Σουλιώτες (Greek Wikipedia)

Analysis of information sources in references of the Wikipedia article "Σουλιώτες" in Greek language version.

refsWebsite
Global rank Greek rank
1st place
1st place
9,599th place
53rd place
low place
182nd place
low place
150th place
482nd place
148th place
3rd place
6th place
1,505th place
692nd place
low place
4,725th place
6th place
5th place
low place
9,089th place
low place
369th place
649th place
195th place
9th place
31st place
7,277th place
46th place
869th place
517th place
low place
138th place
2nd place
3rd place
4,082nd place
15th place

archive.org

  • Russell, Quentin· Russell, Eugenia (2017). Ali Pasha, Lion of Ioannina: The Remarkable Life of the Balkan Napoleon. Pen and Sword Books. ISBN 978-1-47387-722-1. In Thesprotia in western Epirus two tribes of Albanian origin stubbornly held on to their semi-autonomous way of life, the Muslim Tsamides or Chams, a south Albanian sub-group, and particularly the inhabitants of the mountainous area of Suli. The historic core of Suli consisted of four villages and their linked families, the heads of which formed a council. Renowned for their fighting prowess, the Suliotes ranks were swelled during the eighteenth century by disaffected Greeks drawn to the remoteness of their wild refuge, and a further seven villages were added lower down the mountain, forming a frontier zone from which the inhabitants would retreat in times of trouble. The code of these independently minded and warlike people was summed up by George Finlay as: 'Depredation they honoured with the name of war, and war they considered to be the only honourable occupation for a true Suliot.' Classified by the Turks as Greeks, they spoke both Albanian and Greek. The mountain regions enjoyed their degree of autonomy at a price. It was a harsh environment, and the communities, who relied heavily on sheep husbandry for their survival, were obliged to protect themselves and their flocks from raids and the arbitrary acts of the Ottoman provincial governors by going well-armed. With the addition of marginalized Greeks, the constant surplus of able-bodied men meant it that was a small step to the formation of a warrior society. 

army.gr

benaki.org

books.google.com

  • Researches in Greece, σελ. 414: "The Suliotes were not Greeks but Albanian Christians. They always used the Albanian language at home; but being borderers, all the men and many of the women could speak Greek. Most of the places at Suli and in the neighbourhood had two names, one Greek and the other Albanian."
  • Ελευθερία Νικολαΐδου (1997). «Η Ήπειρος στον Αγώνα της Ανεξαρτησίας». Στο: M. V. Sakellariou. Epirus, 4000 years of Greek history and civilization. Ekdotikē Athēnōn. σελ. 272. ISBN 978-960-213-371-2. 

britishmuseum.org

doi.org

dx.doi.org

  • Skoulidas, Ilias (2001). The Relations Between the Greeks and the Albanians during the 19th Century: Political Aspirations and Visions (1875–1897). University of Ioannina, σελ. 17. doi:10.12681/eadd/12856. «... Οι συνεννοήσεις Σουλιωτών και μουσουλμάνων Αλβανών για την υπεράσπιση του Αλή πασά, οι οποίες οδήγησαν σε γραπτή συμφωνία (15/27 Ιανουαρίου 1821) στο Σούλι, ήταν σύμφωνες με τις θέσεις του Αλέξανδρου Υψηλάντη για την προετοιμασία της ελληνικής επανάστασης.».  Σχετιά με το ζήτημα του αν οι Σουλιώτες είχαν επίγνωση της δράσης της Εταιρείας, ο Skiotis 1976, σελ. 106 γράφει ότι "They [=the Souliotes] undoubtedly knew of the Hetaireia (as did everybody else at the time)", ενώ ο Mazower 2021, σελ. 44 γράφει ότι "the Souliot chieftains knew nothing about the Etaireia" όταν "Perraivos decided to confide what he called “the great purpose of the race" to them and produced a letter written by Ypsilantis" και η Ψιμούλη 2010, σελ. 31=Ψιμούλη 2021, σελ. 34 γράφει ότι τον καιρό εκείνο "ούτε ο Μάρκος Μπότσαρης ούτε και οι υπόλοιποι Σουλιώτες φαίνεται να γνωρίζουν την Φιλική Εταιρεία ή το όραμα και τους στόχους του ελληνικού Αγώνα της Ανεξαρτησίας."

ekt.gr

pandektis.ekt.gr

files.wordpress.com

petercochran.files.wordpress.com

google.gr

books.google.gr

kallipos.gr

repository.kallipos.gr

scribd.com

travelogues.gr

el.travelogues.gr

uoc.gr

anemi.lib.uoc.gr

uoi.gr

olympias.lib.uoi.gr

upatras.gr

xantho.lis.upatras.gr

  • Φουρίκης, Πέτρος (1922). «Πόθεν το όνομα Σούλι». Ημερολόγιον της Μεγάλης Ελλάδος: 404-405, 416-417. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2020-01-22. https://web.archive.org/web/20200122165111/http://xantho.lis.upatras.gr/newdani/index.php/hmer_meg_ellados/article/view/520/295. Ανακτήθηκε στις 2018-07-13. 
  • Πέτρος Φουρίκης (1922). Πόθεν το όνομά σου Σούλι Αρχειοθετήθηκε 2020-01-22 στο Wayback Machine., Ημερολόγιον της Μεγάλης Ελλάδος. pp. 405-406. “Αί κυριώτεραι κορυφαί, έφ' ών έγκατεστάθησαν οί μέχρις αύτών άναρριχηθέντες ολίγοι φυγάδες τής τουρκικής τυραννίδος, οί μετέπειτα ήρωες οί τρομοκρατήσαντες τούς πρό μικρού κυρίους αύτών, είναι γνωσταί ύπό τά άλβανικά ονόματα Άβαρίκο, Κιάφα (λαιμός, ζυγός, κλεισώρεια), Σαμονίβα (κρανιά ίσως) καί Σούλη aί δέ συνεχείς ταύταις κορυφαί είναι μέχρις ήμών γνωσταί ύπό τά ονόματα Βίρα ή Μπίρα (τρύπα), Βούτζι (άβρότονον, φυτόν), Βρέκου - η - Βετετίμεσε (βράχος τής αστραπής), Γκούρα (βράχος ή πηγή έκ τού βράχου ανάβλυζουσα), Δέμπες (δόντια ή οδοντωτός βράχος), Κούγγε (πασσάλοι ή βράχος έχων όψιν πασσάλων), Μούργκα, Στρέτεζα ή Στρέθεζα (μικρών οροπέδιον) καί Φέριζα (μικρά βάτος). Έκ τής μέχρι τούδε έρεύνης τών τοπωνυμίων τού βραχώδους έκείνου συμπλέγματος έπείσθην, ότι ούδέν έλληνικών όνομα εδόθη είς θέσιν τινά τούτου, διότι καί τά υπό τινων άναγραφόμενα τοπωνύμια: Αγία Παρασκευή, Αστραπή καί Τρύπα ούδέν άλλο είναι εί μή μετάφρασις τών άλβανικών Σεν - η - Πρέμπτε, Βετετίμε καί Βίρα. Περί τών έξω τού ορεινών τούτου χώρων καί πρός τά μεσημβρινά κράσπεδα αύτών άναφερόμενων θέσεων Βίλγα (Βίγλα) καί Λάκκα (κοιλάς) δύναταί τις νά είπη, ότι αί λέξεις κοιναί ούσαι τοίς τε Έλληση καί τοίς Άλβανοίς δέν δύνανται νά μαρτυρήσωσιν άναμφισβητήτως περί τής ύφ' Έλλήνων ονομασίας τών θέσεων τούτων.”

web.archive.org

  • Φουρίκης, Πέτρος (1922). «Πόθεν το όνομα Σούλι». Ημερολόγιον της Μεγάλης Ελλάδος: 404-405, 416-417. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2020-01-22. https://web.archive.org/web/20200122165111/http://xantho.lis.upatras.gr/newdani/index.php/hmer_meg_ellados/article/view/520/295. Ανακτήθηκε στις 2018-07-13. 
  • «Κοτζαγιώργης, Παπασταματίου, 163-164» (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 20 Δεκεμβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 25 Μαρτίου 2022. 
  • Πέτρος Φουρίκης (1922). Πόθεν το όνομά σου Σούλι Αρχειοθετήθηκε 2020-01-22 στο Wayback Machine., Ημερολόγιον της Μεγάλης Ελλάδος. pp. 405-406. “Αί κυριώτεραι κορυφαί, έφ' ών έγκατεστάθησαν οί μέχρις αύτών άναρριχηθέντες ολίγοι φυγάδες τής τουρκικής τυραννίδος, οί μετέπειτα ήρωες οί τρομοκρατήσαντες τούς πρό μικρού κυρίους αύτών, είναι γνωσταί ύπό τά άλβανικά ονόματα Άβαρίκο, Κιάφα (λαιμός, ζυγός, κλεισώρεια), Σαμονίβα (κρανιά ίσως) καί Σούλη aί δέ συνεχείς ταύταις κορυφαί είναι μέχρις ήμών γνωσταί ύπό τά ονόματα Βίρα ή Μπίρα (τρύπα), Βούτζι (άβρότονον, φυτόν), Βρέκου - η - Βετετίμεσε (βράχος τής αστραπής), Γκούρα (βράχος ή πηγή έκ τού βράχου ανάβλυζουσα), Δέμπες (δόντια ή οδοντωτός βράχος), Κούγγε (πασσάλοι ή βράχος έχων όψιν πασσάλων), Μούργκα, Στρέτεζα ή Στρέθεζα (μικρών οροπέδιον) καί Φέριζα (μικρά βάτος). Έκ τής μέχρι τούδε έρεύνης τών τοπωνυμίων τού βραχώδους έκείνου συμπλέγματος έπείσθην, ότι ούδέν έλληνικών όνομα εδόθη είς θέσιν τινά τούτου, διότι καί τά υπό τινων άναγραφόμενα τοπωνύμια: Αγία Παρασκευή, Αστραπή καί Τρύπα ούδέν άλλο είναι εί μή μετάφρασις τών άλβανικών Σεν - η - Πρέμπτε, Βετετίμε καί Βίρα. Περί τών έξω τού ορεινών τούτου χώρων καί πρός τά μεσημβρινά κράσπεδα αύτών άναφερόμενων θέσεων Βίλγα (Βίγλα) καί Λάκκα (κοιλάς) δύναταί τις νά είπη, ότι αί λέξεις κοιναί ούσαι τοίς τε Έλληση καί τοίς Άλβανοίς δέν δύνανται νά μαρτυρήσωσιν άναμφισβητήτως περί τής ύφ' Έλλήνων ονομασίας τών θέσεων τούτων.”
  • Χατζηλύρας, Αλέξανδρος-Μιχαήλ. «Η Ελληνική Σημαία. Η ιστορία και οι παραλλαγές της κατά την Επανάσταση – Η σημασία και η καθιέρωσή της» (PDF). Hellenic Army General Stuff. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 27 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 17 Απριλίου 2012. 

wiktionary.org

el.wiktionary.org

  • Ψιμούλη 2006, σελ. 142-147. Η Ψιμούλη γράφει ότι το S(h)ul-i («δοκός, πάσσαλος») ενδέχεται να χρησιμοποιούνταν ως παρωνύμιο για ψηλό άνθρωπο, «ντερέκι». Ψιμούλη, Βάσω Δ. (2006). Σούλι και Σουλιώτες. Ιστορία και Πολιτική (Τέταρτη έκδοση). Αθήνα: Βιβλιοπωλείον της Εστίας. 

youtube.com