Na początku 1944 roku Admiralicja brytyjska otrzymała raporty wywiadowcze na temat nowych U-Bootów zdolnych do rozwijania dużych prędkości w zanurzeniu. Aby oszacować potencjalne możliwości taktyczne tak szybkich okrętów oraz w celu wypracowania odpowiedniej taktyki ZOP, postanowiono przystosować trzy okręty podwodne typu S (HMS Seraph, HMS „Satyr”(inne języki) i HMS Sceptre) do osiągania dużej prędkości w zanurzeniu. Modyfikacje obejmowały: przebudowę kadłuba lekkiego w celu zminimalizowania oporu hydrodynamicznego, usunięcie działa pokładowego, jednego z peryskopów, masztu radarowego, relingów, wymianę śrub napędowych na śruby o większym skoku oraz wymianę baterii akumulatorów na baterie o większej pojemności[30]. Po modyfikacjach HMS Seraph osiągał prędkość 12,52 węzła na głębokości peryskopowej (w porównaniu do 8,82 węzła przed przebudową)[31].