„Dotychczasowi badacze zgodni są w bardzo uprawdopodobnionej opinii, że nie był to koniec stronnictwa i że kontynuowało ono swoje roboty w roku następnym, nie zachowały się tylko protokoły z jego obrad, ani nie natrafiliśmy na inne bezpośrednie dowody dalszej aktywności Zgromadzenia.” Tamże, s.134. 7 marca 1792 carski ambasador Jakow Bułhakow notował, że Zgromadzenie pracuje nad kontynuacją reform: „W klubie ciągną się rozprawy nad środkami uwolnienia włościan. Mazzei napisał w tej materii rozprawę. Wedle ich zdania sprawa ta winna być natychmiast przedstawioną Sejmowi i skończoną w jednym dniu” (Walerian Kalinka, Ostatnie lata panowania Stanisława Augusta, cz. 2, Dokumenta do historyi drugiego i trzeciego podziału, wyd. 1, Kraków 1868, s. 307)
