Analysis of information sources in references of the Wikipedia article "Nacionalismo español" in Galician language version.
Existe un nacionalismo español, si, aínda que algúns prefiran chamalo patriotismo constitucional, e consiste no conxunto de sentimentos e crenzas ao redor da centralidade da nación española para a articulación territorial do noso Estado. De feito, millóns de españois comparten ese nacionalismo español, máis aló das elites políticas e intelectuais que intentaron definilo... son lamentables as falsificacións de quen equiparan este nacionalismo español cos nacionalismos étnicos excluíntes, porque os nacionalistas españois son os que acordaron na Transición a construción dun Estado profundamente descentralizado, no máximo nivel de descentralización das democracias do planeta. Son nacionalistas que creen que España é un país plural, de identidades complexas, e son os que defenden o Estado das autonomías fronte a quen o queren destruír. E estes nacionalistas españois nada teñen que ver co nacionalismo español do franquismo, en contra do que insinúan e ata afirman en ocasións as súas detractores. O seu concepto de nación española e o seu concepto de estado están nos antípodas do franquismo, e non só desde o punto da oposición da democracia á ditadura. Outra cousa é que os antifranquistas menos evolucionados politicamente empéñense en ver nacionalismo español franquista en calquera defensa da nación española. Pero ese é o problema das súas pantasmas do pasado e non dos españois modernos, de dereita e de esquerda, que souberon conxugar nación española con democracia.
A frase é moi citada con algunha variante, como a Lingua vai co Imperio, como fai Martínez de Sousa, en Cerida, odiada ortografía. Las propuestas de reformar el español escrito tropiezan con el escepticismo y el desinterés, en El País, 26/11/1989. Un informe sobre La cuestión lingüística en siglo XVI, por Ricardo García Cárcel en Artehistoria.siempre la lengua fue compañera del imperio: y de tal manera lo siguió: que junta mente començaron. crecieron. y florecieron. y después junta fue la caída de entrambos
segundo as investigacións serias, manifestan un sólido e crecente apoio ao chamado pacto constitucional do 78 (polas dúbidas: Enric Martínez-Herrera e Thomas Milley, The Constitution and the Politics of National Identity in Contemporary Spain, en Nations & Nationalism 2010, 16, 1).(Félix Ovejero Lucas La sentencia y la hidráulica, El País, 21 de xullo de 2010)
A perspectiva do Partido Popular reflíctese neste artigo de César Alcalá: El "patriotismo constitucional". A dun artigo de Fernando Savater Vivere libero (El País, 6 de decembro de 2001), citado por Bernat Castany Prado en Literatura posnacional, Editum, 2007, ISBN 978-84-8371-684-7, pg. 71.
«A ditadura e o réxime de Franco desacreditaron o españolismo e os nacionalismos -sobre todo o vasco e o catalán- que se redefiniron como liberación nacional e identificouse democracia en España con dereitos das nacionalidades. Iso é unha interpretación moi criticable, en parte falsa, pero que se produciu e é difícil reconstruír unha idea forte de España sobre iso que fai anos chamabamos patriotismo constitucional»Juan Pablo Fusi, profesor da universidade Complutense de Madrid, en «Breve historia do mundo contemporáneo» (entrevistas en COPE, 5 de outubro de 2013).
Do fracaso do Estatuto de Baiona pódese desprender facilmente que a súa influencia na historia constitucional española foi practicamente nula. A súa principal achega derivou por unha vía negativa, ao servir de revulsivo aos «patriotas» para elaboraren a Constitución de 1812, verdadeiro envés liberal do Estatuto. Positivamente a influencia do Estatuto de Baiona no soado texto de Cádiz é inapreciable, posto que respondían a filosofías moi distintas: autoritaria e ilustrada a do primeiro; netamente liberal, a do segundo. Nada máis errado que as interesadas palabras do afrancesado Marchena, quen dicía que a Constitución de Cádiz só tiña de bo o que copiara ao texto de Baiona
segundo as investigacións serias, manifestan un sólido e crecente apoio ao chamado pacto constitucional do 78 (polas dúbidas: Enric Martínez-Herrera e Thomas Milley, The Constitution and the Politics of National Identity in Contemporary Spain, en Nations & Nationalism 2010, 16, 1).(Félix Ovejero Lucas La sentencia y la hidráulica, El País, 21 de xullo de 2010)
A perspectiva do Partido Popular reflíctese neste artigo de César Alcalá: El "patriotismo constitucional". A dun artigo de Fernando Savater Vivere libero (El País, 6 de decembro de 2001), citado por Bernat Castany Prado en Literatura posnacional, Editum, 2007, ISBN 978-84-8371-684-7, pg. 71.
«A ditadura e o réxime de Franco desacreditaron o españolismo e os nacionalismos -sobre todo o vasco e o catalán- que se redefiniron como liberación nacional e identificouse democracia en España con dereitos das nacionalidades. Iso é unha interpretación moi criticable, en parte falsa, pero que se produciu e é difícil reconstruír unha idea forte de España sobre iso que fai anos chamabamos patriotismo constitucional»Juan Pablo Fusi, profesor da universidade Complutense de Madrid, en «Breve historia do mundo contemporáneo» (entrevistas en COPE, 5 de outubro de 2013).
Desde hace algunos años hay crecientes razones para preocuparse en nuestro país por la situación institucional de la lengua castellana, la única lengua juntamente oficial y común de todos los ciudadanos españoles. Desde luego, no se trata de una desazón meramente cultural -nuestro idioma goza de una pujanza envidiable y creciente en el mundo entero, sólo superada por el chino y el inglés- sino de una inquietud estrictamente política: se refiere a su papel como lengua principal de comunicación democrática en este país, así como de los derechos educativos y cívicos de quienes la tienen como lengua materna o la eligen con todo derecho como vehículo preferente de expresión, comprensión y comunicación.
O documento foi obxecto dun debate extenso. Un exemplo de resposta crítica, por parte do viceconselleiro de Política Lingüística do Goberno vasco, Patxi Baztarrika Galparsoro: Los temores de Goliat, El País, 18/07/2008.
Manifiesto que, más que a favor de "la lengua común", parece abogar por el monolingüismo de facto... Sería deseable que los firmantes y vitoreadores de tan trasnochados principios, en lugar de abogar por una "modificación constitucional y de algunos Estatutos autonómicos" (¡eso mismo que, en otros contextos, acarrea inmediato anatema!), petición harto sospechosa de nostalgia preconstitucional, regresaran al espíritu de regeneración democrática que ha permitido en Euskadi la construcción de un amplísimo acuerdo político y social en torno al euskera. Sin coacción, pero con firmeza; sin agresiones, pero también sin tibieza.
A miúdo fálase e escríbese coma se o único nacionalismo que aparecese sobre a face da Terra a principios do século XIX fose o español. En realidade trátase dun fenómeno universal, ou case. (...) O Estado-nación é produto da gran revolución moderna que se inicia en Holanda e Inglaterra no século XVII e que se xeneraliza un século máis tarde coa independencia de Estados Unidos e a Revolución francesa, que, en realidade, é unha Revolución Europea. Todo isto xa o estableceron fai medio século Louis Gottschalk e Jacques Godechot, entre outros. O interesante do caso español non me parece ser o seu pugna por ser unha nación moderna no século XIX. Iso ocórrelles a todas, empezando por Francia, e incluíndo ás anglosaxoas, onde tamén hai unha longa e complexa pugna pola modernidad. A orixinalidade española estriba en que, sendo un país atrasado económica e intelectualmente a comezos do século XIX, loita cunha gallardía extraordinaria por preservar a súa identidade á vez que se esforza por adoptar e adaptar o mellor do programa revolucionario: o parlamentarismo, a Constitución, a soberanía popular, as liberdades básicas.El Dos de Mayo y la nación, El País, 21/05/2008.
Desde o fin do Antigo Réxime, que en España non chega ata 1975, asistimos a unha incómoda cohabitación de nacionalismos. Na cabeza, o máis inicuo de todos por descoñecerse como tal, o nacionalismo español, e á zaga, os chamados nacionalismos periféricos, que adoitan presentarse de forma cándida ou taimada como os únicos realmente existentes.Vladimir López, La nación exhausta, Público, 12 de outubro de 2013
Os nacionalistas cataláns dinnos que todos somos nacionalistas pero o exercicio do recoñecemento unicamente han de realizalo aqueles a os que, paradóxicamente, eles mesmos non recoñecerán xamais a súa identidade nacional. España, no seu discurso, non é nunca unha nación senón un Estado. ... Baixo este punto de vista, o Estado español, o que os nacionalistas españois chamarían España, é un ente artificial e, xa que logo, de natureza continxente que, por medio, da forza e da violencia busca formar unha nación artificial sacrificando as verdadeiras nacións, naturais, que habitan o seu territorio. ... para o nacionalismo catalán todos somos nacionalistas, pero non da mesma xeito. Os nacionalistas cataláns, galegos e vascos defenderían unha nación natural e, xa que logo, errados ou non nos medios que utilizan para converter as súas nacións en estados, teñen ao seu favor o defender unha causa lexítima. Con todo, os nacionalistas españois defenderían unha nación contranatural, artificiosa, que ao non acomodarse á orde natural das cousas resulta indefectiblemente violenta. De modo que, con toda naturalidade, os nacionalistas cataláns dinnos que o que ha de facer o nacionalismo español para abandonar a súa violenta catalanofobia é recoñecer a Cataluña como nación e, implicitamente, renunciar á súa propia, isto é, a España. En resumo, que a reiterada demanda do recoñecemento do carácter plurinacional do Estado non significa outra cousa que a esixencia de renuncia á idea de España como nación por parte daqueles que participan deste sentimento de identidade. Os españois haberán de renderse.Ángel Rivero, ¿Nosotros no somos nada?, La Razón, 13 de outubro de 2013
Teña A Vosa Maxestade polo negocio máis importante da súa monarquía o facerse rei de España; quero dicir, Señor, que non se contente A vosa Maxestade con ser rei de Portugal, de Aragón, de Valencia, Conde de Barcelona, senón que traballe e pense con consello mudado e segredo por reducir estes reinos de que se compón España ao estilo e as leis de Castilla sen ningunha diferenza, que se Vosa Maxestade alcánzao, será o Príncipe máis poderoso do mundo.
O concepto de natio (nación) utilizado desde o Renacemento, seguirá subordinado a un campo semántico presidido pola noción de Monarquía (José María Jover Zamora, como comentario ao memorial de Olivares e outros textos contemporáneos, como o de Juan de Palafox e MendozaHistoria y civilización: escritos seleccionados Volume 13, pg. 78 Universitat de València, 1997 ISBN 978-84-370-2692-3). A pretensión de control da monarquía (tanto a autoritaria como a absoluta) sobre os súbditos tiña causas e obxectivos moi diferentes ás do posterior nacionalismo.
O carácter irredutiblemente feudal do absolutismo permaneceu... Exército, burocracia, diplomacia e dinastía formaban un inflexible complexo feudal que rexía toda a maquinara do estado e guiaba os seus destinos. A dominación do Estado absolutista foi a dominación da nobreza feudal na época da transición ao capitalismo. O seu final sinalaría a crise do poder desa clase: a chegada das revolucións burguesas e a aparición do Estado capitalista.Perry Anderson O Estado Absolutista, px. 37
A consideración de "nacións-estado" aos de Europa occidental desde finais da Idade Media e comezos da Idade Moderna é un tópico da historiografía e a ciencia política, e vincúlase á propia construción dos conceptos de Estado, nación e soberanía, como refire aquí Gregorio Peces-Barba El País, 1/12/2011:
España con Francia e Inglaterra é un dos países que antes alcanzaron un Estado unitario nas orixes da modernidade e que só tivo dous soberanos desde que este concepto expresa a unidade do poder moderno, a soberanía a partir da súa construción teórica para Jean Bodino nos seis libros da República 1576. No Estado absoluto o soberano era o rei que estaba por encima das leis, e no liberal, a partir da Constitución de 1812, o soberano foi a nación, entendida como o conxunto dos cidadáns.
Por suposto, non existía un suxeito colectivo que entón permitise falar de nación como titular da soberanía. Si existía, en cambio, unha conciencia nas elites de identidade nacional que viña de moi atrás e que a vontade de reforma acentúaEl Dos de Mayo y la nación, El País, 28/04/2008
Recoñecer a existencia de diversas nacións en España non supón que se teña que ser nacionalista. Moitos españois non somos nacionalistas, pero iso non impide saber dun proceso que afunde as súas raíces en nosa(s) historia(s), máis ou menos fabulada(s) e interesada(s), e na incapacidade de articular un proxecto colectivo capaz de integrar a distintos pobos que se senten diferentes. Precisamente aí radica a diferenza fundamental entre quen son nacionalistas e quen non o somos. Para algúns sectores do nacionalismo democrático vasco ou catalán, o obxectivo perseguido será conseguir que a súa nación convértase nun Estado-(nación) ou aspirar a algún tipo de asociación confederal, confundindo de paso a parte co todo no seu propio ámbito cultural e negando a realidade crecentemente multicultural alí existente. Os riscos e os costos de iniciar ese camiño, pouco realista ao meu xuízo, son tan importantes como imprevisibles. Pola súa banda, un nacionalista español procurará negar toda opción ás outras culturas sociais minoritarias. Persistir nesa posición, negando a diversidade e o recoñecemento en serio de feitos diferenciais, é igualmente indefendible e insostible.
segundo as investigacións serias, manifestan un sólido e crecente apoio ao chamado pacto constitucional do 78 (polas dúbidas: Enric Martínez-Herrera e Thomas Milley, The Constitution and the Politics of National Identity in Contemporary Spain, en Nations & Nationalism 2010, 16, 1).(Félix Ovejero Lucas La sentencia y la hidráulica, El País, 21 de xullo de 2010)
A perspectiva do Partido Popular reflíctese neste artigo de César Alcalá: El "patriotismo constitucional". A dun artigo de Fernando Savater Vivere libero (El País, 6 de decembro de 2001), citado por Bernat Castany Prado en Literatura posnacional, Editum, 2007, ISBN 978-84-8371-684-7, pg. 71.
«A ditadura e o réxime de Franco desacreditaron o españolismo e os nacionalismos -sobre todo o vasco e o catalán- que se redefiniron como liberación nacional e identificouse democracia en España con dereitos das nacionalidades. Iso é unha interpretación moi criticable, en parte falsa, pero que se produciu e é difícil reconstruír unha idea forte de España sobre iso que fai anos chamabamos patriotismo constitucional»Juan Pablo Fusi, profesor da universidade Complutense de Madrid, en «Breve historia do mundo contemporáneo» (entrevistas en COPE, 5 de outubro de 2013).
A frase é moi citada con algunha variante, como a Lingua vai co Imperio, como fai Martínez de Sousa, en Cerida, odiada ortografía. Las propuestas de reformar el español escrito tropiezan con el escepticismo y el desinterés, en El País, 26/11/1989. Un informe sobre La cuestión lingüística en siglo XVI, por Ricardo García Cárcel en Artehistoria.siempre la lengua fue compañera del imperio: y de tal manera lo siguió: que junta mente començaron. crecieron. y florecieron. y después junta fue la caída de entrambos
Desde hace algunos años hay crecientes razones para preocuparse en nuestro país por la situación institucional de la lengua castellana, la única lengua juntamente oficial y común de todos los ciudadanos españoles. Desde luego, no se trata de una desazón meramente cultural -nuestro idioma goza de una pujanza envidiable y creciente en el mundo entero, sólo superada por el chino y el inglés- sino de una inquietud estrictamente política: se refiere a su papel como lengua principal de comunicación democrática en este país, así como de los derechos educativos y cívicos de quienes la tienen como lengua materna o la eligen con todo derecho como vehículo preferente de expresión, comprensión y comunicación.
O documento foi obxecto dun debate extenso. Un exemplo de resposta crítica, por parte do viceconselleiro de Política Lingüística do Goberno vasco, Patxi Baztarrika Galparsoro: Los temores de Goliat, El País, 18/07/2008.
Manifiesto que, más que a favor de "la lengua común", parece abogar por el monolingüismo de facto... Sería deseable que los firmantes y vitoreadores de tan trasnochados principios, en lugar de abogar por una "modificación constitucional y de algunos Estatutos autonómicos" (¡eso mismo que, en otros contextos, acarrea inmediato anatema!), petición harto sospechosa de nostalgia preconstitucional, regresaran al espíritu de regeneración democrática que ha permitido en Euskadi la construcción de un amplísimo acuerdo político y social en torno al euskera. Sin coacción, pero con firmeza; sin agresiones, pero también sin tibieza.
los espacios privilegiados del poder blando: la cultura y, sobre todo, la lengua, que es nuestro principal activo. Así lo avalan 400 millones de hispanohablantes en Latinoamérica y 40 millones en EE UU. Según algunos expertos, el valor económico del español alcanza al 15% del PIB.
En España, precisamente, desde o arancel dos moderados de 1847, acentuado coa mensaxe proteccionista de Cánovas do Castelo maximizado polo arancel de guerra de 1891, e continuado, de modo cada vez máis forte, ata 1957, existiu unha clarísima mentalidade autárquica.
Teña A Vosa Maxestade polo negocio máis importante da súa monarquía o facerse rei de España; quero dicir, Señor, que non se contente A vosa Maxestade con ser rei de Portugal, de Aragón, de Valencia, Conde de Barcelona, senón que traballe e pense con consello mudado e segredo por reducir estes reinos de que se compón España ao estilo e as leis de Castilla sen ningunha diferenza, que se Vosa Maxestade alcánzao, será o Príncipe máis poderoso do mundo.
O concepto de natio (nación) utilizado desde o Renacemento, seguirá subordinado a un campo semántico presidido pola noción de Monarquía (José María Jover Zamora, como comentario ao memorial de Olivares e outros textos contemporáneos, como o de Juan de Palafox e MendozaHistoria y civilización: escritos seleccionados Volume 13, pg. 78 Universitat de València, 1997 ISBN 978-84-370-2692-3). A pretensión de control da monarquía (tanto a autoritaria como a absoluta) sobre os súbditos tiña causas e obxectivos moi diferentes ás do posterior nacionalismo.
O carácter irredutiblemente feudal do absolutismo permaneceu... Exército, burocracia, diplomacia e dinastía formaban un inflexible complexo feudal que rexía toda a maquinara do estado e guiaba os seus destinos. A dominación do Estado absolutista foi a dominación da nobreza feudal na época da transición ao capitalismo. O seu final sinalaría a crise do poder desa clase: a chegada das revolucións burguesas e a aparición do Estado capitalista.Perry Anderson O Estado Absolutista, px. 37
A consideración de "nacións-estado" aos de Europa occidental desde finais da Idade Media e comezos da Idade Moderna é un tópico da historiografía e a ciencia política, e vincúlase á propia construción dos conceptos de Estado, nación e soberanía, como refire aquí Gregorio Peces-Barba El País, 1/12/2011:
España con Francia e Inglaterra é un dos países que antes alcanzaron un Estado unitario nas orixes da modernidade e que só tivo dous soberanos desde que este concepto expresa a unidade do poder moderno, a soberanía a partir da súa construción teórica para Jean Bodino nos seis libros da República 1576. No Estado absoluto o soberano era o rei que estaba por encima das leis, e no liberal, a partir da Constitución de 1812, o soberano foi a nación, entendida como o conxunto dos cidadáns.
segundo as investigacións serias, manifestan un sólido e crecente apoio ao chamado pacto constitucional do 78 (polas dúbidas: Enric Martínez-Herrera e Thomas Milley, The Constitution and the Politics of National Identity in Contemporary Spain, en Nations & Nationalism 2010, 16, 1).(Félix Ovejero Lucas La sentencia y la hidráulica, El País, 21 de xullo de 2010)
A perspectiva do Partido Popular reflíctese neste artigo de César Alcalá: El "patriotismo constitucional". A dun artigo de Fernando Savater Vivere libero (El País, 6 de decembro de 2001), citado por Bernat Castany Prado en Literatura posnacional, Editum, 2007, ISBN 978-84-8371-684-7, pg. 71.
«A ditadura e o réxime de Franco desacreditaron o españolismo e os nacionalismos -sobre todo o vasco e o catalán- que se redefiniron como liberación nacional e identificouse democracia en España con dereitos das nacionalidades. Iso é unha interpretación moi criticable, en parte falsa, pero que se produciu e é difícil reconstruír unha idea forte de España sobre iso que fai anos chamabamos patriotismo constitucional»Juan Pablo Fusi, profesor da universidade Complutense de Madrid, en «Breve historia do mundo contemporáneo» (entrevistas en COPE, 5 de outubro de 2013).
Desde o fin do Antigo Réxime, que en España non chega ata 1975, asistimos a unha incómoda cohabitación de nacionalismos. Na cabeza, o máis inicuo de todos por descoñecerse como tal, o nacionalismo español, e á zaga, os chamados nacionalismos periféricos, que adoitan presentarse de forma cándida ou taimada como os únicos realmente existentes.Vladimir López, La nación exhausta, Público, 12 de outubro de 2013
Os nacionalistas cataláns dinnos que todos somos nacionalistas pero o exercicio do recoñecemento unicamente han de realizalo aqueles a os que, paradóxicamente, eles mesmos non recoñecerán xamais a súa identidade nacional. España, no seu discurso, non é nunca unha nación senón un Estado. ... Baixo este punto de vista, o Estado español, o que os nacionalistas españois chamarían España, é un ente artificial e, xa que logo, de natureza continxente que, por medio, da forza e da violencia busca formar unha nación artificial sacrificando as verdadeiras nacións, naturais, que habitan o seu territorio. ... para o nacionalismo catalán todos somos nacionalistas, pero non da mesma xeito. Os nacionalistas cataláns, galegos e vascos defenderían unha nación natural e, xa que logo, errados ou non nos medios que utilizan para converter as súas nacións en estados, teñen ao seu favor o defender unha causa lexítima. Con todo, os nacionalistas españois defenderían unha nación contranatural, artificiosa, que ao non acomodarse á orde natural das cousas resulta indefectiblemente violenta. De modo que, con toda naturalidade, os nacionalistas cataláns dinnos que o que ha de facer o nacionalismo español para abandonar a súa violenta catalanofobia é recoñecer a Cataluña como nación e, implicitamente, renunciar á súa propia, isto é, a España. En resumo, que a reiterada demanda do recoñecemento do carácter plurinacional do Estado non significa outra cousa que a esixencia de renuncia á idea de España como nación por parte daqueles que participan deste sentimento de identidade. Os españois haberán de renderse.Ángel Rivero, ¿Nosotros no somos nada?, La Razón, 13 de outubro de 2013
Desde o fin do Antigo Réxime, que en España non chega ata 1975, asistimos a unha incómoda cohabitación de nacionalismos. Na cabeza, o máis inicuo de todos por descoñecerse como tal, o nacionalismo español, e á zaga, os chamados nacionalismos periféricos, que adoitan presentarse de forma cándida ou taimada como os únicos realmente existentes.Vladimir López, La nación exhausta, Público, 12 de outubro de 2013
Os nacionalistas cataláns dinnos que todos somos nacionalistas pero o exercicio do recoñecemento unicamente han de realizalo aqueles a os que, paradóxicamente, eles mesmos non recoñecerán xamais a súa identidade nacional. España, no seu discurso, non é nunca unha nación senón un Estado. ... Baixo este punto de vista, o Estado español, o que os nacionalistas españois chamarían España, é un ente artificial e, xa que logo, de natureza continxente que, por medio, da forza e da violencia busca formar unha nación artificial sacrificando as verdadeiras nacións, naturais, que habitan o seu territorio. ... para o nacionalismo catalán todos somos nacionalistas, pero non da mesma xeito. Os nacionalistas cataláns, galegos e vascos defenderían unha nación natural e, xa que logo, errados ou non nos medios que utilizan para converter as súas nacións en estados, teñen ao seu favor o defender unha causa lexítima. Con todo, os nacionalistas españois defenderían unha nación contranatural, artificiosa, que ao non acomodarse á orde natural das cousas resulta indefectiblemente violenta. De modo que, con toda naturalidade, os nacionalistas cataláns dinnos que o que ha de facer o nacionalismo español para abandonar a súa violenta catalanofobia é recoñecer a Cataluña como nación e, implicitamente, renunciar á súa propia, isto é, a España. En resumo, que a reiterada demanda do recoñecemento do carácter plurinacional do Estado non significa outra cousa que a esixencia de renuncia á idea de España como nación por parte daqueles que participan deste sentimento de identidade. Os españois haberán de renderse.Ángel Rivero, ¿Nosotros no somos nada?, La Razón, 13 de outubro de 2013
Desde hace algunos años hay crecientes razones para preocuparse en nuestro país por la situación institucional de la lengua castellana, la única lengua juntamente oficial y común de todos los ciudadanos españoles. Desde luego, no se trata de una desazón meramente cultural -nuestro idioma goza de una pujanza envidiable y creciente en el mundo entero, sólo superada por el chino y el inglés- sino de una inquietud estrictamente política: se refiere a su papel como lengua principal de comunicación democrática en este país, así como de los derechos educativos y cívicos de quienes la tienen como lengua materna o la eligen con todo derecho como vehículo preferente de expresión, comprensión y comunicación.
O documento foi obxecto dun debate extenso. Un exemplo de resposta crítica, por parte do viceconselleiro de Política Lingüística do Goberno vasco, Patxi Baztarrika Galparsoro: Los temores de Goliat, El País, 18/07/2008.
Manifiesto que, más que a favor de "la lengua común", parece abogar por el monolingüismo de facto... Sería deseable que los firmantes y vitoreadores de tan trasnochados principios, en lugar de abogar por una "modificación constitucional y de algunos Estatutos autonómicos" (¡eso mismo que, en otros contextos, acarrea inmediato anatema!), petición harto sospechosa de nostalgia preconstitucional, regresaran al espíritu de regeneración democrática que ha permitido en Euskadi la construcción de un amplísimo acuerdo político y social en torno al euskera. Sin coacción, pero con firmeza; sin agresiones, pero también sin tibieza.
Desde o fin do Antigo Réxime, que en España non chega ata 1975, asistimos a unha incómoda cohabitación de nacionalismos. Na cabeza, o máis inicuo de todos por descoñecerse como tal, o nacionalismo español, e á zaga, os chamados nacionalismos periféricos, que adoitan presentarse de forma cándida ou taimada como os únicos realmente existentes.Vladimir López, La nación exhausta, Público, 12 de outubro de 2013
Os nacionalistas cataláns dinnos que todos somos nacionalistas pero o exercicio do recoñecemento unicamente han de realizalo aqueles a os que, paradóxicamente, eles mesmos non recoñecerán xamais a súa identidade nacional. España, no seu discurso, non é nunca unha nación senón un Estado. ... Baixo este punto de vista, o Estado español, o que os nacionalistas españois chamarían España, é un ente artificial e, xa que logo, de natureza continxente que, por medio, da forza e da violencia busca formar unha nación artificial sacrificando as verdadeiras nacións, naturais, que habitan o seu territorio. ... para o nacionalismo catalán todos somos nacionalistas, pero non da mesma xeito. Os nacionalistas cataláns, galegos e vascos defenderían unha nación natural e, xa que logo, errados ou non nos medios que utilizan para converter as súas nacións en estados, teñen ao seu favor o defender unha causa lexítima. Con todo, os nacionalistas españois defenderían unha nación contranatural, artificiosa, que ao non acomodarse á orde natural das cousas resulta indefectiblemente violenta. De modo que, con toda naturalidade, os nacionalistas cataláns dinnos que o que ha de facer o nacionalismo español para abandonar a súa violenta catalanofobia é recoñecer a Cataluña como nación e, implicitamente, renunciar á súa propia, isto é, a España. En resumo, que a reiterada demanda do recoñecemento do carácter plurinacional do Estado non significa outra cousa que a esixencia de renuncia á idea de España como nación por parte daqueles que participan deste sentimento de identidade. Os españois haberán de renderse.Ángel Rivero, ¿Nosotros no somos nada?, La Razón, 13 de outubro de 2013
Por suposto, non existía un suxeito colectivo que entón permitise falar de nación como titular da soberanía. Si existía, en cambio, unha conciencia nas elites de identidade nacional que viña de moi atrás e que a vontade de reforma acentúaEl Dos de Mayo y la nación, El País, 28/04/2008
Por suposto, non existía un suxeito colectivo que entón permitise falar de nación como titular da soberanía. Si existía, en cambio, unha conciencia nas elites de identidade nacional que viña de moi atrás e que a vontade de reforma acentúaEl Dos de Mayo y la nación, El País, 28/04/2008
Desde o fin do Antigo Réxime, que en España non chega ata 1975, asistimos a unha incómoda cohabitación de nacionalismos. Na cabeza, o máis inicuo de todos por descoñecerse como tal, o nacionalismo español, e á zaga, os chamados nacionalismos periféricos, que adoitan presentarse de forma cándida ou taimada como os únicos realmente existentes.Vladimir López, La nación exhausta, Público, 12 de outubro de 2013
Os nacionalistas cataláns dinnos que todos somos nacionalistas pero o exercicio do recoñecemento unicamente han de realizalo aqueles a os que, paradóxicamente, eles mesmos non recoñecerán xamais a súa identidade nacional. España, no seu discurso, non é nunca unha nación senón un Estado. ... Baixo este punto de vista, o Estado español, o que os nacionalistas españois chamarían España, é un ente artificial e, xa que logo, de natureza continxente que, por medio, da forza e da violencia busca formar unha nación artificial sacrificando as verdadeiras nacións, naturais, que habitan o seu territorio. ... para o nacionalismo catalán todos somos nacionalistas, pero non da mesma xeito. Os nacionalistas cataláns, galegos e vascos defenderían unha nación natural e, xa que logo, errados ou non nos medios que utilizan para converter as súas nacións en estados, teñen ao seu favor o defender unha causa lexítima. Con todo, os nacionalistas españois defenderían unha nación contranatural, artificiosa, que ao non acomodarse á orde natural das cousas resulta indefectiblemente violenta. De modo que, con toda naturalidade, os nacionalistas cataláns dinnos que o que ha de facer o nacionalismo español para abandonar a súa violenta catalanofobia é recoñecer a Cataluña como nación e, implicitamente, renunciar á súa propia, isto é, a España. En resumo, que a reiterada demanda do recoñecemento do carácter plurinacional do Estado non significa outra cousa que a esixencia de renuncia á idea de España como nación por parte daqueles que participan deste sentimento de identidade. Os españois haberán de renderse.Ángel Rivero, ¿Nosotros no somos nada?, La Razón, 13 de outubro de 2013
Desde o fin do Antigo Réxime, que en España non chega ata 1975, asistimos a unha incómoda cohabitación de nacionalismos. Na cabeza, o máis inicuo de todos por descoñecerse como tal, o nacionalismo español, e á zaga, os chamados nacionalismos periféricos, que adoitan presentarse de forma cándida ou taimada como os únicos realmente existentes.Vladimir López, La nación exhausta, Público, 12 de outubro de 2013
Os nacionalistas cataláns dinnos que todos somos nacionalistas pero o exercicio do recoñecemento unicamente han de realizalo aqueles a os que, paradóxicamente, eles mesmos non recoñecerán xamais a súa identidade nacional. España, no seu discurso, non é nunca unha nación senón un Estado. ... Baixo este punto de vista, o Estado español, o que os nacionalistas españois chamarían España, é un ente artificial e, xa que logo, de natureza continxente que, por medio, da forza e da violencia busca formar unha nación artificial sacrificando as verdadeiras nacións, naturais, que habitan o seu territorio. ... para o nacionalismo catalán todos somos nacionalistas, pero non da mesma xeito. Os nacionalistas cataláns, galegos e vascos defenderían unha nación natural e, xa que logo, errados ou non nos medios que utilizan para converter as súas nacións en estados, teñen ao seu favor o defender unha causa lexítima. Con todo, os nacionalistas españois defenderían unha nación contranatural, artificiosa, que ao non acomodarse á orde natural das cousas resulta indefectiblemente violenta. De modo que, con toda naturalidade, os nacionalistas cataláns dinnos que o que ha de facer o nacionalismo español para abandonar a súa violenta catalanofobia é recoñecer a Cataluña como nación e, implicitamente, renunciar á súa propia, isto é, a España. En resumo, que a reiterada demanda do recoñecemento do carácter plurinacional do Estado non significa outra cousa que a esixencia de renuncia á idea de España como nación por parte daqueles que participan deste sentimento de identidade. Os españois haberán de renderse.Ángel Rivero, ¿Nosotros no somos nada?, La Razón, 13 de outubro de 2013
Desde o fin do Antigo Réxime, que en España non chega ata 1975, asistimos a unha incómoda cohabitación de nacionalismos. Na cabeza, o máis inicuo de todos por descoñecerse como tal, o nacionalismo español, e á zaga, os chamados nacionalismos periféricos, que adoitan presentarse de forma cándida ou taimada como os únicos realmente existentes.Vladimir López, La nación exhausta, Público, 12 de outubro de 2013
Os nacionalistas cataláns dinnos que todos somos nacionalistas pero o exercicio do recoñecemento unicamente han de realizalo aqueles a os que, paradóxicamente, eles mesmos non recoñecerán xamais a súa identidade nacional. España, no seu discurso, non é nunca unha nación senón un Estado. ... Baixo este punto de vista, o Estado español, o que os nacionalistas españois chamarían España, é un ente artificial e, xa que logo, de natureza continxente que, por medio, da forza e da violencia busca formar unha nación artificial sacrificando as verdadeiras nacións, naturais, que habitan o seu territorio. ... para o nacionalismo catalán todos somos nacionalistas, pero non da mesma xeito. Os nacionalistas cataláns, galegos e vascos defenderían unha nación natural e, xa que logo, errados ou non nos medios que utilizan para converter as súas nacións en estados, teñen ao seu favor o defender unha causa lexítima. Con todo, os nacionalistas españois defenderían unha nación contranatural, artificiosa, que ao non acomodarse á orde natural das cousas resulta indefectiblemente violenta. De modo que, con toda naturalidade, os nacionalistas cataláns dinnos que o que ha de facer o nacionalismo español para abandonar a súa violenta catalanofobia é recoñecer a Cataluña como nación e, implicitamente, renunciar á súa propia, isto é, a España. En resumo, que a reiterada demanda do recoñecemento do carácter plurinacional do Estado non significa outra cousa que a esixencia de renuncia á idea de España como nación por parte daqueles que participan deste sentimento de identidade. Os españois haberán de renderse.Ángel Rivero, ¿Nosotros no somos nada?, La Razón, 13 de outubro de 2013
Desde o fin do Antigo Réxime, que en España non chega ata 1975, asistimos a unha incómoda cohabitación de nacionalismos. Na cabeza, o máis inicuo de todos por descoñecerse como tal, o nacionalismo español, e á zaga, os chamados nacionalismos periféricos, que adoitan presentarse de forma cándida ou taimada como os únicos realmente existentes.Vladimir López, La nación exhausta, Público, 12 de outubro de 2013
Os nacionalistas cataláns dinnos que todos somos nacionalistas pero o exercicio do recoñecemento unicamente han de realizalo aqueles a os que, paradóxicamente, eles mesmos non recoñecerán xamais a súa identidade nacional. España, no seu discurso, non é nunca unha nación senón un Estado. ... Baixo este punto de vista, o Estado español, o que os nacionalistas españois chamarían España, é un ente artificial e, xa que logo, de natureza continxente que, por medio, da forza e da violencia busca formar unha nación artificial sacrificando as verdadeiras nacións, naturais, que habitan o seu territorio. ... para o nacionalismo catalán todos somos nacionalistas, pero non da mesma xeito. Os nacionalistas cataláns, galegos e vascos defenderían unha nación natural e, xa que logo, errados ou non nos medios que utilizan para converter as súas nacións en estados, teñen ao seu favor o defender unha causa lexítima. Con todo, os nacionalistas españois defenderían unha nación contranatural, artificiosa, que ao non acomodarse á orde natural das cousas resulta indefectiblemente violenta. De modo que, con toda naturalidade, os nacionalistas cataláns dinnos que o que ha de facer o nacionalismo español para abandonar a súa violenta catalanofobia é recoñecer a Cataluña como nación e, implicitamente, renunciar á súa propia, isto é, a España. En resumo, que a reiterada demanda do recoñecemento do carácter plurinacional do Estado non significa outra cousa que a esixencia de renuncia á idea de España como nación por parte daqueles que participan deste sentimento de identidade. Os españois haberán de renderse.Ángel Rivero, ¿Nosotros no somos nada?, La Razón, 13 de outubro de 2013
Desde o fin do Antigo Réxime, que en España non chega ata 1975, asistimos a unha incómoda cohabitación de nacionalismos. Na cabeza, o máis inicuo de todos por descoñecerse como tal, o nacionalismo español, e á zaga, os chamados nacionalismos periféricos, que adoitan presentarse de forma cándida ou taimada como os únicos realmente existentes.Vladimir López, La nación exhausta, Público, 12 de outubro de 2013
Os nacionalistas cataláns dinnos que todos somos nacionalistas pero o exercicio do recoñecemento unicamente han de realizalo aqueles a os que, paradóxicamente, eles mesmos non recoñecerán xamais a súa identidade nacional. España, no seu discurso, non é nunca unha nación senón un Estado. ... Baixo este punto de vista, o Estado español, o que os nacionalistas españois chamarían España, é un ente artificial e, xa que logo, de natureza continxente que, por medio, da forza e da violencia busca formar unha nación artificial sacrificando as verdadeiras nacións, naturais, que habitan o seu territorio. ... para o nacionalismo catalán todos somos nacionalistas, pero non da mesma xeito. Os nacionalistas cataláns, galegos e vascos defenderían unha nación natural e, xa que logo, errados ou non nos medios que utilizan para converter as súas nacións en estados, teñen ao seu favor o defender unha causa lexítima. Con todo, os nacionalistas españois defenderían unha nación contranatural, artificiosa, que ao non acomodarse á orde natural das cousas resulta indefectiblemente violenta. De modo que, con toda naturalidade, os nacionalistas cataláns dinnos que o que ha de facer o nacionalismo español para abandonar a súa violenta catalanofobia é recoñecer a Cataluña como nación e, implicitamente, renunciar á súa propia, isto é, a España. En resumo, que a reiterada demanda do recoñecemento do carácter plurinacional do Estado non significa outra cousa que a esixencia de renuncia á idea de España como nación por parte daqueles que participan deste sentimento de identidade. Os españois haberán de renderse.Ángel Rivero, ¿Nosotros no somos nada?, La Razón, 13 de outubro de 2013
A particular combinación e relevancia de elementos cívicos de identificación, tanto no nivel nacional como no europeo, provén, en parte, do rexeitamento a moitos dos elementos clásicos de nacionalismo, dado o abuso dos mesmos por parte do réxime de Franco. Deste xeito, a representación de España non é fácil para moitos españois, que se ven forzados a diferenciar constantemente entre o (lexítimo) orgullo nacional e o (censurado) nacionalismo. Isto resultou tamén nun discurso público por parte das elites políticas e os medios de comunicación social no que a idea ou o concepto de "nación española" está vedado. Alternativamente, as elites tenden a usar términos politicamente máis correctos como "este país", o "estado español" e utilizar símbolos inclusivos como a constitución, en detrimento da bandeira, o himno, o exército etc. (Jáuregui 2002, Ruiz Jiménez 2002), todo o cal vén reforzar a importancia destes elementos na identificación nacional dos españois. De xeito semellante, a entrada de España na CEE, viuse non só como unha oportunidade económica, senón como un símbolo dos valores democráticos que contribuiría a reforzalos e consolidalos en España. Deste xeito, tamén no nivel europeo, os valores cívicos (respecto polos dereitos e deberes da democracia entre outros) adquiriron importancia para a identidade con Europa (véxase Jáuregui 2002).
Desde o fin do Antigo Réxime, que en España non chega ata 1975, asistimos a unha incómoda cohabitación de nacionalismos. Na cabeza, o máis inicuo de todos por descoñecerse como tal, o nacionalismo español, e á zaga, os chamados nacionalismos periféricos, que adoitan presentarse de forma cándida ou taimada como os únicos realmente existentes.Vladimir López, La nación exhausta, Público, 12 de outubro de 2013
Os nacionalistas cataláns dinnos que todos somos nacionalistas pero o exercicio do recoñecemento unicamente han de realizalo aqueles a os que, paradóxicamente, eles mesmos non recoñecerán xamais a súa identidade nacional. España, no seu discurso, non é nunca unha nación senón un Estado. ... Baixo este punto de vista, o Estado español, o que os nacionalistas españois chamarían España, é un ente artificial e, xa que logo, de natureza continxente que, por medio, da forza e da violencia busca formar unha nación artificial sacrificando as verdadeiras nacións, naturais, que habitan o seu territorio. ... para o nacionalismo catalán todos somos nacionalistas, pero non da mesma xeito. Os nacionalistas cataláns, galegos e vascos defenderían unha nación natural e, xa que logo, errados ou non nos medios que utilizan para converter as súas nacións en estados, teñen ao seu favor o defender unha causa lexítima. Con todo, os nacionalistas españois defenderían unha nación contranatural, artificiosa, que ao non acomodarse á orde natural das cousas resulta indefectiblemente violenta. De modo que, con toda naturalidade, os nacionalistas cataláns dinnos que o que ha de facer o nacionalismo español para abandonar a súa violenta catalanofobia é recoñecer a Cataluña como nación e, implicitamente, renunciar á súa propia, isto é, a España. En resumo, que a reiterada demanda do recoñecemento do carácter plurinacional do Estado non significa outra cousa que a esixencia de renuncia á idea de España como nación por parte daqueles que participan deste sentimento de identidade. Os españois haberán de renderse.Ángel Rivero, ¿Nosotros no somos nada?, La Razón, 13 de outubro de 2013
A particular combinación e relevancia de elementos cívicos de identificación, tanto no nivel nacional como no europeo, provén, en parte, do rexeitamento a moitos dos elementos clásicos de nacionalismo, dado o abuso dos mesmos por parte do réxime de Franco. Deste xeito, a representación de España non é fácil para moitos españois, que se ven forzados a diferenciar constantemente entre o (lexítimo) orgullo nacional e o (censurado) nacionalismo. Isto resultou tamén nun discurso público por parte das elites políticas e os medios de comunicación social no que a idea ou o concepto de "nación española" está vedado. Alternativamente, as elites tenden a usar términos politicamente máis correctos como "este país", o "estado español" e utilizar símbolos inclusivos como a constitución, en detrimento da bandeira, o himno, o exército etc. (Jáuregui 2002, Ruiz Jiménez 2002), todo o cal vén reforzar a importancia destes elementos na identificación nacional dos españois. De xeito semellante, a entrada de España na CEE, viuse non só como unha oportunidade económica, senón como un símbolo dos valores democráticos que contribuiría a reforzalos e consolidalos en España. Deste xeito, tamén no nivel europeo, os valores cívicos (respecto polos dereitos e deberes da democracia entre outros) adquiriron importancia para a identidade con Europa (véxase Jáuregui 2002).
Do fracaso do Estatuto de Baiona pódese desprender facilmente que a súa influencia na historia constitucional española foi practicamente nula. A súa principal achega derivou por unha vía negativa, ao servir de revulsivo aos «patriotas» para elaboraren a Constitución de 1812, verdadeiro envés liberal do Estatuto. Positivamente a influencia do Estatuto de Baiona no soado texto de Cádiz é inapreciable, posto que respondían a filosofías moi distintas: autoritaria e ilustrada a do primeiro; netamente liberal, a do segundo. Nada máis errado que as interesadas palabras do afrancesado Marchena, quen dicía que a Constitución de Cádiz só tiña de bo o que copiara ao texto de Baiona
A frase é moi citada con algunha variante, como a Lingua vai co Imperio, como fai Martínez de Sousa, en Cerida, odiada ortografía. Las propuestas de reformar el español escrito tropiezan con el escepticismo y el desinterés, en El País, 26/11/1989. Un informe sobre La cuestión lingüística en siglo XVI, por Ricardo García Cárcel en Artehistoria.siempre la lengua fue compañera del imperio: y de tal manera lo siguió: que junta mente començaron. crecieron. y florecieron. y después junta fue la caída de entrambos
Desde hace algunos años hay crecientes razones para preocuparse en nuestro país por la situación institucional de la lengua castellana, la única lengua juntamente oficial y común de todos los ciudadanos españoles. Desde luego, no se trata de una desazón meramente cultural -nuestro idioma goza de una pujanza envidiable y creciente en el mundo entero, sólo superada por el chino y el inglés- sino de una inquietud estrictamente política: se refiere a su papel como lengua principal de comunicación democrática en este país, así como de los derechos educativos y cívicos de quienes la tienen como lengua materna o la eligen con todo derecho como vehículo preferente de expresión, comprensión y comunicación.
O documento foi obxecto dun debate extenso. Un exemplo de resposta crítica, por parte do viceconselleiro de Política Lingüística do Goberno vasco, Patxi Baztarrika Galparsoro: Los temores de Goliat, El País, 18/07/2008.
Manifiesto que, más que a favor de "la lengua común", parece abogar por el monolingüismo de facto... Sería deseable que los firmantes y vitoreadores de tan trasnochados principios, en lugar de abogar por una "modificación constitucional y de algunos Estatutos autonómicos" (¡eso mismo que, en otros contextos, acarrea inmediato anatema!), petición harto sospechosa de nostalgia preconstitucional, regresaran al espíritu de regeneración democrática que ha permitido en Euskadi la construcción de un amplísimo acuerdo político y social en torno al euskera. Sin coacción, pero con firmeza; sin agresiones, pero también sin tibieza.
