ՀՀ ՍԴ-ն, ընդհակառակը, Սահմանադրական դատարանում հիմնական իրավունքների դատական պաշտպանությունը դիտում է Սահմանադրության 18-րդ հոդ. շրջանակներում (տես ՍԴ 17.03.2009 թ. ՍԴԱՈ-21 որոշման 4-րդ կետի երկրորդ պարբերությունը), ինչն անընդունելի է թվում։ Սահմ. 18-րդ հոդվածը նախ երաշխավորում է իրավունքների պաշտպանություն դատավորների միջոցով և ոչ թե ընդդեմ դատավորների։ Հակառակը կհակասեր իրավական անվտանգության սկզբունքին։ Այնուհետև այն ենթադրում է իրավունքների պաշտպանություն միմիայն ընդդեմ գործադիրի և ոչ երբեք ընդդեմ օրենսդիր իշխանության (ընդդեմ ձևական օրենքների)։ Ձևական օրենքներից անձը կարող է պաշտպանվել միայն ՍԴ-ում անհատական դիմումի միջոցով (Սահմ. 101-րդ հոդ. 6-րդ կետ), որը չի կարող հասկացվել իբրև իրավունքների դատական պաշտպանություն Սահմ. 18-րդ հոդ. իմաստով։
