Igal Haflin: Stalinist Confessions: Messianism and Terror at the Leningrad Communist University, University of Pittsburgh Press 2009, s. 115, 136–143 [2].
Michael Parrish: The Lesser Terror: Soviet State Security, 1939-1953, Praeger Publishers 1996, s. 99. ISBN 0-275-95113-8[3].
Michael Parrish: The Lesser Terror: Soviet State Security, 1939-1953, Praeger Publishers 1996, s. 224. ISBN 0-275-95113-8[4].
ipn.gov.pl
Vadim J. Birstein: The Perversion of Knowledge: The True Story of Soviet Science, Cambridge, Mass. 2004, s. 118. ISBN 0-8133-4280-5. Wzmianka o możliwej roli Leonida Rajchmana w organizacji zbrodni katyńskiej znajduje się również w książce Władimira Abarinowa Oprawcy z Katynia, Kraków 2007 (ISBN 978-83-240-0792-9), s. 133, jednak Abarinow nie uznaje jej za dostatecznie potwierdzoną. Abarinow wspomina, że Rajchman mógł się posługiwać pseudonimem „Zajcew”, lecz tej informacji także nie uważa za pewną. Nazwisko Rajchmana pojawia się ponadto (wraz z nazwiskiem Wasilija Zarubina) w tzw. raporcie Tartakowa, rzekomym meldunku naczelnika NKWD w Mińsku z czerwca 1940 roku dotyczącym zbrodni katyńskiej opublikowanym w 1957 roku w niemieckiej prasie. Dokument ten przez wiele lat budził wątpliwości historyków i obecnie jest uważany za fałszerstwo, por. Józef Mackiewicz: Katyń. Zbrodnia bez sądu i kary, tom II, Warszawa 1997, s. 390–397, 421–433 (ISBN 83-86482-32-X) oraz Stanisław M. Jankowski: Historia jednego kłamstwa, [w:] Zeszyty katyńskie (nr 19), Warszawa 2004, s. 107–110 (ISBN 83-917780-1-0).
Olga Lepeshinskaya(ang.) telegraph.co.uk, 23 grudnia 2008 [dostęp 2011-08-21].
web.archive.org
Vadim J. Birstein: The Perversion of Knowledge: The True Story of Soviet Science, Cambridge, Mass. 2004, s. 118. ISBN 0-8133-4280-5. Wzmianka o możliwej roli Leonida Rajchmana w organizacji zbrodni katyńskiej znajduje się również w książce Władimira Abarinowa Oprawcy z Katynia, Kraków 2007 (ISBN 978-83-240-0792-9), s. 133, jednak Abarinow nie uznaje jej za dostatecznie potwierdzoną. Abarinow wspomina, że Rajchman mógł się posługiwać pseudonimem „Zajcew”, lecz tej informacji także nie uważa za pewną. Nazwisko Rajchmana pojawia się ponadto (wraz z nazwiskiem Wasilija Zarubina) w tzw. raporcie Tartakowa, rzekomym meldunku naczelnika NKWD w Mińsku z czerwca 1940 roku dotyczącym zbrodni katyńskiej opublikowanym w 1957 roku w niemieckiej prasie. Dokument ten przez wiele lat budził wątpliwości historyków i obecnie jest uważany za fałszerstwo, por. Józef Mackiewicz: Katyń. Zbrodnia bez sądu i kary, tom II, Warszawa 1997, s. 390–397, 421–433 (ISBN 83-86482-32-X) oraz Stanisław M. Jankowski: Historia jednego kłamstwa, [w:] Zeszyty katyńskie (nr 19), Warszawa 2004, s. 107–110 (ISBN 83-917780-1-0).
PaulP.PrestonPaulP., We Saw Spain Die: Foreign Correspondents in the Spanish Civil War, New York, NY: Skyhorse Pub., 2009, s. 209, ISBN 978-1-60239-767-5, OCLC315239981.
DonaldD.RayfieldDonaldD., Stalin and his Hangmen: An Authoritative Portrait of a Tyrant and Those Who Served Him, New York: Random House, 2004, s. 424, ISBN 0-375-50632-2, OCLC879527257.
