nobis sibi tradi et assignari porcione hereditaria, racione predicte uxoris sue et heredum predictorum super terra de Molli Campo, de Vendrine, et in quinquaginta libris quas habemus in terra de Aspero Monte, et in hoc quod habemus in castellania de Monte Acuto et in insula de Olona, concedimus, tradimus et assignamus porcione hereditaria nomine et racione predicte Aeline quondam uxoris sue et heredum predictorum triginta libras monnete currentis annui reditus pro omnibus predictis super ducentis libris quas habemus in insula de Re percipiendas, possidendas, explectandas, habendas et levandas singulis annis super ducentis libris predictis in insula predicta a dicto Bartholomeo heredibus predictis, successoribusque eorumdem in perpetuum pacifice et quiete cum omni jure, juridictione, justicia, dominio et districtu qua in dictis triginta libris habemus et habere possumus et debemus transferentes in dictum Bartholomeum heredes, successoresque suos per predictionem presencium litterarum quicquid juris possessionis, proprietatis, accionis et domini habemus et habebamus et habere poteramus et debebamus in supradictis triginta libras racione tradicionis et assignacionis predictarum sine contradictione aliqua dicto Bartholomeo heredibus, successoribusque eisdem a nobis heredibus successoribusque nostris in posterum aliquatenus facienda pro parte seu porcione et ipsum Bartholomeum seu heredes vel successores ipsius et dicte Aeline contingenti nomine et racione dicte Aeline heredum et liberorum predictorum in successione et racione successionis domine Marquisie matris quondam mei Valencie et dicte Aeline super predictis ducentis libris quas habemus et tenemus in insula predicta prout superius est expressum. Promittentes bona fide pro nobis, heredibus, successoresque nostris predictas triginta libras annui redditus deffendere et garantizare versus omnes et ab omnibus super predictis ducentis libris quas habemus et habere consuervimus ut dictum est in dicta insula de Re dicto Bartholomeo heredibus successoribusque suis in franco paragio secundum quod jus erit et ad usus et consuetudines patrie et quod in hiis omnibus et singulis fraudem non adhibebimus neque dolum nec contra premissa vel premissorum aliqua per nos vel alium veniemus decetero in futurum. Et ad hec omnia et singula supradicta tenenda firmitatem et inviolabiliter observanda, obligamus nos, heredes, successoresque nostros et omnia bona nostra mobilia et inmobilia presentia et futura specialiter et expresse ubicumque sint et quocumque nomine censeantur, renunciantes in hoc facto doli, mali et in factum excepcioni, privilegio crucis assumpte et assumende et specialiter nos dicta Valencia, privilegio, excepcioni et beneficio dotis, dotalicii et donacionis propter nupcias et omni auxilio et beneficio juris canonici, consuetudinarii et civilis et omnibus aliis tam facti quam juris per que presens instrumentum in toto vel in parte posset destrui vel infringi et que possent obici contra illud. In cujus rei testimonium presentibus litteris sigilla nostra duximus apponenda et eas eidem Bartholomeo sub eorumdem sigillorum nostrorum munimine concessimus ad memoriam rei geste. Datum mense aprilis, anno gracie M° CC° septuagesimo. »
« René du Puy du Fou inventa alors un texte qui se présentait comme la copie d’une vieille chronique monastique, en latin, sur les comtes de Poitou, émaillées çà et là d’allusions à ses pseudos ancêtres et reprenant le (faux) testament de Guillaume IX (sic) (en réalité Guillaume X). La forgerie qui adoptait le style lapidaire de l’époque et comportait une lacune pour faire authentique était peut-être l’œuvre d’Augustin du Paz. Elle circula dans les milieux érudits par le biais de Le Laboureur et eut les honneurs de l’édition à deux reprises, et qui plus est dans des ouvrages de grande réputation, le tome V de l’Amplissima collectio (1729) des célèbres bénédictins Martene et Durand et le Recueil des Historiens des Gaules et de la France. En parallèle, Gabriel, marquis du Puy du Fou, fils de René, diffusa le texte comme annexe de sa généalogie manuscrite, ornée d’armoiries, qu’il distribuait aux familles auxquelles il était apparenté. Grâce à la falsification, qui ne fut définitivement démontrée qu’au seuil du XXe siècle, les Puy du Fou se donnaient comme descendants depuis 1003 des vicomtes de Thouars, alliés aux rois d’Aragon et revendiquaient avoir donnés trois chambriers aux rois de France des XIe et XIIe siècles... »
« Universis presentes literas inspecturis, Gaufridus de Leziniaco, dominus Volventi et Maireventi, salus in auctore salutis. Noverit universitas vestra quod ego, pro mea meorumque salute, dono et concedo in puram et perpetuam elemosinam Deo et abbati et conventui Malleacensi omnes turtures quos apud Hermenauldum in domo de la Gauveriere et in domo bone memorie Arnaudi Sibaut solebam percipere censualiter annuatim et quicquid juris et dominii habebam vel habere poteram in dictis domibus et rebus aliis infra Hermenaldum constitutis. Qua omnia volo et concedo pro me heredibus et successoribus meis, dominos abbatem et conventum monasteriis prenotati quiete et pacifice perpetuo possidere. Et ut presens donatio et concessio majoris robur obtineat firmitatis, presentes litteras abbati et conventui prenotatis concessi sigilli mei munimine roboratis communitis. Datum apud Fontiniacum, in vigilia Sancte Thoma apostoli, anno ab Incarnatione Domini MCCX. »
« mun bun pere sire Goffriz de Lezignen lo Prodome »
« Ego G[alfridus] de Leziniaco omnibus presentes litteras visuris salutem in vero salutari. Per presens itaque scriptum universitati vestre innotesco quod ego, pro redemptione anime mee et uxoris mee et patris mei et matris mee et omnium parentum meorum, Deo et abbatie Fontis Ebrardi, domum de la Gunduinerem et tenementa ejusdem domus, ab omni exactione et ab omnia costumia quam in eadem domo et in tenementis ejusdem domus habebam, dimitto liberam et immunem. Et si de cetero aliqua territoria vel aliquas incidentias predicta domus acquirebat, in quibus dominus Muncantorii costumias habere deberet, eas liberas et inmunes non dimitto. Et hoc factum est cum assensu et consensu filiorum domini G[alfridi] de Leziniaco, H[ugoni] de Leziniaco primogeniti et Wuillelmi de Valentia secundo geniti. Vincentio de Bucello tunc temporis senescallo Muncantorii et A. clerico de Telis hujus donationis testes sunt predictus senescallus et predictus clericus et dominus H. Petiz et dominus Garinus Chamallars, milites, et Stephanus de Bron et P. de Viennai, servientes. Anno ab Incarnationi Domini MCCXV. »
« Obiit Gaufre de Lesina »
« Seulement cet auteur [Dufour], en se reportant à Hugues [du Puy-du-Fou] qu'il dit avoir été marié, par la reine Aliénor, avec sa parente Valence de Lusignan, même avant qu'il fût pourvu de l'office de sénéchal de Poitou, qu'on lui fait occuper, d'après l'anonyme de St-Maixent, parait douter un peu de l'existence de cette Valence. « Aucune généalogie de la maison de Lusignan, dit-il, ne parle de cette Valence, femme de Hugues. Cependant son existence ne peut être révoquée en doute, puisqu'elle est attestée par un auteur en quelque sorte contemporain. » On le voit, Dufour croyait à la veracité du Fragmentum chronicorum [nom donné à la chronique rédigée à l'initiative de René du Puy-du-Fou]. » »
« On y voit que déjà, vers 1620, René du Puy-du-Fou s'inquiétait de faire composer sa généalogie et que Besly, à sa requête, en avait dressé une. Mais, édifiée sur des titres authentiques, elle ne remontait qu'au XIIIe siècle, et le premier personnage du nom du Puy-du-Fou que l'historien eût rencontré était Renaud, qui, en 1251, était mari d'Eustache de Monbail, [...]. Depuis ce temps, il n'a été mis au jour aucun document qui puisse faire supposer que la noblesse de la famille du Puy-du-Fou fût antérieure au mari d'Eustache de Monbail, qui lui donna à la fois sa main et sa seigneurie dont il prit le titre. [...] L'auteur de cette énorme supercherie historique nous paraît être le dominicain Augustin Du Paz, qui publia vers 1639 la Table généalogique de la maison Du Puy-du-Fou, dressée sur tiltres et mémoires de cette maison et sur autres preuves (s. l. n. d.), in-f°. Pièce. »
« apud Marolium in exercitu et ibi interfectus fuit dominus W. de Valencia »
« Universis Christi fidelibus presentes litteras inspecturis, Aimericus de Lesignien, salutem in Domino. Noverit universitas vestra quod cum quedam controversia verteretur inter me ex una parte et abbatissam et conventum Fontis Ebraudi ex altera super quoddam pratum situm apud Perreium et super quandam insulam sitam juxta molendinum de Perreio, tandem post multas propositiones ex utraque parte factas, ego quitavi imperpetuum predictis sancti monialibus omnia supradicta pro me et heredibus meis et omne jus quod habebam vel habere poteram ego, vel heredes mei in rebus prenominatis et istud laudaverunt et concesserunt Oliva, uxor mea, et Aalais de Piougier, mater uxoris mee. Quod ne de cetero possit super hoc questio suboriri presentes litteras scribi et sigillo meo sigillari precepi. Actum anno gratie M CC XVII, mense Julio. Datum apud Toarcium XIII kalendas Augusti. »
« Deliberavit Rex Emericum de Lezyniaco fratrem ipsius Galfridi »
« Noverint presentes et futuri, quod ego Guillelmus de Valentia, miles, et Marquisia uxor mea, dedimus Deo et beate Marie et fratribus de Granateria in perpetuam elemosinam triginta solidos, quos habebamus in talleriis de feodo Guvelli in Nativitate beati Johannis Baptiste reddendos abbati de Granateria vel ejus mandato apud Granateriam. Dictus vero abbas et conventus ejusdem loci concesserunt nobis charitative generale beneficium dicte abbatie in vigiliis, in jejuniis, in missis et in orationibus, et quod ipsi celebrabunt anniversarium nostrum singulis annis in perpetuum post mortem nostram, sicut de monachis suis facere consuverunt. Et ad petitionem nostram concesserunt nobis benigne sepulturam nostram in ecclesia abbatie de Granaterie, si contigerit mori nos in partibus istis. Hoc factum fuit apud Granateriam anno Domini M° CC° XX° VI. Et ad majorem hujus rei certitudinem presentes litteras sigilli nostri munimine roboravimus. »
« Concesserunt etiam michi benigne dicti abbas et conventus unam lampadem ardentem ante dictum altare martyr, in quo loco jacent dominus meus Guillelmus de Valentia et G. filius meus. »
« Un mécanisme similaire s'opère plus simplement parmi les enfants d'Hugues VIII et de Bourgogne de Rancon. Elle est la fille de Geoffroy de Rancon, seigneur de Vouvant, qui lui remet ce château en dot. Au moment du partage de l'héritage familial, Vouvant revient à son fils qui porte le prénom Geoffroy, à l'instar de son grand-père. »
« Il [Geoffroy] n'hésite pas à s'opposer à cette vente et donc au roi, au nom de toute sa famille, en vertu du droit de retrait lignager qui autorise les parents du titulaire d'un fief, ici les descendants d'Almodis de la Marche, à le racheter en cas de vente. »