Użył tego Firmilian z Cezarei w liście do Cypriana z Kartaginy (ok. 200-258). Rozważając ważność chrztu w zależności od tego, czy szafarz jest heretykiem, Firmilian z Cezarei podał przykład z życia pewnej wspólnoty kościoła lokalnego, który znał osobiście. Pewna kobieta udając, że jest pod działaniem Ducha Świętego twierdziła, że może sprawować Eucharystię i chrzcić. Demonstrowała tę zdolność przez faktyczne sprawowanie tych sakramentów. Gdy potem w Jerozolimie poddano ją egzorcyzmom okazało się, że była opętana. Stąd pytanie Firmiliana: Co zatem powiemy o tym chrzcie, którym najniegodziwszy demon chrzcił przez kobietę? Czy i ten Stefan i ci, którzy się z nim zgadzają zaakceptują, zwłaszcza że nie brakowało mu ani symbolu Trójcy, ani badania prawomocnego i kościelnego? (Quid igitur de huius baptismo dicemus, quo nequissimus daemon per mulierem baptizauit? numquid et hoc Stepahanus et qui illi consensentiunt conprobant, maxime cui nec symbolum trinitatis nec interrogatio legitima et ecclesiastica defuit?); (Epistula LXXV. W: S. Thascii Caecilii Cypriani Opera Omnia. Gulielmus Hartel (wyd. kryt.). Wiedeń: 1868, s. 817, seria: CSEL t. 3. (łac.).) por. Henri de Lubac SJ: Medytacje o Kościele. Kraków: 1997, s. 30.
STh II-II q4 a1 co: Fides est habitus mentis, qua inchoatur vita aeterna in nobis, faciens intellectum assentire non apparentibus. tłum własne, por tłum. o. Piusa Bełcha OP: „Wiara jest to usprawnienie umysłu, zaczynające w nas życie wieczne i skłaniające rozum do przyjęcia rzeczy nieoczywistych”. w: Suma Teologiczna. T. 15. Londyn: Veritas. Brak numerów stron w książce
Przekład wł. na podstawie tłum. o. Piusa Bełcha OP, w: Suma Teologiczna. T. 15. Londyn: Veritas. Brak numerów stron w książce
