United Nations General Assembly Resolution 498, Resolution 498. Uchwałę tę podjęło Zgromadzenie Ogólne, gdyż przedstawiciel ZSRR od sierpnia 1950 powrócił do Rady Bezpieczeństwa i jął korzystać z prawa weta. W odpowiedzi Zgromadzenie Ogólne 3 listopada 1950 uchwałą 377 postanowiło we wszystkich wypadkach, które zdają się stanowić zagrożenie pokoju, złamanie pokoju lub akt agresji, a Rada Bezpieczeństwa z powodu braku jednomyślności stałych członków przestaje ponosić odpowiedzialność za utrzymanie międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa, Zgromadzenie Ogólne powinno zająć się sprawą niezwłocznie, celem skierowania odpowiednich zaleceń do swych członków odnośnie środków zbiorowych, wliczając w to, w przypadku złamania pokoju lub aktu agresji, użycie sił zbrojnych, jeżeli będzie to niezbędne do utrzymania lub przywrócenia międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa. W razie gdyby Zgromadzenie nie odbywało wtedy sesji, zbierze się ono na nadzwyczajną sesję specjalną w ciągu 24 godzin od zgłoszenia żądania jej zwołania. Taka nadzwyczajna sesja specjalna powinna być zwołana na żądanie Rady Bezpieczeństwa, uchwalone głosami którychkolwiek siedmiu jej członków albo większością członków Narodów Zjednoczonych. (Resolution 377, Akty ultra vires w świetle odpowiedzialności organizacji międzynarodowych s. 39n)
Ustawa z 20 grudnia 1945 r. o udziale USA w ONZ upoważniała prezydenta do zawarcia z Radą Bezpieczeństwa umowy podlegającej zatwierdzeniu Kongresu określającej liczebność i rodzaje sił zbrojnych, udostępnionych Radzie na jej wezwanie w celu utrzymania międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa zgodnie z art. 43 Karty ONZ. Zgodnie z art. 6 ustawy Prezydent nie będzie uważał, że wymaga upoważnienia Kongresu do udostępnienia Radzie Bezpieczeństwa na jej wezwanie w celu podjęcia działań na podstawie artykułu 42 wspomnianej Karty i zgodnie z taką specjalną umową lub umowami sił zbrojnych, udogodnień lub pomocy przewidzianej w tym dokumencie (United Nations Participation Act, December 20, 1945). Podczas obrad nad ustawą kilku senatorów wyraziło obawę, że umowa taka przeniesie na prezydenta bądź Radę Bezpieczeństwa prawo wypowiadania wojny. Przewidziana umowa nie została zawarta (The Commander in Chief and United Nations Charter Article 43: A Case of Irreconcilable Differences?, Rethinking War Powers: Congress, The President, and the United Nations).
Ustawa z 20 grudnia 1945 r. o udziale USA w ONZ upoważniała prezydenta do zawarcia z Radą Bezpieczeństwa umowy podlegającej zatwierdzeniu Kongresu określającej liczebność i rodzaje sił zbrojnych, udostępnionych Radzie na jej wezwanie w celu utrzymania międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa zgodnie z art. 43 Karty ONZ. Zgodnie z art. 6 ustawy Prezydent nie będzie uważał, że wymaga upoważnienia Kongresu do udostępnienia Radzie Bezpieczeństwa na jej wezwanie w celu podjęcia działań na podstawie artykułu 42 wspomnianej Karty i zgodnie z taką specjalną umową lub umowami sił zbrojnych, udogodnień lub pomocy przewidzianej w tym dokumencie (United Nations Participation Act, December 20, 1945). Podczas obrad nad ustawą kilku senatorów wyraziło obawę, że umowa taka przeniesie na prezydenta bądź Radę Bezpieczeństwa prawo wypowiadania wojny. Przewidziana umowa nie została zawarta (The Commander in Chief and United Nations Charter Article 43: A Case of Irreconcilable Differences?, Rethinking War Powers: Congress, The President, and the United Nations).
psu.edu
elibrary.law.psu.edu
Ustawa z 20 grudnia 1945 r. o udziale USA w ONZ upoważniała prezydenta do zawarcia z Radą Bezpieczeństwa umowy podlegającej zatwierdzeniu Kongresu określającej liczebność i rodzaje sił zbrojnych, udostępnionych Radzie na jej wezwanie w celu utrzymania międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa zgodnie z art. 43 Karty ONZ. Zgodnie z art. 6 ustawy Prezydent nie będzie uważał, że wymaga upoważnienia Kongresu do udostępnienia Radzie Bezpieczeństwa na jej wezwanie w celu podjęcia działań na podstawie artykułu 42 wspomnianej Karty i zgodnie z taką specjalną umową lub umowami sił zbrojnych, udogodnień lub pomocy przewidzianej w tym dokumencie (United Nations Participation Act, December 20, 1945). Podczas obrad nad ustawą kilku senatorów wyraziło obawę, że umowa taka przeniesie na prezydenta bądź Radę Bezpieczeństwa prawo wypowiadania wojny. Przewidziana umowa nie została zawarta (The Commander in Chief and United Nations Charter Article 43: A Case of Irreconcilable Differences?, Rethinking War Powers: Congress, The President, and the United Nations).
refworld.org
United Nations General Assembly Resolution 498, Resolution 498. Uchwałę tę podjęło Zgromadzenie Ogólne, gdyż przedstawiciel ZSRR od sierpnia 1950 powrócił do Rady Bezpieczeństwa i jął korzystać z prawa weta. W odpowiedzi Zgromadzenie Ogólne 3 listopada 1950 uchwałą 377 postanowiło we wszystkich wypadkach, które zdają się stanowić zagrożenie pokoju, złamanie pokoju lub akt agresji, a Rada Bezpieczeństwa z powodu braku jednomyślności stałych członków przestaje ponosić odpowiedzialność za utrzymanie międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa, Zgromadzenie Ogólne powinno zająć się sprawą niezwłocznie, celem skierowania odpowiednich zaleceń do swych członków odnośnie środków zbiorowych, wliczając w to, w przypadku złamania pokoju lub aktu agresji, użycie sił zbrojnych, jeżeli będzie to niezbędne do utrzymania lub przywrócenia międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa. W razie gdyby Zgromadzenie nie odbywało wtedy sesji, zbierze się ono na nadzwyczajną sesję specjalną w ciągu 24 godzin od zgłoszenia żądania jej zwołania. Taka nadzwyczajna sesja specjalna powinna być zwołana na żądanie Rady Bezpieczeństwa, uchwalone głosami którychkolwiek siedmiu jej członków albo większością członków Narodów Zjednoczonych. (Resolution 377, Akty ultra vires w świetle odpowiedzialności organizacji międzynarodowych s. 39n)
United Nations General Assembly Resolution 498, Resolution 498. Uchwałę tę podjęło Zgromadzenie Ogólne, gdyż przedstawiciel ZSRR od sierpnia 1950 powrócił do Rady Bezpieczeństwa i jął korzystać z prawa weta. W odpowiedzi Zgromadzenie Ogólne 3 listopada 1950 uchwałą 377 postanowiło we wszystkich wypadkach, które zdają się stanowić zagrożenie pokoju, złamanie pokoju lub akt agresji, a Rada Bezpieczeństwa z powodu braku jednomyślności stałych członków przestaje ponosić odpowiedzialność za utrzymanie międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa, Zgromadzenie Ogólne powinno zająć się sprawą niezwłocznie, celem skierowania odpowiednich zaleceń do swych członków odnośnie środków zbiorowych, wliczając w to, w przypadku złamania pokoju lub aktu agresji, użycie sił zbrojnych, jeżeli będzie to niezbędne do utrzymania lub przywrócenia międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa. W razie gdyby Zgromadzenie nie odbywało wtedy sesji, zbierze się ono na nadzwyczajną sesję specjalną w ciągu 24 godzin od zgłoszenia żądania jej zwołania. Taka nadzwyczajna sesja specjalna powinna być zwołana na żądanie Rady Bezpieczeństwa, uchwalone głosami którychkolwiek siedmiu jej członków albo większością członków Narodów Zjednoczonych. (Resolution 377, Akty ultra vires w świetle odpowiedzialności organizacji międzynarodowych s. 39n)
Uchwała Nr 82 z 25 czerwca 1950 potępiła napaść Korei Północnej i zażądała wycofania jej wojsk za 38 równoleżnik. Uchwała Nr 83 z 27 czerwca zaleciła, aby członkowie Narodów Zjednoczonych udzielili Republice Korei takiej pomocy, jaka może być konieczną, aby odeprzeć atak zbrojny i przywrócić pokój i bezpieczeństwo międzynarodowe w tym regionie. Uchwała Nr 84 z 7 lipca upoważniała USA do utworzenia naczelnego dowództwa sił zbrojnych ONZ w Korei mających walczyć pod flagą tej organizacji. Uchwała Nr 85 z 31 lipca wezwała do wspierania ofiar wojny.
United Nations General Assembly Resolution 498, Resolution 498. Uchwałę tę podjęło Zgromadzenie Ogólne, gdyż przedstawiciel ZSRR od sierpnia 1950 powrócił do Rady Bezpieczeństwa i jął korzystać z prawa weta. W odpowiedzi Zgromadzenie Ogólne 3 listopada 1950 uchwałą 377 postanowiło we wszystkich wypadkach, które zdają się stanowić zagrożenie pokoju, złamanie pokoju lub akt agresji, a Rada Bezpieczeństwa z powodu braku jednomyślności stałych członków przestaje ponosić odpowiedzialność za utrzymanie międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa, Zgromadzenie Ogólne powinno zająć się sprawą niezwłocznie, celem skierowania odpowiednich zaleceń do swych członków odnośnie środków zbiorowych, wliczając w to, w przypadku złamania pokoju lub aktu agresji, użycie sił zbrojnych, jeżeli będzie to niezbędne do utrzymania lub przywrócenia międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa. W razie gdyby Zgromadzenie nie odbywało wtedy sesji, zbierze się ono na nadzwyczajną sesję specjalną w ciągu 24 godzin od zgłoszenia żądania jej zwołania. Taka nadzwyczajna sesja specjalna powinna być zwołana na żądanie Rady Bezpieczeństwa, uchwalone głosami którychkolwiek siedmiu jej członków albo większością członków Narodów Zjednoczonych. (Resolution 377, Akty ultra vires w świetle odpowiedzialności organizacji międzynarodowych s. 39n)
William WhitneyW.W.StueckWilliam WhitneyW.W., The Korean War: An International History, Princeton, NJ: Princeton University Press, 1995, s. 196, ISBN 0-691-03767-1, OCLC31710666.
The Korean war in history, JamesJ.Cotton, IanI.Neary, Manchester: Manchester University Press ND, 1989, s. 100, ISBN 0-7190-2984-8, OCLC60067439.
JoannaJ.RurarzJoannaJ., Historia Korei, Warszawa: Wydawnictwo Akademickie „Dialog”, 2005, s. 365, ISBN 83-89899-28-0, OCLC69284694.
yale.edu
avalon.law.yale.edu
Ustawa z 20 grudnia 1945 r. o udziale USA w ONZ upoważniała prezydenta do zawarcia z Radą Bezpieczeństwa umowy podlegającej zatwierdzeniu Kongresu określającej liczebność i rodzaje sił zbrojnych, udostępnionych Radzie na jej wezwanie w celu utrzymania międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa zgodnie z art. 43 Karty ONZ. Zgodnie z art. 6 ustawy Prezydent nie będzie uważał, że wymaga upoważnienia Kongresu do udostępnienia Radzie Bezpieczeństwa na jej wezwanie w celu podjęcia działań na podstawie artykułu 42 wspomnianej Karty i zgodnie z taką specjalną umową lub umowami sił zbrojnych, udogodnień lub pomocy przewidzianej w tym dokumencie (United Nations Participation Act, December 20, 1945). Podczas obrad nad ustawą kilku senatorów wyraziło obawę, że umowa taka przeniesie na prezydenta bądź Radę Bezpieczeństwa prawo wypowiadania wojny. Przewidziana umowa nie została zawarta (The Commander in Chief and United Nations Charter Article 43: A Case of Irreconcilable Differences?, Rethinking War Powers: Congress, The President, and the United Nations).
