" Muszę stwierdzić, że nie było żadnego politycznego tworu o nazwie Ukraina (oczywiście pomijając fantastyczne twory historyków nacjonalistów ukraińskich) a istniała Rzeczpospolita Dwojga Narodów, potężna i bogata, dopóki nóg jej nie podcięli kozacy. Istniała i rozwijała się II Rzeczpospolita, żadnej Ukrainy poza USRR nie było. Było PRL, niesuwerenne jako satelita i kolonia Moskwy, a żadnej Ukrainy nie było. Odrodziła się III Rzeczpospolita, suwerenna i niepodległa. Wówczas dopiero po trzech latach powstała Ukraina. Popieranie jej orientacji prozachodniej a antyrosyjskiej, to popieranie rezunów banderowców i szeregu kierowanych przez nich organizacji." Czesław Partacz, Przyczyny i tło konfliktu polsko-ukraińskiego w latach 1939−1947 [w:] „27 Dywizja AK" Biuletyn Informacyjny, nr 1 (101), Warszawa styczeń-marzec 2009, s. 13-14 wersja elektroniczna.
litopys.org.ua
"Стара ся назва, уживана в староруських часах в загальнім звачінню погранича" Mychajło HruszewskiІсторія України-Руси t. I rozdz. I.Термінологія, українське імя, затемненнє понятія української національності, звичайна історична схема, спори про самостійність
Definicja Hruszewskiego: "Praca ta ma przedstawić obraz historycznego rozwoju życia narodu ukraińskiego, lub tych grup etnograficzno-politycznych, z których uformowało się to, co określamy dzisiaj nazwą narodu ukraińskiego, zwanego inaczej „małoruskim”, „południoworuskim”, lub po prostu „ruskim” albo „rusińskim”. Różnorodność tych nazw nie ma szczególnego znaczenia, gdyż dotyczą one pojęcia jasnego samo w sobie; jest ona interesująca jedynie jako charakterystyczny przejaw tych przemian historycznych, jakie przyszło przeżyć temu narodowi. Jego stara, historyczna nazwa: Ruś, Rusin, ruski, w okresie upadku politycznego i kulturalnego zostało przejęte przez naród wielkorosyjski, którego życie kulturalne i polityczne rozwinęło się na tradycjach dawnego państwa ruskiego, a wielkorosyjskie organizmy polityczne – jak Wielkie Księstwo Włodzimierskie, a następnie Wielkie Księstwo Moskiewskie – uważały się za spadkobierców, następców tego starego, ruskiego (kijowskiego) państwa, przede wszystkim – z powodu swoich związków dynastycznych z dynastią kijowską. Już w wieku XIV, gdy waga życia politycznego przechyliła się na stronę wielkorosyjską, zaś ukraińskie życie polityczne koncentrowało się na Ukrainie zachodniej, w Księstwie halicko-wołyńskim, do państwa tego przylgnęła nazwa „Małej Rusi”. I tak Jurij Bolesław, książę halicko-wołyński, w jednej z gramot (z 1335) tytułuje się dux tocius Russie Mynoris. Częściej używana jest ta nazwa w pismach Patriarchatu Konstantynopolitańskiego z XIV w., gdzie eparchie halicko-wołyńskie są poprzez tę nazwę (ή Μικρά 'Ρωσία) przeciwstawione północnym, moskiewskim ziemiom; być może właśnie pod wpływem terminologii kościelnej nazwy tej użył Jurij Bolesław. Następnie wychodzi ona z użytku, ale gdy w XVII w. naród ukraiński wchodzi w skład państwa moskiewskiego i powstaje potrzeba odróżnienia go od narodu moskiewskiego, terminy „małorosyjski”, „Małorosja” wchodzą na długo do oficjalnego użytku, w państwie rosyjskim do dziś, a pod wpływem tejże oficjalnej terminologii także do użytku piśmiennictwa rosyjskiego i zachodnioeuropejskiego, gdzie zaczyna wypierać pojęcia starsze (niemieckie kleinrussisch, francuskie petit-russe i inne). Jednak w społeczeństwie ukraińskim nazwa ta nie przyjęła się, zamiast niej do coraz szerszego użytku wchodziła nazwa „Ukraina”, „ukraiński”. Stara ta nazwa, używana w czasach staroruskich w ogólnym znaczeniu pogranicza, zaś w XVI w. przyjmująca znaczenie średniego Naddnieprza, które z końcem XV w. staje się niebezpiecznym, znajdującym się w szczególnej sytuacji, narażonym na ciągłe napaści tatarskie pograniczem – przyjmuje szczególne znaczenie w XVII w., gdy ta właśnie Ukraina wschodnia staje się centrum i przedstawicielką nowego życia ukraińskiego, w silnym przeciwstawieniu wobec społeczno-politycznej i narodowej sytuacji państwa polskiego skupia w sobie życzenia, marzenia, nadzieje Ukrainy współczesnej. Nazwa „Ukraina” łączy się z tymi zmaganiami i nadziejami, z tym burzliwym wybuchem życia ukraińskiego, który dla późniejszych pokoleń staje się ogniem przewodnim, niewyczerpanym źródłem narodowej i społeczno-politycznej świadomości, nadziei na możliwość odrodzenia i rozwoju. Odrodzenie literackie XIX wieku przyjęło tę nazwę dla określenia swojego życia narodowego. W miarę tego, jak wzrastała świadomość ciągłości i nieprzerwanego charakteru etnograficzno-narodowego życia ukraińskiego, ta ukraińska nazwa rozciągnęła się na całą historię narodu ukraińskiego. Aby podkreślić związki nowego życia ukraińskiego z jego starymi tradycjami, ta ukraińska nazwa używana była także (w ostatniej ćwierci minionego stulecia) w formie złożonej „Ukraina-Ruś”, „ukraińsko-ruski”; stara, tradycyjna nazwa połączona z nowym terminem odrodzenia i ruchu narodowego. Ale w ostatnim okresie w coraz szersze użycie, zarówno w literaturze ukraińskiej, jak i w innych, wchodzi prosta nazwa „Ukraina”, „ukraiński”, zastępując inne pojęcia. W dalszym ciągu wykładu nowy ten termin będzie używany wymiennie ze starym „Ruś”, „ruski”, „staroruski” oraz złożonym „ukraińsko-ruski”, odpowiednio do pojęć i czasu, o których będzie mowa, chociaż właściwe ich znaczenie jest jedno – oznaczają one to, o czym dziś myślimy jako o narodzie ukraińskim; jego terytorium i życie współcześnie i dawniej oraz te grupy, organizacje, formy etnograficzno-polityczne z których powstało współczesne życie ukraińskie. Dla nazwania wszystkich grup wschodniosłowiańskich, które współcześni filolodzy nazywają po prostu „ruskimi” (russisch, russ) będę więc używał nazwy „wschodniosłowiański”, by nie dopuścić do żadnej niejasności, związanej z historycznym znaczeniem terminu „Ruś”, „ruski”, które do dziś przetrwało na Ukrainie zachodniej: w Galicji, na Bukowinie, Ukrainie Węgierskiej, w znaczeniu południowej, ukraińskiej grupy wschodniej gałęzi Słowian. Grupę północno-zachodnią będę określał jako białoruską, grupę północno-wschodnią jako wielkorosyjską."
Tekst oryginalny Mychajło Hruszewski Історія України-Руси t. I rozdz.I.ТЕРМІНОЛОГІЯ, УКРАЇНСЬКЕ ІМЯ, ЗАТЕМНЕННЄ ПОНЯТІЯ УКРАЇНСЬКОЇ НАЦІОНАЛЬНОСТІ, ЗВИЧАЙНА ІСТОРИЧНА СХЕМА, СПОРИ ПРО САМОСТІЙНІСТЬ.
