wszystkie przewidziane prawa i wolności podlegają islamskiemu prawu szariatu (artykuł 24), które jest również „jedynym źródłem odniesienia dla wyjaśniania wszelkich artykułów Deklaracji” (artykuł 25). [...] Co prawda, „wszyscy ludzie są równi ze względu na godność (...) bez żadnej dyskryminacji”, „kobieta jest równa mężczyźnie w ludzkiej godności”, jednak o równych prawach mowy być nie może. Jedynie na mężczyźnie spoczywa odpowiedzialność za utrzymanie i dobrobyt rodziny (artykuł 6). Prawo do małżeństwa mają co prawda wszyscy mężczyźni i kobiety bez względu na rasę czy narodowość, ale już nie ze względu na wyznawaną religię (artykuł 5). Deklaracja kairska ogranicza też wolność religii. Jedynie islam określony jest jako „religia o prawdziwie czystej, niezepsutej naturze” (artykuł 10). Trzeba też pamiętać o surowych karach, jakie zgodnie z prawem szariatu grożą apostatom. Dokument OIC wprowadza też dodatkowe ograniczenia swobody wypowiedzi. Wyrażanie opinii musi odbywać się w sposób „zgodny z zasadami szariatu”, wolność słowa nie może być wykorzystywana do „osłabienia wiary” (artykuł 22). (60 rocznica podpisania Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka)
