Bijv. in de Loeb uitgave The correspondence of Marcus Cornelius Fronto with Marcus Aurelius Antoninus van C.R. Haines (1919) wordt van de genoemde referentie gezegd: ... he jestingly calls himself "a Libyan of the nomad Libyans" (blz. xxiii van de Introduction). Zie ook Jo-Marie Claassen: Cornelius Fronto: a 'Libyan nomad' at Rome (Acta Classica, januari 2009), die het vraagstuk van Fronto's afkomst bespreekt. Zij constateert dat in de hele correspondentie niemand refereert aan een eventuele donkere huidskleur van Fronto. Anderzijds kan Fronto's extreme gevoeligheid voor de correctheid van zijn taal duiden op een zekere overcompensatie, het idee dat hij als buitenstaander extra zijn best moest doen: Sweeping statements are dangerous, but perhaps Fronto's tendency toward hyper-correctness indicates an awareness for the need to 'out-Roman' the Romans, to 'out-Latin' the Latin-speakers in choice of vocabulary. Zij concludeert dat Fronto mogelijk van Lybische oorsprong was, maar dat de geciteerde opmerking niet serieus bedoeld was, alleen al omdat er niets is wat er op wijst dat hij een nomade zou zijn geweest: When Fronto referred to himself as a 'Libyan nomad', and when he pretended that his Greek was bad or his speech barbaric, he was being as playful as when he pretended that he needed to seal up a copy of some verses by Marcus so that Victorinus could not read them or when he described Marcus Aurelius's sons as 'one a philosopher and the other a prince', because one was eating brown bread and the other white. Fronto may have had Libyan origins, but he was not a nomad, in any sense of the word. Aanwijzingen voor een etnisch-Romeinse komaf zijn er ook niet. Gearchiveerd op 5 juni 2023.
web.archive.org
Bijv. in de Loeb uitgave The correspondence of Marcus Cornelius Fronto with Marcus Aurelius Antoninus van C.R. Haines (1919) wordt van de genoemde referentie gezegd: ... he jestingly calls himself "a Libyan of the nomad Libyans" (blz. xxiii van de Introduction). Zie ook Jo-Marie Claassen: Cornelius Fronto: a 'Libyan nomad' at Rome (Acta Classica, januari 2009), die het vraagstuk van Fronto's afkomst bespreekt. Zij constateert dat in de hele correspondentie niemand refereert aan een eventuele donkere huidskleur van Fronto. Anderzijds kan Fronto's extreme gevoeligheid voor de correctheid van zijn taal duiden op een zekere overcompensatie, het idee dat hij als buitenstaander extra zijn best moest doen: Sweeping statements are dangerous, but perhaps Fronto's tendency toward hyper-correctness indicates an awareness for the need to 'out-Roman' the Romans, to 'out-Latin' the Latin-speakers in choice of vocabulary. Zij concludeert dat Fronto mogelijk van Lybische oorsprong was, maar dat de geciteerde opmerking niet serieus bedoeld was, alleen al omdat er niets is wat er op wijst dat hij een nomade zou zijn geweest: When Fronto referred to himself as a 'Libyan nomad', and when he pretended that his Greek was bad or his speech barbaric, he was being as playful as when he pretended that he needed to seal up a copy of some verses by Marcus so that Victorinus could not read them or when he described Marcus Aurelius's sons as 'one a philosopher and the other a prince', because one was eating brown bread and the other white. Fronto may have had Libyan origins, but he was not a nomad, in any sense of the word. Aanwijzingen voor een etnisch-Romeinse komaf zijn er ook niet. Gearchiveerd op 5 juni 2023.
