Arte da Idade Moderna (Galician Wikipedia)

Analysis of information sources in references of the Wikipedia article "Arte da Idade Moderna" in Galician language version.

refsWebsite
Global rank Galician rank
1st place
1st place
low place
low place
4,015th place
273rd place
1,252nd place
77th place
low place
7,653rd place
low place
low place
low place
low place
low place
low place
low place
low place
low place
421st place
low place
low place
low place
6,372nd place
low place
low place
low place
7,790th place
low place
3,491st place
low place
low place
6th place
8th place
2,469th place
254th place
low place
low place
2,504th place
217th place
84th place
10th place
low place
low place
4,970th place
676th place
2,323rd place
182nd place
low place
994th place

architecture.com

archive.org

artcyclopedia.com

artquid.com

canalsocial.net

cervantes.es

hispanismo.cervantes.es

cesca.es

tdr.cesca.es

ciber-arte.com

clarkart.edu

comopintaraloleo.com

  • Antonello de Messine, en possession du secret par lequel Jean de Bruges avait rendu plus facile l'emploi de la peinture à l'huile, le porta à Venise vers 1450, tandis que Dominique le fit connaître à Florence..
    Nese entón traballaba en Flandres, Xoán de Bruxas (Van Eyck), quen se puxo a experimentar con diversas clases de cores e como lle apaixonaba dedicarse á alquimia, preparou moitos aceites para facer vernices, poñendo unha táboa a secar ao sol, a cal cuarteó, e vendo o dano producido pola calor, resolveu atopar o medio de solucionalo, secando á sombra e logo de realizar moitos ensaios con substancias puras ou mesturadas entre si, atopou finalmente que o aceite de linaza e o de noz, eran os máis secantes. Estes, pois, fervidos con outras das súas mesturas, produciron o verniz que el e todos os pintores desexaran largamente. Logo viu que si se aglutinaban as cores con esta clase de aceite, dáballes unha gran solidez e que, secos, non só resistian á auga, senón que se volvían moi intensos e brillantes de seu; sen necesidade de vernizalos. E o máis marabillosos era que se mesturaban infinitamente mellor que ao temple. Durante algún tempo, Xoán non quixo que ninguén o vise traballando, nin tampouco lle quixo ensinar a ningún o seu segredo; pero ao envellecer confiouno ao seu discípulo Rogelio Van Der Weyden. Mais aínda que os mercadores compraban as súas obras e o invento difundiuse non só en Flandres, senón en Italia, non se coñecía o método de executalos, e o misterio fóra de Flandres non foi descuberto durante longos anos. Antonello da Messina (naceu a principios do século XV en Messina e faleceu en 1479), moi diestro no seu oficio de pintor e habendo sabido que ao rei Afonso I de Nápoles, chegoulle unha táboa pintada a óleo por Xoán, el como moitos outros pintores, foi vela e encomiala, pois podíase lavar e resistía calquera golpe; así é que cando conseguiu vela, tiveron tanta influencia nel a vivacidade das cores e a beleza e harmonía daquela pintura, que esquecendo calquera outro asunto ou pensamento, foise a Flandres; e chegando a Bruxas, con obsequios de debuxos italianos fíxose moi amigo de Xoán, a tal punto que por consideración a Antonello, xa ancián, consistiu en que este vise como procedía para pintar ao óleo; e non saíu o italiano de devandita cidade, antes de aprender moi ben o método que tanto desexaba coñecer. Habendo morto Xoán pouco despois, Antonello volveu á súa patria e deu ao mundo participación en tan útil, belo e cómodo segredo.

cosmovisions.com

  • Antonello de Messine, en possession du secret par lequel Jean de Bruges avait rendu plus facile l'emploi de la peinture à l'huile, le porta à Venise vers 1450, tandis que Dominique le fit connaître à Florence..
    Nese entón traballaba en Flandres, Xoán de Bruxas (Van Eyck), quen se puxo a experimentar con diversas clases de cores e como lle apaixonaba dedicarse á alquimia, preparou moitos aceites para facer vernices, poñendo unha táboa a secar ao sol, a cal cuarteó, e vendo o dano producido pola calor, resolveu atopar o medio de solucionalo, secando á sombra e logo de realizar moitos ensaios con substancias puras ou mesturadas entre si, atopou finalmente que o aceite de linaza e o de noz, eran os máis secantes. Estes, pois, fervidos con outras das súas mesturas, produciron o verniz que el e todos os pintores desexaran largamente. Logo viu que si se aglutinaban as cores con esta clase de aceite, dáballes unha gran solidez e que, secos, non só resistian á auga, senón que se volvían moi intensos e brillantes de seu; sen necesidade de vernizalos. E o máis marabillosos era que se mesturaban infinitamente mellor que ao temple. Durante algún tempo, Xoán non quixo que ninguén o vise traballando, nin tampouco lle quixo ensinar a ningún o seu segredo; pero ao envellecer confiouno ao seu discípulo Rogelio Van Der Weyden. Mais aínda que os mercadores compraban as súas obras e o invento difundiuse non só en Flandres, senón en Italia, non se coñecía o método de executalos, e o misterio fóra de Flandres non foi descuberto durante longos anos. Antonello da Messina (naceu a principios do século XV en Messina e faleceu en 1479), moi diestro no seu oficio de pintor e habendo sabido que ao rei Afonso I de Nápoles, chegoulle unha táboa pintada a óleo por Xoán, el como moitos outros pintores, foi vela e encomiala, pois podíase lavar e resistía calquera golpe; así é que cando conseguiu vela, tiveron tanta influencia nel a vivacidade das cores e a beleza e harmonía daquela pintura, que esquecendo calquera outro asunto ou pensamento, foise a Flandres; e chegando a Bruxas, con obsequios de debuxos italianos fíxose moi amigo de Xoán, a tal punto que por consideración a Antonello, xa ancián, consistiu en que este vise como procedía para pintar ao óleo; e non saíu o italiano de devandita cidade, antes de aprender moi ben o método que tanto desexaba coñecer. Habendo morto Xoán pouco despois, Antonello volveu á súa patria e deu ao mundo participación en tan útil, belo e cómodo segredo.

counterlightsrantsandblather1.blogspot.com

csic.es

digital.csic.es

  • Era notoria a arte indíxena, mesturada con estilos e influencia oriental que viñan desde China, Xapón e Filipinas... un exemplo é a louza da Poboa cuxos orixes son a cerámica de China e Xapón. (Los productos de la Sierra Negra, páx. 41). Biombos de influencia oriental (Espinosa spínola, G. El arte hispanoamericano: estado de la cuestión, 2004, páx. 11). A influencia oriental... México foi un dos primeiros vicereinatos consumidores de luxos que logrou establecer unha vía comercial directa con China a partir de 1565 mediante a navegación regular entre Acapulco e Manila, desde onde recibiu unha influencia máis forte que o resto de América. (El mueble novohispano, pág. 22). A maioría das tallas relixiosas de marfil mexicanas non se fixeron en México. Tallábanse por encargo e seguindo modelos europeos na China continental e nos asentamentos chineses de Filipinas. levabanos logo a Acapulco (México) no galeón de Manila e, de aí, distribuíanse a España e outros lugares de América. Estas imaxes coñécense tamén como marfiles hispano filipinos e, mesmo, como marfiles luso indios (os portugueses tamén fixeron tallas similares nas súas colonias da India). Existen algúns traballos esporádicos feitos na Nova España (México). Realizáronse nos séculos XVI, XVII e XVIII. Cristos de marfil (México) Arquivado 29 de marzo de 2009 en Wayback Machine..

elcorreo.com

servicios.elcorreo.com

elpais.com

  • Recensión da exposición no Museo Arqueolóxico Nacional (2006).

fuesp.com

grompone.org

  • Cara a 1475 os dúas cidades comezan un importante intercambio de tecnoloxías. Por un lado, o óleo pasa a Italia; por outro, a forma italiana, a figura humana, pasa a Flandres. Na súa fase primitiva, a pasaxe de tecnoloxías é por trasfego directo. Os viaxeiros a Italia -Van der Weyden, Michel Pacher, Van der Goes ou Dürer- ou os viaxeiros a Flandres -Antonello da Messina- realizan o trasfego necesario para a fusión. Nos talleres importantes dun e outro lado realízase a mestura das artesanías: o taller Bellini en Venecia, o taller Dürer en Nürnberg, o taller Holbein en Augsburg, o taller Metsys en Antuerpen. A difusión do óleo flamengo e a forma italiana marca o fin do segredo dos artesáns pintores. Cara a 1525 o taller medieval cumpriu o seu ciclo e agoniza definitivamente. A artesanía nova é divulgada mediante libros. Entre 1470 e 1490 Pierodella Francesca escribe o seu De prospectiva pingendi pero permanece inédito practicamente ata o presente século; en 1505 Johannes Viator (Jean Pélerin) publica De artificiali perspectiva; en 1509 Luca Pacioli publica De divina proportione; da mesma época é o Trattato della pittura de Leonardo pero non será publicado ata 1551; en 1525 publica Dürer o seu Underweysung der messung mitdem zirkel und richtscheyt e posteriormente, en 1528, o seu Vier Bücher von Menschlicher Proportion. Pecha este ciclo a obra de Vasari Le vite 1550, o primeiro estudo histórico sobre a pintura renacentista.
    Albrecht Dürer en la historia del arte, Juan Grompone, páxs. 31-32

icom.museum

  • Era notoria a arte indíxena, mesturada con estilos e influencia oriental que viñan desde China, Xapón e Filipinas... un exemplo é a louza da Poboa cuxos orixes son a cerámica de China e Xapón. (Los productos de la Sierra Negra, páx. 41). Biombos de influencia oriental (Espinosa spínola, G. El arte hispanoamericano: estado de la cuestión, 2004, páx. 11). A influencia oriental... México foi un dos primeiros vicereinatos consumidores de luxos que logrou establecer unha vía comercial directa con China a partir de 1565 mediante a navegación regular entre Acapulco e Manila, desde onde recibiu unha influencia máis forte que o resto de América. (El mueble novohispano, pág. 22). A maioría das tallas relixiosas de marfil mexicanas non se fixeron en México. Tallábanse por encargo e seguindo modelos europeos na China continental e nos asentamentos chineses de Filipinas. levabanos logo a Acapulco (México) no galeón de Manila e, de aí, distribuíanse a España e outros lugares de América. Estas imaxes coñécense tamén como marfiles hispano filipinos e, mesmo, como marfiles luso indios (os portugueses tamén fixeron tallas similares nas súas colonias da India). Existen algúns traballos esporádicos feitos na Nova España (México). Realizáronse nos séculos XVI, XVII e XVIII. Cristos de marfil (México) Arquivado 29 de marzo de 2009 en Wayback Machine..

jcyl.es

artehistoria.jcyl.es

torrijos.es

udlap.mx

catarina.udlap.mx

  • Era notoria a arte indíxena, mesturada con estilos e influencia oriental que viñan desde China, Xapón e Filipinas... un exemplo é a louza da Poboa cuxos orixes son a cerámica de China e Xapón. (Los productos de la Sierra Negra, páx. 41). Biombos de influencia oriental (Espinosa spínola, G. El arte hispanoamericano: estado de la cuestión, 2004, páx. 11). A influencia oriental... México foi un dos primeiros vicereinatos consumidores de luxos que logrou establecer unha vía comercial directa con China a partir de 1565 mediante a navegación regular entre Acapulco e Manila, desde onde recibiu unha influencia máis forte que o resto de América. (El mueble novohispano, pág. 22). A maioría das tallas relixiosas de marfil mexicanas non se fixeron en México. Tallábanse por encargo e seguindo modelos europeos na China continental e nos asentamentos chineses de Filipinas. levabanos logo a Acapulco (México) no galeón de Manila e, de aí, distribuíanse a España e outros lugares de América. Estas imaxes coñécense tamén como marfiles hispano filipinos e, mesmo, como marfiles luso indios (os portugueses tamén fixeron tallas similares nas súas colonias da India). Existen algúns traballos esporádicos feitos na Nova España (México). Realizáronse nos séculos XVI, XVII e XVIII. Cristos de marfil (México) Arquivado 29 de marzo de 2009 en Wayback Machine..

ugr.es

  • Era notoria a arte indíxena, mesturada con estilos e influencia oriental que viñan desde China, Xapón e Filipinas... un exemplo é a louza da Poboa cuxos orixes son a cerámica de China e Xapón. (Los productos de la Sierra Negra, páx. 41). Biombos de influencia oriental (Espinosa spínola, G. El arte hispanoamericano: estado de la cuestión, 2004, páx. 11). A influencia oriental... México foi un dos primeiros vicereinatos consumidores de luxos que logrou establecer unha vía comercial directa con China a partir de 1565 mediante a navegación regular entre Acapulco e Manila, desde onde recibiu unha influencia máis forte que o resto de América. (El mueble novohispano, pág. 22). A maioría das tallas relixiosas de marfil mexicanas non se fixeron en México. Tallábanse por encargo e seguindo modelos europeos na China continental e nos asentamentos chineses de Filipinas. levabanos logo a Acapulco (México) no galeón de Manila e, de aí, distribuíanse a España e outros lugares de América. Estas imaxes coñécense tamén como marfiles hispano filipinos e, mesmo, como marfiles luso indios (os portugueses tamén fixeron tallas similares nas súas colonias da India). Existen algúns traballos esporádicos feitos na Nova España (México). Realizáronse nos séculos XVI, XVII e XVIII. Cristos de marfil (México) Arquivado 29 de marzo de 2009 en Wayback Machine..

umuc.edu

faculty.ed.umuc.edu

unirioja.es

dialnet.unirioja.es

web.archive.org

wikipedia.org

en.wikipedia.org

fr.wikipedia.org