Marcin Syzdek: Sekwencje. liturgia.pl, 2007-04-18. [dostęp 2021-08-31].
ptt.net.pl
rbl.ptt.net.pl
Ireneusz Pawlak: Sekwencje w liturgii mszalnej po Soborze Watykańskim II. s. 264–265. [dostęp 2019-04-29]. Cytat: We wspomnianym już Ordo Cantus Missae umieszczono następującą uwagę: „Jeśli nie śpiewa się „Alleluja” z wersetem, opuszcza się także sekwencję (n. 8)”. Został więc jasno wytyczony kierunek, w jakim należy pójść przy wykonywaniu sekwencji. Jest ona ze swej natury śpiewem, a w liturgii polskiej jest wprost pieśnią. Na pieśń składają się melodia i tekst, jako czynniki równorzędne i istotne. Jeśli pieśni się nie śpiewa, wówczas jej się nie recytuje. Tak też należy rozumieć wskazania zawarte w księgach liturgicznych. Chodzi bowiem o ducha liturgii, a nie o wypełnienie li tylko jej litery. Niestosowną jest zatem rzeczą recytowanie samego tekstu sekwencji. Lepiej w ogóle ją opuścić, nawet wówczas, gdy jest nakazana, niż recytować. Nie należy jednak z tego sądzić, że odpowiedzialni za kształt i całość liturgii mogą się łatwo dyspensować od przygotowania śpiewu sekwencji. Przyczyną tego nie może być np. wygoda. Możliwość opuszczenia tego śpiewu istnieje tylko wówczas, gdy mimo wysiłków nie udało się go przygotować albo też gdy przygotowany śpiew nie może zostać wykonany z powodu innych przeszkód, np. choroby kantora.
vademecumliturgiczne.pl
Punkt 64 Ogólnego wprowadzenia do Mszału Rzymskiego mówi: „Sekwencję (...) śpiewa się” – zob. D. Ostrowski: Sekwencje w liturgii. Vademecum liturgiczne, 2017-04-26. [dostęp 2019-05-07].
