Sejm r. 1719 - 20 spełzł na niczym dzięki robocie czterech hetmanów: Adama Sieniawskicgo, Ludwika Pocieja, Stanisława Denhoffa i Stanisława Mateusza Rzewuskiego, którzy wszyscy wysugiwali się Rosji i Prusom. (...) Sejm jesienny r. 1720 rozlazł się w przeddzień terminu (9 listopada); jako ostatni kontradycent, figuruje w diaryuszu Dłużewski poseł lubelski. Sprawcy ci sami, co poprzednio. Sejm r. 1722 zmarniał wśród sporów o komendę Flemminga nad cudzoziemskim autoramentem i o ordynację Ostrogską. Na prolongatę nie pozwolił Korsak, chorąży nowogrodzki (10 listopada), poparty przez całą grupę „cnotliwych" posów, sponrowanych przez Rosję i Prusy.Władysław Konopczyński, Libetum Veto, s. 325n.
