Jan Zamoyskina sejmie 1589 roku wystąpił z oryginalnym projektem reformy elekcji, który w akcie elekcyjnym dopuszczał rządy większości nawet nieabsolutnej. Jego „Modus electionis regis”, podany na sejm w 1589 r., znosił zasadę viritim i zastępował ją wyborami dwustopniowymi. Kandydatów na zjeździe elekcyjnym miano obierać większością 2/3 głosów; o ile tej nie udało się osiągnąć, w powtórnym głosowaniu decydować miała absolutna większość („większa liczba”). Każde województwo posiada na elekcji tyle głosów, ile zawiera powiatów. Te obierają króla większością 3/4 głosów; gdy większości takiej nie ma, antagoniści z 2 najliczniejszych stronnictw – projekt nie przewiduje właściwie rozłamu na więcej jak na 2 obozy – obierają 3 deputatów z senatu i tyluż z rycerstwa, którzy starają się przywieść wyborców do jedności; w razie rozbicia tej próby, decyduje „większa część”, pod warunkiem, aby w niej były głosy obu narodów. Projekt upadł skutkiem nieporozumień, jakie zaszły między Zamoyskim a prymasem Karnkowskim na tle polityki zewnętrznej.Władysław Konopczyński, Liberum Veto, s.225.
