George Green, An Essay on the Application of Mathematical Analysis to the Theories of Electricity and Magnetism (Nottingham, England: T. Wheelhouse, 1828). Green aslında makalesinde Green teoremi’ni değil diverjans teoremi’nin bir biçimini türetti. Makalesi şuradan görülebilir; sayfa 10-12 2 Mayıs 2014 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi..
1846 yılında, Green teoremi’nin asıl formu Augustin Cauchy’nin bir yazısıyla ilk kez yayımlandı ancak ispatsız bir şekilde verildi. A. Cauchy (1846) "Sur les intégrales qui s'étendent à tous les points d'une courbe fermée" (Kapalı bir eğrinin tüm noktaları üzerine uzanan integraller üzerine), Comptes rendus, 23: 251-255. (Denklem sayfa 254’ün alt tarafında görünmektedir. Sayfada (S), k fonksiyonuna bağlı, S alanını kapsayan s eğrisi etrafındaki çizgi integralini ifade etmektedir.)
Teorem için bir ispat sonunda 1851 yılında Bernhard Riemann tarafından verildi: Bernhard Riemann (1851) Grundlagen für einen allgemeine Theorie der Functionen einer veränderlichen complexen Grösse 14 Mayıs 2014 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. (Karmaşık sayı değişkenli fonksiyonların genel teorisi için temel), (Göttingen, (Germany): Adalbert Rente, 1867); sayfa 8 - 9.
Stewart, James (2007). Calculus (6. bas.). Thomson, Brooks/Cole.
books.google.com
George Green, An Essay on the Application of Mathematical Analysis to the Theories of Electricity and Magnetism (Nottingham, England: T. Wheelhouse, 1828). Green aslında makalesinde Green teoremi’ni değil diverjans teoremi’nin bir biçimini türetti. Makalesi şuradan görülebilir; sayfa 10-12 2 Mayıs 2014 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi..
1846 yılında, Green teoremi’nin asıl formu Augustin Cauchy’nin bir yazısıyla ilk kez yayımlandı ancak ispatsız bir şekilde verildi. A. Cauchy (1846) "Sur les intégrales qui s'étendent à tous les points d'une courbe fermée" (Kapalı bir eğrinin tüm noktaları üzerine uzanan integraller üzerine), Comptes rendus, 23: 251-255. (Denklem sayfa 254’ün alt tarafında görünmektedir. Sayfada (S), k fonksiyonuna bağlı, S alanını kapsayan s eğrisi etrafındaki çizgi integralini ifade etmektedir.)
Teorem için bir ispat sonunda 1851 yılında Bernhard Riemann tarafından verildi: Bernhard Riemann (1851) Grundlagen für einen allgemeine Theorie der Functionen einer veränderlichen complexen Grösse 14 Mayıs 2014 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. (Karmaşık sayı değişkenli fonksiyonların genel teorisi için temel), (Göttingen, (Germany): Adalbert Rente, 1867); sayfa 8 - 9.
web.archive.org
George Green, An Essay on the Application of Mathematical Analysis to the Theories of Electricity and Magnetism (Nottingham, England: T. Wheelhouse, 1828). Green aslında makalesinde Green teoremi’ni değil diverjans teoremi’nin bir biçimini türetti. Makalesi şuradan görülebilir; sayfa 10-12 2 Mayıs 2014 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi..
1846 yılında, Green teoremi’nin asıl formu Augustin Cauchy’nin bir yazısıyla ilk kez yayımlandı ancak ispatsız bir şekilde verildi. A. Cauchy (1846) "Sur les intégrales qui s'étendent à tous les points d'une courbe fermée" (Kapalı bir eğrinin tüm noktaları üzerine uzanan integraller üzerine), Comptes rendus, 23: 251-255. (Denklem sayfa 254’ün alt tarafında görünmektedir. Sayfada (S), k fonksiyonuna bağlı, S alanını kapsayan s eğrisi etrafındaki çizgi integralini ifade etmektedir.)
Teorem için bir ispat sonunda 1851 yılında Bernhard Riemann tarafından verildi: Bernhard Riemann (1851) Grundlagen für einen allgemeine Theorie der Functionen einer veränderlichen complexen Grösse 14 Mayıs 2014 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. (Karmaşık sayı değişkenli fonksiyonların genel teorisi için temel), (Göttingen, (Germany): Adalbert Rente, 1867); sayfa 8 - 9.
