Jay H. Jasanoff: The position of the ḫi-conjugation. W: Erich Neu, Wolfgang Meid: Hethitisch und Indogermanisch. Institut für Sprachwissenschaft der Universität Innsbruck, 1979, s. 82–83. ISBN 3-85124-542-3. (ang.).
MagdalenaM.Osowicka-KondratowiczMagdalenaM., Zwarcie krtaniowe - rodzaj fonacji czy artykulacji? [online], 2018 [dostęp 2022-06-20], Cytat: W języku polskim zwarcie krtaniowe jest związane z systemem wokalicznym i stanowi fakultatywny element pozycyjnej realizacji samogłoski w wybranych kontekstach (por. np. Dukiewicz 1995; Sawicka 1995). W polszczyźnie omawiany fenomen ma przede wszystkim charakter wstępny (tj. dotyczy nagłosu samogłoski), np. Ala – [Ɂala]. W wygłosie wyrazu po samogłosce zwarcie krtaniowe występuje tylko w ściśle określonych wyrazach nacechowanych emocjonalnie typu nie! – [ńeɁ], ba! – [baɁ], które zresztą realizowane mogą być również jako [ńeɁe], [baɁa] – z glottalizacją lub ubezdźwięcznieniem wygłosowej samogłoski.
John Colarusso. Proto-Pontic: Phyletic links between Proto-Indo-European and Proto-Northwest Caucasian. „Journal of Indo-European Studies”. 25, s. 119–151, 1997. ISSN0092-2323. (ang.).
