Analysis of information sources in references of the Wikipedia article "Arte da Idade Moderna" in Galician language version.
Antonello de Messine, en possession du secret par lequel Jean de Bruges avait rendu plus facile l'emploi de la peinture à l'huile, le porta à Venise vers 1450, tandis que Dominique le fit connaître à Florence..
Nese entón traballaba en Flandres, Xoán de Bruxas (Van Eyck), quen se puxo a experimentar con diversas clases de cores e como lle apaixonaba dedicarse á alquimia, preparou moitos aceites para facer vernices, poñendo unha táboa a secar ao sol, a cal cuarteó, e vendo o dano producido pola calor, resolveu atopar o medio de solucionalo, secando á sombra e logo de realizar moitos ensaios con substancias puras ou mesturadas entre si, atopou finalmente que o aceite de linaza e o de noz, eran os máis secantes. Estes, pois, fervidos con outras das súas mesturas, produciron o verniz que el e todos os pintores desexaran largamente. Logo viu que si se aglutinaban as cores con esta clase de aceite, dáballes unha gran solidez e que, secos, non só resistian á auga, senón que se volvían moi intensos e brillantes de seu; sen necesidade de vernizalos. E o máis marabillosos era que se mesturaban infinitamente mellor que ao temple. Durante algún tempo, Xoán non quixo que ninguén o vise traballando, nin tampouco lle quixo ensinar a ningún o seu segredo; pero ao envellecer confiouno ao seu discípulo Rogelio Van Der Weyden. Mais aínda que os mercadores compraban as súas obras e o invento difundiuse non só en Flandres, senón en Italia, non se coñecía o método de executalos, e o misterio fóra de Flandres non foi descuberto durante longos anos. Antonello da Messina (naceu a principios do século XV en Messina e faleceu en 1479), moi diestro no seu oficio de pintor e habendo sabido que ao rei Afonso I de Nápoles, chegoulle unha táboa pintada a óleo por Xoán, el como moitos outros pintores, foi vela e encomiala, pois podíase lavar e resistía calquera golpe; así é que cando conseguiu vela, tiveron tanta influencia nel a vivacidade das cores e a beleza e harmonía daquela pintura, que esquecendo calquera outro asunto ou pensamento, foise a Flandres; e chegando a Bruxas, con obsequios de debuxos italianos fíxose moi amigo de Xoán, a tal punto que por consideración a Antonello, xa ancián, consistiu en que este vise como procedía para pintar ao óleo; e non saíu o italiano de devandita cidade, antes de aprender moi ben o método que tanto desexaba coñecer. Habendo morto Xoán pouco despois, Antonello volveu á súa patria e deu ao mundo participación en tan útil, belo e cómodo segredo.
Antonello de Messine, en possession du secret par lequel Jean de Bruges avait rendu plus facile l'emploi de la peinture à l'huile, le porta à Venise vers 1450, tandis que Dominique le fit connaître à Florence..
Nese entón traballaba en Flandres, Xoán de Bruxas (Van Eyck), quen se puxo a experimentar con diversas clases de cores e como lle apaixonaba dedicarse á alquimia, preparou moitos aceites para facer vernices, poñendo unha táboa a secar ao sol, a cal cuarteó, e vendo o dano producido pola calor, resolveu atopar o medio de solucionalo, secando á sombra e logo de realizar moitos ensaios con substancias puras ou mesturadas entre si, atopou finalmente que o aceite de linaza e o de noz, eran os máis secantes. Estes, pois, fervidos con outras das súas mesturas, produciron o verniz que el e todos os pintores desexaran largamente. Logo viu que si se aglutinaban as cores con esta clase de aceite, dáballes unha gran solidez e que, secos, non só resistian á auga, senón que se volvían moi intensos e brillantes de seu; sen necesidade de vernizalos. E o máis marabillosos era que se mesturaban infinitamente mellor que ao temple. Durante algún tempo, Xoán non quixo que ninguén o vise traballando, nin tampouco lle quixo ensinar a ningún o seu segredo; pero ao envellecer confiouno ao seu discípulo Rogelio Van Der Weyden. Mais aínda que os mercadores compraban as súas obras e o invento difundiuse non só en Flandres, senón en Italia, non se coñecía o método de executalos, e o misterio fóra de Flandres non foi descuberto durante longos anos. Antonello da Messina (naceu a principios do século XV en Messina e faleceu en 1479), moi diestro no seu oficio de pintor e habendo sabido que ao rei Afonso I de Nápoles, chegoulle unha táboa pintada a óleo por Xoán, el como moitos outros pintores, foi vela e encomiala, pois podíase lavar e resistía calquera golpe; así é que cando conseguiu vela, tiveron tanta influencia nel a vivacidade das cores e a beleza e harmonía daquela pintura, que esquecendo calquera outro asunto ou pensamento, foise a Flandres; e chegando a Bruxas, con obsequios de debuxos italianos fíxose moi amigo de Xoán, a tal punto que por consideración a Antonello, xa ancián, consistiu en que este vise como procedía para pintar ao óleo; e non saíu o italiano de devandita cidade, antes de aprender moi ben o método que tanto desexaba coñecer. Habendo morto Xoán pouco despois, Antonello volveu á súa patria e deu ao mundo participación en tan útil, belo e cómodo segredo.
Albrecht Dürer en la historia del arte, Juan Grompone, páxs. 31-32Cara a 1475 os dúas cidades comezan un importante intercambio de tecnoloxías. Por un lado, o óleo pasa a Italia; por outro, a forma italiana, a figura humana, pasa a Flandres. Na súa fase primitiva, a pasaxe de tecnoloxías é por trasfego directo. Os viaxeiros a Italia -Van der Weyden, Michel Pacher, Van der Goes ou Dürer- ou os viaxeiros a Flandres -Antonello da Messina- realizan o trasfego necesario para a fusión. Nos talleres importantes dun e outro lado realízase a mestura das artesanías: o taller Bellini en Venecia, o taller Dürer en Nürnberg, o taller Holbein en Augsburg, o taller Metsys en Antuerpen. A difusión do óleo flamengo e a forma italiana marca o fin do segredo dos artesáns pintores. Cara a 1525 o taller medieval cumpriu o seu ciclo e agoniza definitivamente. A artesanía nova é divulgada mediante libros. Entre 1470 e 1490 Pierodella Francesca escribe o seu De prospectiva pingendi pero permanece inédito practicamente ata o presente século; en 1505 Johannes Viator (Jean Pélerin) publica De artificiali perspectiva; en 1509 Luca Pacioli publica De divina proportione; da mesma época é o Trattato della pittura de Leonardo pero non será publicado ata 1551; en 1525 publica Dürer o seu Underweysung der messung mitdem zirkel und richtscheyt e posteriormente, en 1528, o seu Vier Bücher von Menschlicher Proportion. Pecha este ciclo a obra de Vasari Le vite 1550, o primeiro estudo histórico sobre a pintura renacentista.
